Elke dag van de week.

Elke maandag weer het besef dat je nu zoveel weken jong had kunnen zijn. En dan op dinsdag besef ik weer hoe spannend de eerste nacht, maar vooral de operatie was. Dat wij zo blij waren dat deze eerste stap zo goed gegaan was. Op woensdag denk ik aan de ademstops die jij had, je liet ons flink schrikken en wij konden alleen maar beamen dat het beter was om toch weer de beademing aan te sluiten. Op donderdag denk ik terug aan het woord epilepsie, in wat voor mate zou je het hebben. Maar ach, ook dat zouden wij aankunnen met zijn allen. 'Als dat alles was'.. Maar dan is het vrijdag, de dag dat de genade slag kwam. Oudjaarsdag om half 6, de dag en tijdstip dat wij de beslissing namen om jou behandeling te stoppen. Om jou een niet-menswaardig leven te besparen.

Dan is het 'weekend', de zaterdag. Alweer zoveel weken geleden dat Thomas jou voor het eerst echt ging zien, jou echt kon aanraken maar vooral; jou een kus geven en voor altijd gedag zeggen. Ook was dat de dag dat onze naasten jou voor het eerst maar ook voor het laatst konden zien. Om vervolgens op zondag voor altijd afscheid te nemen van jou. Een rustig, maar fijn afscheid.

En dan, dan is het weer maandag. Zijn wij weer een week verder, weer een week zonder jou.

Gister was het 'alweer' 3 maanden geleden dat wij voor altijd afscheid namen en morgen is het 'alweer' 13 weken geleden dat jij geboren werd.

Do hast hoop troch yntins gelok ferfongen 💚.