En toen werd ze weggenomen...

Toen onze dochter op mijn buik gelegd werd dacht ik: 'daar is ze eindelijk! Dit is onze dochter!'. Ik had de tijd niet om haar vast te nemen of ze werd al van me weggenomen. De vroedvrouw zei: .we zullen haar eventjes meenemen om te onderzoeken want ze kreunt'. De kinderarts werd er bij geroepen. Dat eventjes werd wat langer dan eventjes. 

Terwijl ze met mijn dochtertje bezig waren werd ik lokaal verdoofd om te hechten. Ik was zoooo uitgeput! Ik hoopte dat er niets ergs was met mijn dochtertje maar had zoveel moeite om wakker te blijven. Ik moest me er echt op focussen. Mijn vriend was meegegaan naar de kamer ernaast waar ze bezig waren met onze kleine meid. Na een tijdje kwam hij bij mij kijken en vroeg hoe het met mij ging. Ik antwoordde:'ik ben zo moe, ik zou kunnen slapen'. Waarop de gynae zei: 'slaap maar hoor'. Toen werd ook pas gevraagd hoe onze dochter zou gaan heten. Tegelijkertijd vertelden we dat ze Juna zou gaan heten. 

De gynae zei dat onze dochter overgebracht zou worden naar het ziekenhuis in Brugge en dat ik ook zou overgebracht worden. Er was een team onderweg van Brugge om onze dochter te onderzoeken en mee te nemen. Mijn eerste gedacht was toen: moet dit nu echt? Ik ben doodop! Ik zie dit niet zitten!'. Maar uiteindelijk is de gezondheid van ons dochtertje het belangrijkste en moet het nodige gedaan worden. 

Toen het hechten voorbij was werd ik naar mijn kamer gebracht. Ik werd gewassen en kreeg eindelijk iets om te eten (na meer dan 28u). Terwijl ik aan het eten was kwam de vroedvrouw ons melden dat ons meisje een klaplong had gekregen. Ze wenste ons veel succes en zou ons opvolgen door de collega's van Brugge te contacteren. Wat was ze een super vroedvrouw! Normaal lag ze op dit moment al in bed. Maar ze is gewoon langer gebleven tot ons meisje stabiel was! Ze liet ons ook nog weten dat Juna geen zuurstoftekort had gehad (wat een opluchting!). 

2u nadat onze dochter geboren was kwamen ze ons halen om bij haar te gaan kijken. We kregen het goede nieuws dat ze toch niet naar Brugge zou moeten gaan. De klaplong heeft ze zelf kunnen rechttrekken waardoor ze er uit zichzelf bovenop kwam. Het team van Brugge is toch komen kijken en gingen akkoord met het feit dat ze hier mocht blijven. Ze moest enkel in de couveuze blijven om op te volgen. Wat waren we blij! 

Ik wilde graag borstvoeding geven. Met de hele situatie mocht ik haar niet aanleggen en moest ik kolven om het zo aan haar te geven. Ze moest al haar krachten sparen en aan de borst drinken is veel vermoeiender dan van een flesje. De 2e keer mocht ik dan toch proberen aan de borst te laten drinken. De opstart ging niet vlot. Tepelhoedjes; elke 2u aanleggen, kolven en bijvoeden, wenen omdat er geen druppel melk uit kwam,... Maar het is ons toch gelukt! 

De volgende dag kwamen ze me halen voor de verzorging. Tijdens de verzorging kwam de kinderarts haar onderzoeken en mocht ze mee met mij op kamer! Wat was ik gelukkig! Eindelijk ons meisje bij me! De kinderarts zei ook dat het een hele sterke baby is. Mama trots natuurlijk! 

Vanaf toen kon het mama zijn echt beginnen. Ik had toen nog niet het gevoel van mama zijn en de onvoorwaardelijke liefde voor mijn dochter voelde ik ook nog niet. Pas na enkele dagen haar bij me te hebben voelde ik een liefde dat ik nog nooit eerder gevoeld had. En dit gevoel van liefde is er nog steeds voor haar en zal nooit meer verdwijnen. Wat ben ik trots op mijn meisje! Ze is zo sterk, zo mooi, zo lief, zo mijn alles!