Eerste kerst vol angst
Moederinstinct, daar geloof ik nu heel hard in
In de auto. Ik zeg lichtelijk, maar eigenlijk is het totale paniek. Onze reddende engel kraamhulp mocht bij ons thuis alleen achter blijven na het tekenen van een formulier. Ze ging het één en ander opruimen en dan weg. Wij sjeesden door naar het ziekenhuis. Aaron werd gelijk meegenomen naar een klein kamertje, mijn man mocht mee dat kamertje in. Ik ging er ook achteraan, dat kamertje in met mijn rolstoel. Aaron werd op een hoge ''tafel''gelegd. Ze sloten hem aan op de monitor en probeerden zijn neus leeg te zuigen, omdat hij behoorlijk vol klonk. Wat blijkt? Er kwam niets uit. Dus mijn kind zit niet vol, zie je wel. Hij spuugde niet meer zwart. Ik zit ondertussen alleen maar te zweten en te kijken. Meer niet. Meer kan ik niet. Amper twaalf uur geleden bevallen. Ik weet niet hoe ik naar de andere kamer ben gegaan in de rolstoel en wie Aaron heeft meegenomen. Dat stukje ben ik kwijt. Dat donkerbruine/zwarte wat hij braakte was bloed. Oud bloed van mij waarschijnlijk. Ze legden uit wat ze gingen doen de komende dagen. Zijn neus een paar keer per dag spoelen met zoutoplossing en xylometazoline toedienen. Omdat Aaron nog geen drie maanden was moest hij aan de monitor. Xylo is getest bij baby's boven de drie maanden en niet onder de drie maanden. De xylo zou eventueel effect kunnen hebben op zijn hartslag, dus werd hij extra gemonitord. Aaron is thuis na het overgeven blauw aangelopen en had buik (en hals) intrekkingen. Moeite met ademen. Nou je raadt het al. Verschrikkelijk. Het spoelen en de xylo toedienen hadden geen effect. Aaron liet op de monitor af en toe lagere saturatie metingen zien, deze waren uiteindelijk acceptabel. Twee dagen later mochten we naar huis.
Thuis aangekomen kwam er een kraamhulp uit de buurt van Rotterdam. Zo ver weg. Een hele lieve vrouw. Ze heeft ons erg goed geholpen. Aan het einde van de week waren we beiden wat zekerder en hoefde ze van ons niet twee extra dagen te komen. Respect voor alle mensen in de kraamzorg.
Aaron was nooit stil. Hij maakte veel geluid, je hoorde hem continu een soort van piepen. In de nacht leek het alsof hij steeds een moment stopte met ademen, dan was hij ineens een aantal seconden stil. Hij maakte voor ons veel verschillende onbekende geluiden. Slapen deden we amper. We waren continu met Aaron en zijn ademhaling bezig. Op een gegeven moment dachten we dat dit er bij hoorde, al die geluiden bij pas geboren baby's. Niet dus.
Eerste kerstdag kwamen mijn schoonouders en schoonzus bij ons eten. Aaron lag op bed toen we aan tafel gingen. We zagen op de babyfoon dat hij sliep, dan weer ging huilen en dat ging zo even door. Ik werd onrustig en wilde hem eigenlijk vrij snel uit zijn bed halen. Achteraf denk ik had ik dat maar gedaan. Toch weer mijn moederinstinct. Er werd gezegd laat hem maar even huilen, dat kan geen kwaad. Na een paar minuten heeft mijn man hem toch uit bed gehaald. Hij was wat onrustig zei hij. Ik wilde hem perse zijn fles geven zodat iedereen verder kon eten. Voelde me ergens schuldig dat hij even gehuild heeft in bed. Tijdens het geven van de fles deed Aaron anders dan anders, na iedere slok leek hij te happen naar adem, leek steeds vermoeider te worden en werd blauw.. Mijn man zag mijn blik en begon direct te bellen.
Wordt vervolgd.
Suusschram
Dit klinkt erg naar Larynchomalasie. Tenminste ik herken dat geluidjes maken. Deed onze jongste ook en die was ook benauwd.
3kids1dog
Herken zo dat stukje van toch even aankijken of even laten en achteraf denken had ik maar wel eerder geluisterd naar mijn moedergevoel. Hier een baby met ademhalingsproblematiek en vanaf haar geboorte een thuismonitor om de saturatie te monitoren. Soms slaat je hart een keertje over.. Volg je blog en benieuwd naar het vervolg. Het beste.