Eindelijk is het zover, we mogen naar huis!

Mijn vorige blogs gingen over je spoedopname op de NICU omdat je bilirubinewaarde veel te hoog was. Je moest onder de blauwe lampen en op een blauw matje liggen. Gelukkig was je waarde na 2,5 dag genoeg gedaald om onder de lampen uit te komen en mocht je in een gewoon bedje liggen. Wel moest je waarde 24 uur stabiel blijven om naar huis te mogen. Hopelijk zou het snel zover zijn.

Maandag 7-6-2021. We startten de dag zoals de vorige dagen rond 6.30 uur in het Ronald McDonald huis. Ik kolfde en daarna maakten we ons klaar en aten we gauw wat. We zorgden er zoals gewoonlijk voor dat we net voor 8.00 uur bij jou waren om je te verschonen en de voeding te doen. We hoorden dat je vannacht voor het eerst alle voedingen uit je flesje leeg had gedronken. Je had dus niks meer via je sonde gekregen. Wat was dat goed nieuws! Wel zei de verpleegkundige meteen dat je biliwaarde wel weer was gestegen. Dat was dan weer wat minder, dat betekende dat we nog niet naar huis mochten. Het was ruim onder de grens, en het was niet veel gestegen, maar het moest hetzelfde blijven of dalen voordat we naar huis zouden mogen omdat ze niet het risico wilde lopen dat we weer terug moesten komen. Ook wilden ze eerst zien dat je tijdens de voedingen ook genoeg uit de borst kon drinken. Vol goede moed begon ik aan de voeding van 8.00 uur. Eerst wegen, dan aanleggen (wat nu best heel goed ging), je zo lang mogelijk proberen wakker te houden om te drinken, en daarna weer wegen. Ik had het idee dat je best goed gedronken had, maar dat viel tegen. 20 cc had je gedronken, van de 50 die je 'moest'. Balen. Ik had echt gehoopt dat je beter zou drinken nu. De resterende 30 cc moesten we dus weer via de sonde geven. Ik baalde er ondertussen ook steeds meer van dat het niet lukte, en was bijna op het punt dat ik wilde stoppen met de borstvoeding. Blijkbaar kon je uit je flesje wel 50 cc drinken, dat had je die nacht laten zien. Als we dan wel naar huis mochten zou ik wel fulltime kolven zodat je aan een flesje kon drinken. Ik vroeg of de lactatiekundige alsjeblieft even tijd voor ons had (ze zou eigenlijk later op de dag meekijken). Gelukkig kwam ze meteen. Ik gaf aan dat het me behoorlijk hoog zat, dat ik er mee wilde stoppen als we dan wel naar huis zouden mogen. Dat je dan maar gewoon uit een flesje ging drinken. Blijkbaar lukte het je niet om genoeg aan de borst te drinken en ik was er wel een beetje klaar mee na een week gehannes. Gelukkig nam ze mijn frustratie serieus en zag ze geloof ik ook wel aan me dat dit niet lang meer goed ging. Ze gaf aan dat ze met de arts zou overleggen om die 50 cc per voeding los te gaan laten, en te gaan voeden naar behoefte. Dus gewoon voeden, en niks meer via de sonde geven en kijken of je dan bij de volgende voeding misschien meer honger zou hebben. Het aanleggen, drinken, en daarna nog beetje bij beetje voeding door de sonde duurde zo lang dat er daarna nog maar zo'n 2 uur over was tot de volgende voeding. Misschien had je dan inderdaad gewoon niet zoveel honger.

Pas veel later bedacht ik me dat je de eerste dagen waarschijnlijk niet voor niks zo weinig dronk. Door mijn veel te vroeg gebroken vliezen en daardoor weinig vruchtwater, had je nooit veel kunnen drinken. Elke echo hoorde we dat je krappe maagvulling had. Geen wonder dus dat je de eerste dagen maar 15 cc ongeveer per keer binnen kreeg. Maar dat even terzijde.

Toen we terugkwamen voor de voeding van 11.00 uur hadden ze je van de monitor gehaald. Geen draadjes en kabeltjes meer aan je lijf, behalve de sonde dan. Dat zag er alweer een stuk beter uit. De lactatiekundige kwam naar ons toe en zei dat de arts akkoord was. We mochten de 50 cc per keer loslaten, maar je moest wel over de hele dag 350 cc drinken. Ik ging het meteen even snel uitrekenen, en dit kwam neer op net geen 45 cc per keer. Niet heel veel minder dus, maar toch iets. Ik was benieuwd of dit zou werken. Die voeding dronk je 25 cc aan de borst. Je hoefde toen dus niks meer via de sonde te krijgen. Blijkbaar hielp dit, want de voedingen daarna dronk je 50 cc - 45 cc - 45 cc - 45 cc. Eindelijk!Ik was zoooo blij dat je eindelijk goed dronk. Blijkbaar was de sonde die je eerst hielp, nu het probleem geweest. Nadat wij weg waren na de voeding van 23 uur hebben ze je sonde eruit gehaald en 's nachts weer een flesje gegeven zodat wij konden slapen.

