En dan moet je verder...

Nadat de kinderarts ons vertelde dat er niets meer gedaan kon worden liepen de artsen en assistenten weg. Opeens waren we nog maar met z'n 5e..

1 kinderarts, onze verpleegkundige en een assistent. Er werd een grote leunstoel gepakt, alle machines werden opzij gereden, er werden dingen afgekoppeld en er werd gevraagd wie plaats zou nemen. Ik vond dat mijn man dat moest doen. Hij had onze kleine man nog niet 1 keer vast gehad na zijn geboorte. Dus ik vond dat mijn man eerst moest zitten zolang zijn hartje nog klopte, hij moest onze zoon ook vast gehad hebben.

Er werd een groot kussen op mijn man's schoot gelegd en daarop kwam onze kleine man. Met alle snoertjes en lijntjes. Na een tijdje kwam de verpleegkundige om de beademingstube te verwijderen. En dan is het afwachten. Dat zijn moeilijke lange minuten, want je weet wat eraan zit te komen maar je wilt het niet.

Het enige wat vanbinnen eigenlijk wel goed was aan ons mannetje waren zijn hersenen en zijn hart. Het heeft dus best een tijd geduurd voor hij zijn laatste adem slaakte en zijn hartje stopte met kloppen.

En dan zit je in een ziekenhuis, ver van thuis, met je overleden kindje. Hoewel mijn man snel naar de afdeling wilde, wilde ik juist blijven zitten met ons knulletje. Ik wilde hem niet afgeven, ik wilde hem niet laten gaan, maar hij was er al niet meer.

De verpleegster vroeg of we hem wilde verzorgen. Ik wilde dat wel, mijn man vond het een naar idee. We spraken af dat we naar onze kamer zouden gaan en dat ik later terug zou komen voor de verzorging. Dan konden we wat dingen overleggen.

Op de kamer hebben we eerst een hele tijd gehuild. Daarna hebben we gedoucht en de spullen gepakt. Hoewel we nog een dag mochten blijven wilde we beide zo snel mogelijk naar huis.

Terwijl mijn man onze spullen naar de auto ging brengen ben ik naar ons mannetje gegaan. In een aparte ruimte heb ik hem in een badje mogen wassen. Hoe onwerkelijk is dat. Vervolgens heb ik hem een schoon luiertje en kleertjes aangedaan. Het pakje wat ik voor na zijn geboorte had uitgezocht, ondanks dat het iets te groot was. Mijn man is uiteindelijk alsnog gekomen en heeft toegekeken hoe ik hem verzorgde.

Ik vroeg vervolgens of mijn man de maxi cosi mee had genomen. Dat had hij niet, die stond nog in de auto. Mijn man had niet verwacht dat we ons mannetje zelf mee zouden (mogen) nemen. Ze hadden in het ziekenhuis ook mandjes waarin je je kindje mee kon nemen maar dat wilde ik niet. Door het ziekenhuis met zo'n mandje.

Hoe dubbel het ook was, ik vond het zelf heel fijn dat ik hem nog heb kunnen verzorgen en dat hij "gewoon" met ons mee naar huis is gegaan. Het was alleen wel heel pijnlijk om het ziekenhuis door te lopen met ons overleden kindje. Het leek voor voorbijgangers namelijk gewoon alsof we met onze baby voorbij kwamen. Iedereen lacht je liefdevol toe omdat ze niet beter weten..