Emilie

Schrijven werkt voor mij therapeutisch, maar dit is een verhaal wat ik al ruim een jaar uitstel. Ik kreeg het niet op papier. Kreeg het niet uit mijn vingers. Het is goed, want ze doet het nu ongelofelijk goed. Maar wat een onzekerheid heb ik gehad over een van mijn tweelingmeisjes. Ik neem jullie mee terug naar 1/1/2019.

Tijdens de weeën was haar hartslag al nauwelijks meer te vinden, volgens de artsen zakte de band continu naar beneden waardoor mijn hartslag gemeten werd. Ik riep al continu dat dit niet het geval was en dat de band niet zakte, de hartslag van mijn meisje zakte steeds onder de 100. Na 1.5 uur persen en mijn andere meisje die klem bleek te zitten, kreeg ik een spoed keizersnede. Romée kwam klein, maar groter dan verwacht, en schreeuwend ter wereld. Daarna was het de beurt aan Emilie. Ze lag in stuit en compleet klem. De foto's laten zien dat ze linksonder zijn begonnen en haar uiteindelijk rechts boven eruit gekregen hebben. Slap, blauw, zonder ademhaling. Mijn meisje kwam levenloos ter wereld. Toeters en bellen, alles werd uit de kast getrokken om haar te laten ademhalen. Uiteindelijk lukte dat, maar haar oogjes bleven dicht en er kwam nauwelijks geluid uit. Ze moest mee naar neonatologie. 

De volgende dag mocht ik naar haar toe en omdat de monitoren lieten zien dat ze het heel goed deed, mocht ze met mijn mee naar de kamer. Eindelijk compleet. Ze had nog een sonde, had moeite met drinken, maar verder deed ze het goed. Dus 3/1 mocht ook de monitor eraf. Ik zag hier op dat moment geen kwaad in en vertrouwde volledig op de kundigheid van de artsen.

Op 4/1 werden we overgeplaatst van het academisch ziekenhuis, naar een plaatselijk ziekenhuis. De meisjes waren te goed voor het academisch ziekenhuis, wat super fijn was. Eenmaal overgeplaatst lagen ze beide heerlijk bij mij te slapen. Toen de avond viel, gingen ze een voor een weg. Omdat ik nog herstellende was van de keizersnede, deed de verpleegkundige alles. Romée werd weggehaald, verschoond en aangekleed en mocht daarna een flesje drinken. Datzelfde was het plan met Emilie. Op het moment dat ze haar bij me weghaalde hing ze slap, werd ze blauw en haalde ze wederom geen adem. WAT GEBEURD HIER. Bij mij en de verpleegkundige gingen alle alarmbellen af. Ze werd in haar bedje aan de monitor gelegd en de fles kreeg ze via de sonde. 

Die nacht was hels. Ieder kwartier gingen alle alarmbellen af, omdat ze continu stopte met ademhalen. Haar hartslag ging onder de 100, de saturatie zakte naar het dieptepunt en haar ademhaling stopte volledig. Uiteindelijk hebben ze besloten haar op de afdeling te leggen, zodat ze direct in konden grijpen als het mis ging. Dat moest die nacht nog eens per halfuur. 

De volgende dag kwam de kinderarts, er werd bloed geprikt en op kweek gezet. Daarnaast kreeg ze een preventieve antibiotica kuur, voor het geval er een infectie zat. In de dagen die erop volgde ging het niet beter met mijn meisje. Ze werd niet meer wakker voor haar flessen, sliep de hele dag en had continu 'dips'. Ze was van een leuke actieve baby veranderd in een slappe pop, niks leek te werken. Alle bloeduitslagen waren negatief, nergens kwam iets uit. Een echo van haar hersenen, hart, longen volgden. Maar alles was negatief, fijn want de organen van mijn kind waren in tact maar wáárom stopte ze dan steeds met ademhalen?? 

Uiteindelijk is besloten haar coffeïne te geven, wellicht waren haar longen niet genoeg gerijpt en had ze van de eerste prikken te weinig binnen gekregen. Ze was tenslotte te vroeg geboren (35 weken). 

Eindelijk leek er iets aan te slaan. Ik maakte haar iedere 6uur wakker, zodat ze verschoond kon worden en een flesje bij me kon drinken. Er ging nog geen 30cc in en de rest ging weer via de sonde, maar mijn meisjes was weer langzaamaan een beetje wakker. Haar mee naar huis nemen was echter voorlopig nog niet aan de orde.

8/1 werd me verteld dat het met Romée zo goed ging dat ze naar huis mocht en aangezien ik ook geen zorg meer nodig had en wonderbaarlijk goed herstelde van mijn keizersnede, mocht ook ik naar huis. Maar Emilie moest blijven. Ik brak in 10000 stukjes, kon wel kotsen van het verdriet. Mijn kleine zieke baby moest in het ziekenhuis blijven, terwijl haar tweelingzus en ik naar huis moesten. De dag erna zou er plek zijn op de afdeling voor Emilie en moesten we daadwerkelijk weg. Ik heb haar kotsend van verdriet naar de afdeling gebracht, 100x verteld dat ik intens veel van haar houd en toen ben ik met Romée naar huis gegaan.

De dagen die erop volgden was ik 's ochtends thuis met Romée en de hele middag in het ziekenhuis bij Emilie. Iedere keer als ik haar weer achter moest laten, stortte ik weer volledig in. Hoe lang ging deze nachtmerrie nog duren? Langzaamaan ging het beter met Emilie, ze mocht voor het eerst in bad en dronk zelfs flesjes helemaal leeg!! Maar, de monitor bleef nog want ze liet heel af en toe nog wat dips zien, die moesten wel weg zijn.

En ineens kwam daar op 14/1 totaal onverwachts het telefoontje waar ik zo op hoopte. Emilie had in 24uur tijd al haar flessen leeggedronken, de sonde was eruit en ze had al 48uur geen dips meer laten zien. Dus, hoe ik het zou vinden haar de volgende dag mee naar huis te nemen?? 

Ik heb alles op alles gezet, desnoods moest ik haar met een taxi mee nemen. Maar, ze zou meegaan. Samen met een vriendin (die toen net wist dat ze zwanger was van de 2e) ben ik haar gaan halen. Op 15/1 zat ik eindelijk met allebei mijn meisjes thuis op de bank en konden we gaan genieten!! 

Inmiddels zijn beide dames ontslagen door de kinderarts en hoeven we niet meer op controle, deze periode is eindelijk officieel afgesloten! En wat doen ze het goed!!