Er was eens..

We kennen elkaar via ons werk. Het zelfde bedrijf, een andere locatie. Twee keer waren we toevallig op de zelfde plek, het klikte en we spraken af. Het ging snel, hij kwam langs, bakte pannenkoeken en ging nooit meer weg. Wat is ie leuk, en lief en met uitspraken als jij wordt echt mijn vrouw kan je natuurlijk niet meer stuk.

Na een half jaar gingen we opzoek naar een huisje voor ons samen. Dit bleek lastig in de stad. Weinig punten gespaard en particulier was erg duur. Maar met alle geluk van de wereld kwam er een huisje vrij in de straat van mijn collega, ze kon ons voordragen en we kregen het huis!

Een knus huisje, in een gezellig volksbuurtje. Twee slaapkamers een tuin op het zuiden en alle voorzieningen op loop of fietsafstand.

Wat ging het goed, Ik had een vast contract en hij was bijna afgestudeerd, we hadden een eigen (huur)huis en natuurlijk elkaar.

Toch voelde ik me niet goed, onrustig, angstig, gestrest, pieken en dalen, huilen om alles en niks..

De ziektewet in, bedrijfsarts, psycholoog, en daar kwam de stempel..

Een zware depressie en een sociale fobie..

Een lastige tijd, met veel onbegrip, een onzichtbare ziekte.. Een zware last op de relatie. Ik heb hard aan mezelf moeten werken en ben er uitgekomen. Toch is het raar, op het werk wordt je steeds een beetje meer procent beter gemeld. 50% beter, 75% beter, en dan opeens ben je 100% beter gemeld..

Dit voelt raar, en brengt gelijk weer druk met zich mee, want ben ik wel 100% beter?

Ik denk op dat moment niet, maar vol goede moed en positiviteit ging ik er voor. En beetje bij beetje ging het de goede kant op.

Hij studeerde af, en kon gelijk aan het werk! wat fijn, beide werkten we hard in de hoop meer uren te kunnen krijgen en dit lukte. We overleefden beide twee ontslagrondes en hij kreeg zelfs een vast contract.

Wat ging het goed, een huisje, beide een vast contract en natuurlijk elkaar. Maar dit was niet genoeg, twee vaste contracten en lage huis prijzen. Ik zag mogelijkheden. Dit was onze kans, een ideaal moment.

Maar hij houdt niet van verandering, alles moet blijven hoe het is. Voor mij voelt dit als stilstaan, ik wil verder. Maar het is hier toch fijn? leuke plek, fijne buren. Waarom is het voor jou nooit genoeg?

Dat is een goede vraag..

Uiteindelijk na veel praten, met familie en vrienden besloten we toch samen een huis te kopen! Spannend en leuk! Een half jaar zoeken we buiten de stad, maar voor mij was het niet genoeg, de tuin te klein, de buurt niet prettig, te weinig karakter.. Zo werd het niks. Even de prioriteiten en eisen bijstellen. Mijn idee was buiten de stad te kijken omdat de huizen daar goedkoper zijn en we zo meer huis voor ons geld zouden krijgen. Dit bleek dus niet zo te zijn en uiteindelijk besloten we toch in de stad te kijken, als het toch een tussenwoning zou worden met een kleine tuin, waarom zouden we dan buiten de stad gaan wonen?

We bekeken één huis en deden een bod, na wat onderhandelen was het van ons! Het was voor ons beide een compromis, maar het was van ons.

Wat ging het goed, beide een vast contract, we hebben elkaar en we hebben een huis gekocht.

Nu ontbreekt er natuurlijk nog een ding in dit rijtje, een kindje.

We hadden het er al vaker over gehad, maar eerst meer zekerheid, meer stabiliteit. Toch bespeurde ik bij hem weinig enthousiasme, maar waar moeten we dan nu nog op wachten? We gingen er voor, en na een half jaar was ik zwanger.

Wat ging het goed, bijna mijn plaatje compleet een fijne relatie, beide een fijne baan en een nieuw huis. Met straks een kindje om het compleet te maken. Zou het dan eindelijk ook voor mij genoeg zijn?