Een sprong in het diepe met een huilbaby!

Daar was je dan, ons mooie mannetje!

Je naam is Rowen en betekent 'kleine rode' .

Heel bijzonder is het dan ook dat je rood haar hebt terwijl papa en mama beide geen rood haar hebben.

Ze zeggen wel eens van kindjes met rood haar dat ze veel pit hebben, nou dat hebben we wel gemerkt.

Helaas was er iets meer aan de hand dan alleen een sterk karakter!

De eerste weken waren zoals bij iedere nieuwe ouders best lastig.

De borstvoeding liep niet, je was zo boos en zoog zo krachtig dat je zelfs door het tepelhoedje heen alles kapot zoog.

Na een week begon ik fulltime te kolven, live voeden ging niet. Ik was ongelukkig en jij ook, met de gekolfde voeding en wat aanvullende voeding was je al wat meer tevreden, maar je bleef huilen en sliep alleen op onze borst.

Na zo'n twee weken stopte ik ook met het kolven, ik was het zat en zat er helemaal doorheen. Waar ben ik aan begonnen dacht ik nog..

Je kreeg toen nutrilon standaard voeding, maar we merkten dat je veel spuugde en ook had je een onrustige stoelgang en zat je onder de uitslag.

De artsen wilden nog nergens aan geloven.

Ik toen zelf nutrilon ha voeding gehaald, maar dat mocht ook niet baten.

Na wat google werk kwam ik erachter dat nutrilon pepti wel eens zou kunnen helpen. 

Jemig wat is die voeding duur zeg! Maargoed jouw uitslag trok een beetje weg, maar alle andere klachten bleven. 

Weer naar de huisarts en kinderarts, het leek wel alsof niemand ons wilde helpen. Uiteindelijk hebben de huisarts en de jeugdarts van het consultatiebureau bemiddeld met het ziekenhuis. We konden over twee weken terecht..

Intussen had ik me natuurlijk al suf gezocht op het internet en heb ik via marktplaats een aantal blikken neocate op de kop weten te tikken, want 60 euro voor 400 gram voeding hadden we helaas niet. 

Je dronk de neocate weg als een dijkwerker en langzaam trokken al je klachten weg. 

Je werd ondanks het slechte slapen al een stuk vrolijkere baby. 

Toen we eenmaal bij de kinderarts waren geweest kregen we dan eindelijk een machtiging om de voeding vergoed te krijgen.

Voor het slapen moest je een weekje in het ziekenhuis komen logeren.

Daar werd geconstateerd dat je verborgen reflux had en dat we jouw voeding ook nog in moesten dikken met johannesbroodpitmeel. Dit ging al een stuk beter. 

Verder was je erg sensitief en overprikkeld.

Voor het slapen werd je ingebakerd met een pacco doek en je had af en toe even 10 minuutjes huilen nodig om in slaap te vallen. 

Toen je thuis kwam was je al een hele andere baby!

Toen je ongeveer een half jaar oud was zijn we gestopt met indikken en dit ging erg goed.

Ook zijn we toen overgegaan op een gewoon slaapzakje, omdat jij je omdraaide en graag op jouw buikje sliep.

Na een aantal keer provoceren ben je sinds je 10 maanden ben koemelkallergie-vrij. 

Inmiddels gaat het slapen ook beter, je hebt nog wel je 10 minuten huilen nodig en je kan ook echt niet zonder jouw bumba knuffeltje maar je slaapt heerlijk door en ook overdag kan je nog goed slapen!

Nu zijn we heerlijk aan het genieten van je en ben je al het lekkere eten aan het ontdekken!

*In deze periode hebben we nog meer bezoekjes gehad in het ziekenhuis vanwege onderzoek etc, maar ik heb het hier even ingekort om jullie een nog langer verhaal te besparen.

Dan nog even een ander onderwerpje dat hier ook bij hoort, want helaas had je niet alleen met deze dingen te maken maar was je helaas ook vaak ziek. Je hebt het RS-virus gehad toen je net 3 maanden oud was, daar bovenop kreeg je toen ook nog het Rota-virus. Je hebt inmiddels meerdere keren het Rota-virus of soortgelijke virussen gehad. We hebben de 4e en de 6e ziekte voorbij zien komen en ook heb je de waterpokken al gehad. De hand-voeten en mond ziekte heb je helaas ook gehad. Verder heb je dus meerdere keren in het ziekenhuis gelegen vanwege uitdroging etc.

De laatste keer was voor ons een erg heftige ervaring.

We kwamen net terug van een bezoekje aan de huisartsenpost, want je was weer eens ziek. Je had koorts, hield niets binnen en de luiers waren niet aan te slepen.

De arts bij de huisartsenpost verzekerde ons dat er niets aan de hand was en we konden naar huis. Een half uur later waren we thuis en kreeg je een lekker flesje. 

Ineens stond de wereld even stil. Daar lag je dan in papa's armen. Helemaal slap en grauw. Papa wist van schrik niet meer wat hij moest toen. Intussen hing ik al aan de spoedlijn van de HAP en was de ambulance onderweg. 5 minuten na het telefoontje waren de ambulance broeders er, gelukkig kwam je bij en moest je helaas ook weer heel veel spugen. 

Pff dat was schrikken. Je hebt ter controle weer een paar nachtjes geslapen in het ziekenhuis, maar ze konden niets vinden. Waarschijnlijk ben je een soort van flauwgevallen door de druk van het moeten overgeven.

Gelukkig hebben we daarna nooit meer iets soortgelijks meer mee moeten maken!