Er bleef twijfel.. toch kwamen we tot een besluit

Nadat Maastricht had uitgesproken dat zij toch wilden opereren stelden we veel vragen. Wat ons het meest onzeker maakte, was dat de artsen aangaven niet te weten of de operatie echt helpend zou zijn. Ook konden ze niet inschatten of de malacie in de andere longdelen ook ernstig was. Doordat de zieke longkwab zo vergroot was, drukte hij de rest weg, waardoor de artsen dit gewoonweg niet konden zien.. We spraken af over een aantal dagen even te bellen. Zo konden wij het laten bezinken en onze vragen op papier zetten voor het volgende telefonische consult. Dit werd snel gepland, omdat ze haar op de spoedlijst wilden zetten. Vanwege Corona was spoed niet direct binnen 3 weken, maar wel binnen een maand of twee maximaal. We besloten uiteindelijk een second opinion in Leuven aan te vragen en deelden dit met de kinderarts. Zij bood direct een helpende hand, omdat ze niet wilden dat het proces zou vertragen. De arts nam contact op met Leuven en stuurde alles digitaal door. Leuven ontving ons op redelijk korte termijn. Ook zij gaven het advies opereren, met een net wat andere uitleg. We verlieten Leuven met een dubbel gevoel, maar we wisten wel dat we een akkoord op opereren zouden geven. Dezelfde dag belden we met onze kinderarts en werd alles in gang gezet. Het plannen van de operatie zou een uitdaging worden aangezien er meerdere factoren van belang waren. Niet alleen het personeelstekort speelde een rol, er moest ook een bedje op de PICU beschikbaar zijn. Na de operatie zou ze daar wakker worden ivm haar gezondheid. Nadat we ophingen begon de periode van wachten..