En dan gaat het leven verder...

10 december 2020

De afgelopen weken zijn niet makkelijk geweest en ook de komende tijd gaat niet makkelijk worden. Ik heb niet veel echt gehuild, maar wel heel veel verdriet gevoeld. Eetlust, was er nauwelijks. Zin om iets te doen, was er ook niet. Ik zorg goed voor Synne, zorg dat zij er leuk uitziet, maak leuke foto's, want daar haal ik vreugde uit. Zorg dat zij het leuk heeft, dat zij goed eet. Maar voor mijzelf zorgen, heb ik nauwelijks zin in. 

Ruud heeft zijn zorgen over me uitgesproken. Hij herkent dingen, uit de tijd na mijn moeders overlijden. Toen het met mij en met ons heel slecht ging hierdoor. Ik sluit mijzelf af, ben soort mensenschuw (behalve mijn direct naasten). Zelf voelde ik dit niet zo heftig. Wel merkte ik aan mijzelf dat ik wel op moet letten, dus wel een afspraak gemaakt bij een psycholoog en bij mijn enorm fijne huisarts. 

Het gesprek, de intake bij de psycholoog, jeetje, dat was echt vreselijk zwaar en heftig. Ik heb 2 dagen nodig gehad om bij te komen. Maar, het voelde wel ok. Ok als in de zin van, hier kan ik wel wat mee. Ook het gesprek met de huisarts gaf me eigenlijk rust. Ze gaf aan, dat wat ik vertelde, echt volkomen normaal is in een situatie als de mijne. Ze zei letterlijk, eigenlijk met de tranen in haar ogen, je bent gebroken. Je moet helen. Van binnen en van buiten. 

Door deze gesprekken heb ik bepaalde dingen wat helderder en heb ik meer rust. Meer rust om het gewoon zo te laten. Tijd te nemen en te accepteren dat ik me klote voel. Dat ik de wereld klote vind. Dat ik er niets van snap. 

Hierna heb ik de kracht gevonden om me op de 3e verjaardag van Synne te richten. Kleertjes shoppen, cadeautjes, taart, corona proof alles regelen etc. 

Ook heb ik een gesprek gehad met een, voor mij onbekende, gynaecoloog. Wat een fijne, eerlijke, meelevende en persoonlijke man. Er viel niet heel veel te bespreken, alleen de uitslagen van de obductie waren binnen. Maar het genetisch onderzoek, voor ons het belangrijkst, was er niet. In overleg met deze arts, heb ik besloten de volgende afspraak ook bij hem te willen. 

Op 30/11 had ik een gesprek met de bedrijfsarts. Dat was kort gezegd een ramp. Na eerst het volledige dossier heel zakelijk te hebben besproken, aangevuld dmv allerlei vragen kwam eindelijk de vraag hoe het met mij ging. Nadat ik de situatie had toegelicht en had verteld hoe het met mij ging ging hij afronden met een tijdsplan. Prima. Hierop zei hij nog, dat de feestdagen nu ook wel heel anders zullen zijn voor me. Waarop ik, nog steeds hevig geëmotioneerd antwoord, dat klopt. Ik zou dan ook met verlof gaan. Hier gaat de beste man niet op in, maar gaat min of meer staan met de zeer fijne en prettige woorden... Ja, ik kan wel verder met je praten, maar dan ga je alleen meer huilen..... En bedankt! Deze man gaat mij dus iig niet verder helpen in mijn proces... 

De dag erna moesten we weer naar de gynaecoloog. Wederom een ontzettend fijn gesprek en hij wilde, wanneer de uitslagen er zijn, ons graag nog een keer zien/spreken. Het voelde voor hem niet af. Ook gaf hij aan, dat er, met een evt volgende zwangerschap, maatwerk mogelijk zou zijn in samenwerking met mijn verloskundigen. Want, we zullen je er toch 'doorheen moeten slepen'. Het zal geen heel fijne tijd zijn. En juist datgene wat hij daar zegt, maakt dat je eigenlijk wel met een soort vertrouwen zoiets in zal gaan. Maar ja, eerst moeten we afwachten. Afwachten wat er gevonden wordt en of er wat gevonden wordt. Nu zijn er nog zoveel routes die we misschien zouden moeten gaan volgen. 

Wat als ze wat vinden... Dan hebben we enkele opties. 

Wat als ze niets vinden? Wat is dan de optie? Wat is het risico op herhaling? Is het verantwoord om nog een keer zwanger te worden? Hoe gaat dat in zijn werk? Wat als het dan een 3e keer afscheid nemen wordt... 

Er is nu nog zoveel onduidelijk... Dus we besloten om de dag erna de genetisch arts te bellen voor een telefonisch consult. Gewoon om te horen, waar zijn ze nu mee bezig, wanneer denken ze iets te weten. 

Op donderdag 3/12 hadden we dat gesprek. En nadat ze vroeg hoe het ging etc. Kwam het verlossende woord. De uitslagen waren er... Dat hadden we niet verwacht...