En toen kwam de dag die je als moeder liever niet wilt meemaken..

Dex, mijn lieve zoontje van toen 11 maanden oud. Lekker actief & altijd op onderzoek uit. Hij kroop al met 7 maanden en het staan had ie vlak daarna ook ontdekt. Rustig even zitten was er niet meer bij vanaf dat moment.

Tot dinsdag 24 oktober 2018..

Dex was die dag bij zijn oma. Lekker spelen, knuffelen & alle aandacht van oma. Hij had goed geslapen, goed gegeten. Het enige was dat hij verder helemaal niets wilde. Niet kruipen, niet staan, niet spelen. Hij voelde wel wat warm, maar geen koorts. Een beetje hangerig zei oma, maar ook niet bijzonder. Wel wilde ie alleen maar tv kijken, iets waar ie normaal eigenlijk (nog) niet de rust voor had.

In de loop van de dag steeg Dex zijn temperatuur en ook bij bepaalde houdingen, zoals de luier verschonen begon ie ineens te piepen. Toch maar even bellen met de huisarts. We konden gelukkig direct terecht, ze nemen bij onze HAP geen risico met baby’s. Dus zaten we een uurtje later bij een hele fijne arts die net afgestudeerd was. Hij nam de tijd om goed naar Dex te kijken. Hij vertrouwde het niet helemaal & stuurde ons daarom toch door naar de Spoedeisende Eerste Hulp.

Daar aangekomen ging het razendsnel..

Gelukkig kwamen de kinderartsen er snel achter dat er iets met het rechterbeentje van Dex was. Hij begon gelijk te krijsen zodra ze daarbij in de buurt kwamen. Eerst dachten ze aan een breuk, maar dat werd snel uitgesloten door een röntgenfoto. Vlak daarna werd er een echo van het heupje gemaakt. Vol vocht. Schrik voor ons. Dit bleek namelijk de oorzaak van alle pijn en koorts van Dex te zijn. De artsen vertelden dat dit 2 oorzaken kon hebben, een virusinfectie of een bacteriële infectie. Een virus zou vanzelf over moeten gaan, maar een bacterie moest geopereerd worden. Opnieuw een schok. Je hart breekt als je zo’n klein mannetje hulpeloos in zo’n groot ziekenhuisbed ziet liggen.

Inmiddels was het al avond, Dex werd opgenomen op de kinderafdeling van het Spaarne Gasthuis in Haarlem & gelukkig mocht ik blijven slapen. Van slapen kwam natuurlijk niet zoveel, want allerlei enge scenario’s spoken door je hoofd.

De volgende ochtend moest er opnieuw bloed afgenomen worden om te checken of de ontstekingswaardes al waren gedaald. Bloedprikken bij een jongetje van 11 maanden is drama kan ik je vertellen. Dex maakte alles ‘bewust’ mee, wist wat er ging komen, maar hij wist niet waarom hij telkens prikjes kreeg. Mijn moederhart trok dit echt heel slecht. Gelukkig waren alle verpleegkundigen en speciale ondersteuning er voor mij, zodat ik er kon zijn voor Dex.

Helaas bleken de ontstekingswaardes erg gestegen, waardoor de artsen meteen tot actie moesten overgaan. Hoewel ze er nog niet achter waren of het nou een virus of een bacterie was, ze namen geen risico. Het had haast, het vocht moest uit het heupgewrichtje. Als het een bacterie zou zijn, dan zou het ‘vocht’ pus zijn en het kraakbeen opeten, waardoor Dex zijn hele leven last zou kunnen houden met lopen. Schok op schok, maar vol vertrouwen in de artsen die Dex zouden gaan opereren. Dex snapte er helemaal niets van, onderging alles wat er moest gebeuren. Hij was zo stoer!

Binnen een uur lag ie op de OK. Na 1 uur hoorden we gelukkig al dat de operatie geslaagd was & dat ze het vocht hadden kunnen verwijderen. Het bleek om een bacterie te gaan. Septische Artritis was de diagnose. Iets dat heel zeldzaam is, maar kan voorkomen bij kindjes onder de 3 jaar.

De dagen daarna heb ik zelf als nog heftiger ervaren. Dex moest 5 dagen aan een antibiotica infuus. 5 dagen ziekenhuis is sowieso heel erg lang met een kleintje die niets mag/kan, maar wel wilt. Daarbij kwam dat Dex zijn bloedvaten heel diep lagen, waardoor bloedprikken en infuusprikken echt op een drama uitliep elke keer. Het infuus is in totaal zelfs 5x gesneuveld, bij de laatste plaatsing moest er zelf een neonatoloog aan te pas komen. Dit alles vond ik 10x heftiger dan de operatie zelf. Dex onder dwang vasthouden voor een naald, waarbij het keer op keer mislukte…. Dat doet iets met je moederhart.

Gelukkig sloeg de antibiotica aan & deden we het niet voor niets. De koorts verdween en Dex wilde weer bewegen! Je wilt niet weten hoe opgelucht we waren!

Dit alles is nu inmiddels alweer 2 jaar geleden. Dex weet hier gelukkig zelf niets meer van. Wel heb ik een boekje gemaakt met alle foto’s van die week. Enerzijds voor mijn eigen verwerking. Anderzijds voor Dex, voor als hij het straks wel gaat snappen, dat ie even kan zien wat er toen is gebeurd. Het litteken dat ie eraan over heeft gehouden vindt ie trouwens ‘super vet mega interessant’ en showt ie daarom ook graag aan iedereen die het maar zien wilt! 

Liefs Femke 

Meer lezen over onze levens? Check @tido_and_rafa of ons eigen blog op tidoandrafa.com