Dinsdag 8-6-2021. Die dag was je precies een week oud. In de ochtend weer hetzelfde ritueel zoals elke dag sinds jij op de NICU ligt. Om 8.00 uur kwamen we bij je en kregen we het goede nieuws. Je mocht naar huis! Je bilirubinewaarde was in 24 uur 1 punt gedaald. Dat betekende dat je lichaam het nu echt zelf opgepakt had en dat dit alleen nog maar beter zou worden als de tijd vorderde. We hoefden je vanaf nu ook niet meer te wegen voor en na het voeden. Ook zat je vanochtend weer terug op je geboortegewicht. En dat met een week oud en het slechte drinken in het begin. Ik was trots op jou kleine boef!We spraken met de verpleging af dat we de voeding van 11.00 uur nog op de NICU zouden doen. Dan konden we in de tussentijd spullen inpakken, onze kamer in het Ronald McDonald huis opruimen, uitchecken, en de spullen in de auto laden. Ook belde ik de kraamzorg op. In overleg met onze verloskundige kregen we verlengde kraamzorg voor 3 uur per dag vanwege onze situatie. Door mijn lange ziekenhuisopname en bedlegerigheid kwamen we in aanmerking om vanaf de geboorte 14 dagen kraamzorg te ontvangen. Daar was dus nog een week van over. Dat vond ik toch wel fijn. Ik was zelf 3 maanden niet thuis geweest en had helemaal geen conditie en spierkracht meer over. De tripjes van het Ronald McDonald huis naar de NICU was al te ver om te lopen en aan het einde van de dag was ik helemaal gesloopt. Laat staan als er ook weer een huishouden bij kwam. Natuurlijk was mijn man er ook om te helpen. We hadden besloten dat hij nog 3 weken geboorteverlof op zou nemen, zodat we thuis even rustig de tijd hadden om te wennen, en zodat ik hopelijk weer een beetje op krachten zou kunnen komen (voor zover dat ging in 3 weken).

We spraken met de kraamzorg af dat er om 15.00 uur iemand bij ons thuis zou zijn. Op advies van een collega hadden we iets later afgesproken dan dat we zelf thuis zouden komen. Dan hadden we ten minste heel even de tijd om met zijn drietjes thuis te komen, en dit even te laten bezinken. Achteraf was ik heel blij dat we dat gedaan hadden, het voelde heel fijn om de eerste paar uurtjes samen te thuis zijn. Om 11.00 uur voedde ik je nog op de afdeling, en daarna was het dan echt zover. We gingen naar huis!Met een kerngezonde baby, een iets minder gezonde mama (qua conditie e.d., maar dat kwam wel weer goed) en een mega troste papa. Wie had dat gedacht 20 weken geleden. Toen mijn vliezen braken bij 18 weken en 3 dagen leek alles verloren te zijn. Iedereen hoopte dat het goed zou komen, maar iedereen wist ook dat die kans heel klein was. Ik durfde niet eens te hopen, zo bang was ik dat we je zouden verliezen. En daar zat je in je maxi-Cosi, die veel te groot leek voor jou kleine lijfje. Toen we het ziekenhuis uitliepen, ik in de rolstoel en jij bij mij op schoot, moest ik toch wel even slikken. Wat was er veel gebeurd in dit ziekenhuis de afgelopen 4 maanden. Vanaf de vervroegde 20 weken echo na het breken van mijn vliezen, tot nu. Ik denk dat niemand deze afloop had durven dromen. En wat was ik trots op ons. Op jou, omdat je het zo lang vol hebt gehouden in mijn buik terwijl het daar verre van ideaal was, al weet jij natuurlijk niet beter. Op papa, omdat hij 4 maanden lang (met wat hulp van familie natuurlijk) het huishouden draaiende heeft gehouden, mijn was heeft gewassen en op tijd weer terug naar Maastricht bracht, boodschappen voor me meenam, en nog veel meer. En toch ook wel een beetje op mezelf. Omdat ik het meer dan 4 maanden op bed, waarvan 3 maanden in het ziekenhuis, heb volgehouden zonder compleet gek te worden.

Nu ging het echt beginnen. Ons leven samen, met zijn drietjes. Het leven waar we al jaren van droomden, en waar we de hoop al meerdere keren bijna op hadden opgegeven.

Lieve kleine Dean, welkom thuis! ❤️

Aangezien dit voelt als een soort einde, weet ik nog niet of ik hierna nog meer blogs zal gaan schrijven over ons leven thuis. Misschien voel ik toch de behoefte nog om dit te doen, de tijd zal het leren. Ik wil iedereen die mij volgt en ons verhaal heeft gelezen heel erg bedanken voor het medeleven wat ik van jullie heb gekregen. Het heeft me goed gedaan om ons verhaal te vertellen, en hopelijk heb ik sommige mensen die ook in deze situatie zitten wat hoop kunnen geven dat het ook goed kan komen. Dankjewel voor het lezen allemaal!