Eerste keer kinderdagverblijf

Ik weet het nog goed. De eerste keer dat ik Cee naar het kinderdagverblijf bracht. Tranen met tuiten huilde ik. Ik vond het moeilijk om hem los te laten. Datzelfde gevoel bekruipt me vandaag. Het is de eerste werkdag na onze vakantie.

Alleen papa & mama Afgelopen week zaten we met z’n drietjes ondergedoken in een vakantiepark. Heerlijk; alleen papa, mama en kleine Cee. Vrijdag kwamen we weer thuis en direct vertoonde zoonlief een lichte verlatingsangst. Hij huilde als wij niet in het zicht waren. Hij was bang bij opa en oma en zette het op een brullen toen de buurman hem oppakte.

Drama? Vandaag gaat Cee weer naar het kinderdagverblijf. Ik ben bang voor een klein drama door eenkennigheid, maar het lijkt goed te gaan. Hij is snel afgeleid door de andere kindjes.

Wachten op een telefoontje Ondertussen ga ik aan het werk, wachtend op het telefoontje dat ik hem moet halen. Maar de dag vliegt voorbij. Ik schrijf teksten, bedenk interviewvragen, maak een opzet voor een neiuwe website. Ik telefoneer met een klant, ik bel een freelance collega, sta een enqueteur te woord.  Al wat ik doe, geen kdv dat belt.

Daar is hij weer! Als ik druk zit te typen aan een nieuwe blog, hoor ik de sleutel in de voordeur steken. Man en zoon komen thuis. Ik zie meteen dat Cee andere kleren aanheeft. “He schatten! Wat is er gebeurd? Cee, waarom heb jij andere kleren aan?”

Kunstenaar in de dop Dan komt er achter Man’s rug een schilderij vandaan. Gemaakt door mijn babyzoon. Met rode vingerverf. Wat is er nu mooier dan na een werkdag verrast worden met een kunstwerk van je eigen schildertje? Ik straal! Ik ben blij. En trots! Dat Cee het naar zijn zin heeft gehad vandaag. Blij dat mijn zorgen om de zogenaamde eenkennigheid voor niets waren. Ik straal, want mijn mannen zijn weer thuis.