En daar is Morris!

Daar was hij dan, onze baby onze Morris! Zo blij dat de bevalling erop zat, zo fijn dat ik de naam niet meer voor mij hoefde te houden, want wat was ik trots op de naam en wat ben ik nog steeds zo blij met zijn naam! Morris! Stoer en goed uit te spreken (dachten we) maar bovenal wat was ik nog steeds ondersteboven dat dat kleine mensje naast mij in een wiegje, bij ons hoorde nu. Wat onwerkelijk en tegelijkertijd kwam er een rust over mij heen nadat ik gedoucht had na de bevalling. We moesten nog een nachtje blijven in het ziekenhuis en dat gaf mij rust. Ik had nog backup, ik hoefde het niet meteen zelf te doen. Het voelde bijna als een nachtje hotel. We kregen eten, rode kool, smaakte prima, maar ik had dan ook enorme honger! Morris leek borstvoeding al redelijk goed te snappen, hij hapte in ieder geval meteen goed aan.  Om de paar uur moest ik hem weer aanleggen en dat ging verrassend soepel. Ik werd gewekt door de verpleging, maar heb zelf uiteindelijk door adrenaline niet heel vast geslapen die eerste nacht. (Gek hè hahaha) De volgende ochtend kregen we nog ontbijt en daarna gingen we Morris inpakken als een eskimo. Het was buiten namelijk -12 op dat moment. Bizar, want in de kamer voelde het als 25 graden. Ingepakt en wel werd ik in een rolstoel met Morris in de maxicosi op mijn schoot, naar beneden gebracht terwijl Aj de auto voor reed. Een kwartier later waren we thuis. 

Thuis bij de rest van onze roedel. De honden reageerden ieder op hun eigen manier. Nook bleef op een afstandje. Kwam heel even bij mij snuffelen, maar durfde nog niet goed naar Morris toe. Nash stond compleet te shaken. Hij vond het zo spannend! Durfde wel bij Morris te snuffelen en wilde het liefst ook zijn gezichtje af likken. Na de eerste rustige ontmoeting, heb ik Morris uitgepakt en ben ik met hem naar boven gegaan. We hadden de kraamverzorging onderweg al gebeld, dus die kwam eraan. Wat later die dag kwam ook Stein kennis maken met zijn kleine broertje. Stein was heel nieuwsgierig en meteen heel enthousiast over zijn broertje en wilde hem het liefst alle knuffels uit zijn kamer geven. Het hebben van een kraamverzorgster vond ik heel dubbel. Super fijn voor de hulp, maar zowel Aj als ikzelf kunnen er erg slecht tegen om geleefd te worden en dat is natuurlijk wel wat er gebeurd in een kraamweek. Aj was vaak al sneller met eten of drinken brengen, dan de kraamverzorgster, maargoed ik heb ook echt wel heel veel aan haar gehad, vooral met de borstvoeding. Zaterdag en zondag gingen vloeiend met kleine Morris. Zo’n tevreden mannetje, je hoorde hem gewoon niet. Tot zondag avond. Hij begon te huilen en leek niet meer te stoppen. Uiteindelijk bleek dat hij gewoon honger had, doordat mijn productie nog niet voldoende op gang kwam. Ik heb me nog nooit zo schuldig gevoeld! Aj zou maandag eigenlijk alweer een ochtend werken, maar is die ochtend thuis gebleven omdat we de nacht niet geslapen hadden en ik 1 bonk kraamtranen was die dacht dat ze haar baby liet verhongeren. In de ochtend ben ik na wat geruststellende woorden, samen met de kraamverzorgster bezig gegaan om Morris aan het drinken te krijgen, want hij wilde niet meer aan happen. Door hem met een slangetje en spuitje wat fles voeding te geven langs mijn borst, hebben we het binnen een dag weer voor elkaar gekregen dat hij weer goed hapte en beter begon te drinken. Een hele opluchting en gelukkig volgde er ook een veel betere nacht. De dag erna hebben we dit ook nog een keer met slangetje gedaan en daarna was het niet meer nodig! Meneer dronk volledig uit de borst en raakte in een heerlijke melkcoma. 

Dankzij Corona hadden we heel verspreid kraamvisite en eigenlijk vond ik dat wel prima. Lekker rustig wennen aan de nieuwe situatie. Halverwege de week kwam de ggd langs voor de hielprik en de gehoortest. Ookal vond hij de prik niet leuk, hij onderging het allemaal super rustig. Wat ik minder fijn vond is dat ik de laatste 2 dagen een andere kraamhulp kreeg. Ik snap het hoor, met diensten en hoeveelheid dagen die je achter elkaar mag werken, maar toch vond ik het jammer. De laatste 2 dagen van de kraamweek had ik een halve dag kraamzorg en ik voelde me toch een beetje opgelaten. Wilde ook gewoon graag mijn eigen ding gaan doen in mijn eigen huis. Ik was dus blij toen de laatste dag voorbij was. We zijn die middag voor het eerst naar buiten geweest met Morris. Een rondje wandelen met de honden. Ik vond het heerlijk, maar eigenwijs als ik was, was het eigenlijk alweer te veel van het goede. Het weekend hebben we lekker rustig aan gedaan en maandag ochtend heb ik mijn moeder van de trein gehaald. Ik had gevraagd of ze ook een week wilde komen kramen. (Nog steeds heel blij met die beslissing) het was een heerlijke week! Mijn moeder heeft met vanalles geholpen en is natuurlijk gewoon eigen en dus geen opgelaten gevoel erbij. Dit is echt iets wat ik zo weer over zou doen. De wijkverpleegkundige kwam langs en woog Morris voor het eerst weer sinds de kraamweek en nam al mijn zorgen weg, want meneer groeide als kool! 

Deze week hebben we ook een uitstapje gemaakt naar mijn werk om cake met muisjes langs te brengen en op kraamvisite te gaan bij 1 van de dieren die ik verzorg, gorilla Gyasi. Zij was 21-2 bevallen van haar zoon Kiango. Heerlijk om even een rondje daar te kunnen wandelen met Morris en fijn dat ik mijn moeder bij me had, voor de nodige hulp. 

Al met al kijk ik dus positief terug op mijn kraamweek en vooral ook de extra week die ik eraan heb geplakt. Wat ik wel heb geleerd is dat ik het volgende keer nog rustiger aan ga doen. Later merkte ik pas wat voor een aanslag het toch was geweest op mijn lichaam en dat ik echt meer de tijd en rust had moeten nemen in het begin. Hopelijk mag ik dit ooit allemaal nog eens meemaken.