Even over Nienke ...

Nienke is een stoer wijffie. Huilen doet ze alleen als er echt iets is. (Behalve met in slaap vallen). Zelfs toen ze zo'n pijn had. 

Ook is ze niet eenkennig. Alleen heeft ze niet veel met mannen. Grappend noemen we haar wel eens een lesbienne in de dop. Wanneer ze door een man wordt vastgehouden draait ze haar hoofd weg en wacht met een uitgestreken gezichtje tot ze weer terug is bij een vrouw. Daar kan ze weer heerlijk lachen. Voor Dave is dit vaak wel lastig, want Nienke trekt duidelijk meer naar mij toe. Gelukkig laat Nienke, naarmate ze wat ouder wordt, Dave meer toe. Ze blijft bij hem zitten als hij voorleest en vraagt zelfs om meer. Maar troosten moet ik doen.

's Avonds heeft ze wel problemen met inslapen. Ze huilt echt hartverscheurend. Uiteraard krijgen we het advies om haar maar gewoon even lekker te laten huilen. Maar hoe langer we wegblijven, hoe meer overstuur ze raakt.  Tot hysterisch huilen aan toe. Zelf heb ik het idee dat ze ons kwijt is en bang is alleen te blijven. Ik besluit mijn gevoel te volgen. En inderdaad wanneer ik haar even troost, kan ik haar in haar bed terugleggen. Dan slaapt ze toch in. Dit wordt wel een slaapritueel, maar dan slaapt ze in ieder geval de nacht door. Het levert de nodige blikken en commentaar op van de omgeving, maar mijn gevoel zegt me dat ik het goed doe.

Daarnaast groeit ze als een malle. Met 8 maanden zit ze al in maat 86 en als ze een jaar is, draagt ze 92/98. Ze lijkt dus al snel een stuk ouder dan ze echt is. Ik merk dat ik steeds meer de behoefte heb om mensen te vertellen dat ze nog geen jaar is, omdat ze al zo groot is. De maxicosi is al snel vervangen door een autostoeltje.

Met 7 maanden (vlak na de huidproblemen) trekt ze zich op aan in de box. En dan zijn ook de spullen op tafel niet meer veilig. Kruipen kan Nienke niet. Ik vind het hilarisch (ook een beetje zielig). Als ze iets op de grond ziet liggen, wil ze ernaar toe. Dan schuiven die beentjes onder haar kontje, maar vervolgens duwt ze hard met haar handen waardoor ze achteruit gaat. Woest wordt ze dan. Daar moet ik dan stiekem wel om lachen ... erg hè?!

Als ze 11 maanden is, moeten we al echt achter haar aan rennen. Vooral winkelen is een uitdaging, want mevrouw kan nu lopen en wil dus zeker niet meer blijven zitten in een wagen. Maar ik denk dat dit voor alle ouders heel herkenbaar is.

Kletsen doet ze ook lekker. Uiteraard verstaan we niet alles, maar het is wel heel leuk.

Op het kinderdagverblijf loopt ook alles lekker. Nienke zit op de babygroep. En heeft een goede klik met haar juffie. Maar als ze 2 jaar is ze gaat ze naar de peutergroep met een andere juf. Maar dat zien we dan wel.

Medisch gaat alles nu ook oké. Nienke kijkt wel heel scheel met 1 oog, maar dat gaan ze later nog recht zetten. Ook moet ze 6 uur per dag (wakker) afplakken. Dit is wel heel veel, maar hopelijk kan ze later dan toch met haar 'slechte' oog kijken.

Kortom...we lijken eindelijk in rustiger vaarwater te zijn gekomen

***

Maar, rond haar 1e jaar, krijgt Nienke koorts. En we weten niet waarvan....