Er is iets aan de hand met zijn niertjes...

Ik ging naar de verloskundige omdat ik last had van een drukkend gevoel van buik tot hoofd. Het gevoel alsof je bloeddruk ineens van laag naar hoog gaat (mijn bloeddruk is altijd laag geweest, soms zelfs te laag). Eenmaal bij verloskundige bleek alles goed, bloeddruk netjes 110/70. Ze wilde graag nog uitwendig onderzoek naar de baby (Lev) en ze voelde dat hij aan de kleine kant was. Nu is dat niet zo gek want dat was Elynn ook maar toch voor de zekerheid een echo. Daar bleek Lev kleiner te zijn dan Elynn op die termijn, geen probleem op zich. Ze zag echter ook een holte bij de blaas of maag, dat kon ze niet goed zien omdat hij niet goed lag en baby’s op deze termijn al zo groot zijn. Maar de holte is groter dan gemiddeld, dat was duidelijk. Het zou kunnen dat het zijn blaas is maar dan zat ie wel heel vol. Ik ben doorgestuurd naar het ziekenhuis omdat ze daar betere apparatuur hebben en verdere onderzoeken kunnen doen.

Eenmaal in het ziekenhuis moest ik eerst aan de CTG om te kijken hoe het gesteld was met Levs conditie. De uitslag hiervan was prima. Daarna had ik een echo en ook een gesprek met de verloskundige van het ziekenhuis. Uit de echo bleek dat zijn nieren inderdaad wat waren vergroot, vooral de linkernier. Toch waren de waardes wel binnen de richtlijnen. 4.2 waar het 5.0 mocht zijn. De verloskundige wilde met het ziekenhuis in Enschede overleggen of er nog een uitgebreider onderzoek (GUO) nodig was gezien mijn termijn. Dit zouden we de volgende dag horen.

Een dag later belde het ziekenhuis om te vertellen dat uitgebreider onderzoek niet nodig was. Na de geboorte zou Lev sowieso worden onderzocht door de kinderarts, wat automatisch betekende dat ik in het ziekenhuis moest bevallen. Onder medium risk. Gelukkig voor ons wilden we toch al naar het ziekenhuis om te bevallen, we hoefden dus niet te schakelen. Wel mocht ik nog bevallen met eigen verloskundige en zou ik met 40 weken nog een echo kijken om te kijken hoe het er dan voor stond.

Toen ik precies 40 weken zwanger was, gingen we naar het ziekenhuis voor de echo. Die nacht had ik veel last gehad van voorweeën. Ook uit die echo bleek dat de waardes nog binnen de norm viel. Lev zou na de geboorte preventief antibiotica krijgen om een eventuele ontsteking te voorkomen. Van de antibiotica kreeg hij heel veel pijn in zijn buik, ik zal hier later een blog over schrijven.

Diezelfde avond was Lev al geboren (zie zijn bevallingsverhaal, die staat ook al online). De volgende dag werd Lev gecheckt door de kinderarts, kreeg hij een echo en alles zag er goed uit voor nu. De antibiotica werd gestart en zouden we een maand lang moeten geven.

Na die maand kreeg hij opnieuw een echo om te kijken of er verder onderzoek gedaan moest worden naar de oorzaak. Weer was de echo goed, de waardes zijn hetzelfde gebleven en het was inmiddels door de vele volle plasluiers ook wel duidelijk dat de urine wel goed wordt afgevoerd. Waar we dachten dat we nog wel onder controle zouden blijven, bleek dit gelukkig niet nodig. We kunnen er dus op vertrouwen dat alles oké is, dat zijn urine goed genoeg wordt afgevoerd en de verwijding vanzelf minder wordt. Het schijnt namelijk veel vaker voor te komen bij jongetjes, vaak groeien ze er over heen.

Aan de ene kant is het spannend om vertrouwen te krijgen dat alles goed is, maar aan de andere kant hadden we na 39 weken helemaal geen echo meer gekregen en is het heel toevallig dat we er überhaupt nog achter zijn gekomen. We kunnen het nu goed in de gaten houden, maar het is mega fijn dat er voor nu geen zorgen meer zijn.

📷 Foto gemaakt door @huisje_meijer