En daar lag ik dan. Met mijn 4 weken oude baby op de grond.

Toen Milou 4 weken oud was besloten mijn man en ik om met de auto ergens heen te rijden om daar lekker te gaan wandelen. Het was super mooi weer dus wij hup de auto in en gaan.

We gingen lekker wandelen in cadier en Keer (zuid limburg). 

Thuis had ik de draagdoek alvast geknoopt zodat ik Milou snel in de draagzak kon stoppen zodra we bij de parkeerplaats waren. Dit was de eerste x dat ik zo'n lang stuk ging lopen met de draagdoek sinds haar geboorte. Bij onze oudste dochter heb ik dit echter wel al heel vaak gedaan. Mijn man had de draagzak bij zodat ook zij op de rug kon als ze moe zou worden van het lopen ( en natuurlijk als wij het moe zouden zijn dat we steeds op haar moesten wachten ^^ ). We hadden er mega zin in! Ons eerste echte uitje met zun 4tjes.

Het was de bedoeling dat we een km of 5 zouden lopen. Ivm met een bevalling 4 weken geleden leek ons dit wel prima! (misschien zelfs al te veel maargoed) We liepen het eerste stukje langs een weg zonder voetpad voordat we echt op de wandelroute zouden komen. Dit stuk was denk ik zo'n 200 meter en dan zouden we gewoon op bospaden gaan lopen.

Deze korte 200 meter was echter helaas al te lang. Ik weet niet meer hoe het gebeurde, maar opeens viel ik voorover met mijn 4 weken oude baby op de grond. Mijn man hoorde het achter zich gebeuren en liep naar ons toe. Ik was op mijn billen gaan zitten en was mijn kleine meisje aan het troosten. Ze huilde heel hard. Ik dacht dus ook direct dat er iets met haar gebeurd was en huilde zelf ook als een malle van paniek. Fenne was ook enorm geschrokken en was met ons mee aan het huilen. We zaten midden op de weg en moesten hier eigenlijk zo snel mogelijk weg. Mijn man heeft me opgetild en we zijn snel naar het bospad gelopen.

Ik denk dat het gevoel wat ik toen voelde, het vervelendste gevoel is geweest wat ik ooit heb meegemaakt. Zou ik op mijn kind zijn gevallen? Heeft ze iets? Gaat het wel goed? 100 vragen spoken door je hoofd en je hebt zelf nog nieteens door dat je zelf ook flink pijn hebt. Na een tijdje Milou te hebben getroost was ze al in slaap gevallen. Het leek dus goed te gaan met haar maar ik was er totaal niet gerust op. We hebben toen direct de huisarts opgebeld met wat we nu moesten. Na een paar vragen en testjes die wij moesten doen vond de huisarts het goed gaan en hoefde we niet langs te komen. Milou was ook weer helemaal zen bij me aan het slapen dus opzich geloofde ik het wel.

Ik weet nogsteeds niet hoe ik ben gevallen. Het moet eigenlijk wel zo zijn dat ik mijn voet omzwikte op de overgang van zand naar weg. In een reflex ben ik nog net op mijn zij kunnen landen en maakte ik een halve koprol op mijn rug waardoor Milou dus uiteindelijk niets had. Omdat ik het hoofdje van haar nog niet goed in de draagzak had zitten had ik haar hoofd vast. Ook dit is denk ik onze redding geweest. Hierdoor heb ik haar hard tegen mij aangedrukt tijdens het vallen waardoor haar hoofdje geen optater heeft gekregen en ook niet op de grond terecht is gekomen. Hier zal ze dan ook wel even flink van hebben gehuild omdat we toch met een flinke vaart naar de grond gingen en zij tegen mij aan werd geperst.

-

Wat zit een ongeluk toch in een klein hoekje. Helaas heb ik door deze val best wel een angst gekregen voor het lopen met de draagdoek. Ik kan me ook echt niet herinneren wanneer ik ooit in mijn leven ben gevallen met gewoon wandelen. Dit bedenk je je niet. 

Een week na de val moest ik naar het CB en het regende. De auto pakken is onzin aangezien het maar 3 minuten lopen is. Ik heb toen mijn draagdoek weer aangedaan en ben erheen gelopen met paraplu om mezelf erover heen te zetten. De kans dat het nogmaals gebeurd is natuurlijk super klein. Een ongelukje met de fiets of de auto zal sneller gebeuren dan dit. Toch ben ik tot op heden bij elk opstapje, afstapje, steentje of iets anders zenuwachtig en denk ik steeds aan dat ene moment. Het onbezorgde wandelen zit er niet meer echt in waar ik echt ongelofelijk van baal.

Zelf had ik een enorm blauw been en pijnlijke elleboog na de val. Maargoed dat maakt me natuurlijk helemaal niks uit! Ik had een engeltje op mijn schouder. Dat weet ik zeker.