Eindelijk dé ontmoeting

22 Oktober 2019 is ons meisje Ivy na een thuisbevalling ter wereld gekomen. De bevalling ging goed, haar geboorte minder. Ze was blauw en ademde moeilijk. Na overleg met het ziekenhuis moeten we op verzoek van de verloskundige naar het ziekenhuis. Ivy bleek de zeldzame aandoening CHD (gaatje in het middenrif) te hebben. In deze delen zal ik beschrijven hoe alles ging van ons streek ziekenhuis naar het ziekenhuis in Nijmegen, weer terug naar het streek ziekenhuis en uiteindelijk naar huis.

Alweer een tijd geleden dat ik hier iets heb geplaatst. Nu besloten toch weer verder te gaan schrijven (typen) over ons meisje Ivy. Dit is het vervolg op mijn eerdere verhalen.

Erik is naar ons huis. Opa oma én Amy komen naar Nijmegen. Voordat Erik weg ging hebben we besloten naar het Ronald McDonald huis te gaan vanavond. Erik heeft onze spullen al naar onze kamer gebracht. Fijn dat we daar terecht kunnen.

De tijd tikt. 18.30 uur... Hoor ik Amy? Nee. Dat is een jonger kindje.. zucht.. Wat duurt wachten dan lang. 

19.00 uur. Ik hoor haar! Of droom ik? Neee, ze stormt de kamer binnen en springt bij me op bed. Ik knuffel der 'dood'. 'Maammmm je doet me pijn.' 'Maakt me niet uit, ik heb je zó gemist.' Tranen stromen weer.. We knuffelen, m'n gezinnetje is compleet.. alhoewel.. gauw naar Ivy.

We lopen samen met oma en opa naar de afdeling. 'Neonatologie'. Ja dat bordje kennen we onderhand. Papa loopt ergens anders naar toe. 'Wat doe je?' Vraag ik. 'We gaan naar Ronald McDonald huiskamer en laten daar pa en ma wachten.' Ohja. Maar max 2 op de afdeling. Maar Amy word vast niet gerekend toch?

Wij gaan eerst met onze grote meid naar de kleine meid. Amy krijgt voor de zekerheid van mij een mondkapje op omdat ze aan het hoesten is. Ze kijkt haar ogen uit op de afdeling. We leggen haar uit. Goed ontsmetten en alleen je hand op haar hoofdje houden. Niet kriebelen/wrijven. Toch wrijft ze. Logisch. Zij wil haar zusje troosten. 'Nee alleen het handje erop houden schat.' Zeg ik. 'Ohja mama.'

Amy heeft hele mooie tekeningen gemaakt voor haar zusje. De zuster hangt ze aan het bedje. Nu is het écht Ivy's bedje. 

Opa maakt ook voor het eerst kennis met zijn kleindochter. Wat is hij onder de indruk. Ook bij oma komt het binnen. Zo heeft ze Ivy nog niet gezien. 

De eerste ontmoeting hadden we ons anders voorgesteld, maar wat was het bijzonder. We hebben weer een ongelooflijke energieboost gekregen. Hopelijk Ivy ook voor de operatie morgen.

We gaan samen naar onze kamer in het Ronald McDonald huis. Ik kijk m'n ogen uit. Wat een top initiatief is dit. Ouders van zieke kinderen kunnen hier dicht bij hun zieke kind zijn maar ook even ontsnappen uit het ziekenhuis. We hebben een gezamenlijke keuken en eetkamer. Ook zijn er verschillende aparte kamers waar je je kunt terug trekken. Dan ons eigen kamer. Wauw. Wat groot. Een televisie, bank, tafel, bed, badkamer, van alles voorzien. Tranen springen wéér in mijn ogen. Dankbaar dat dit mogelijk is zodat we met ons gezin zo dicht mogelijk bij Ivy zijn.