Een nieuwe start voor Noah

Het was 21 april 2021. Noah was vandaag 3 weken jong. Door rhesusantagonisme werden zijn rode bloedcellen afgebroken en vandaag was de dag dat hij een bloedtransfusie nodig had.

De huisarts hielp ons meedenken wat we allemaal mee moesten nemen en gaf aan dat we geen haast hoefden te maken maar rustig alles konden regelen en inpakken. Toen zij weg was begon ik als een soort robot, zenuwachtig de tas in te pakken. Bjorn niet. Die pakte mij vast. Hierdoor kwam ik weer een beetje tot mijzelf. Samen hebben we wat tranen gelaten en toen we vertrokken ben ik achterin de auto naast Noah gaan zitten. Ik heb heel onderweg zijn handje vastgehouden.

Op de spoedeisende hulp werden we met open armen ontvangen. Een tweetal jonge artsen en een hele lieve verpleegkundige stonden voor ons klaar. De artsen gaven aan Noah al te kennen van de werkoverleggen. Zelfs voor zijn geboorte wisten ze al van onze casus af. Want stel ik zou onverwachts bevallen, dan moest de dienstdoende kinderarts wel van zijn situatie af weten. Weer een dikke pluim naar onze gynaecoloog. Want werkelijk alles wat daar in de consulten besproken is, was goed gecommuniceerd.

Noah werd aan de monitor gelegd en er werd bloed afgenomen. Zelf kreeg hij een mega opleving. Hij was goed wakker en alert. Thuis was hij echt suf hoor! Verontschuldigde ik mijzelf. Dat zien we vaker, zei de verpleegkundige. Dat komt door de andere omgeving. Ondertussen vertelde de monitor dat onze zorgen wel terecht waren. Soms dipte zijn zuurstof en zijn hartslag was wat te snel. Niet mega erg maar wel duidelijk dat er echt iets aan de hand was. De bloeduitslag kwam en die loog er ook niet om. Zijn HB was 3.9. Dat was even schrikken, hoe snel dit was gezakt.

Een van de 2 artsen ging Noah zijn infuus aanprikken. Noah zijn opleving was intussen weer voorbij en tijdens het aanprikken van het infuus huilde hij niet eens. Dit is wel het teken dat hij echt heel zwak is, gaf de arts aan. Ze nam alle tijd en het infuus zat in 1x goed. Dat was achter de rug. Er werd nogmaals bloed afgenomen bij Noah en ook mijn bloed hadden ze nodig. Daarmee werden kruisproeven gedaan om op zoek te gaan naar een geschikte donor.

Terwijl we op de spoed zaten liep er een kinderarts voorbij die Noah al regelmatig had gezien. Dit was ook de arts die Noah na zijn geboorte had ‘opgelapt’. Ze liep meteen bij ons binnen om te kijken hoe het ging. Ook al vielen we niet onder haar zorg, ze is de hele dag super betrokken geweest bij Noah en kwam regelmatig even kijken hoe het ging. Zelfs op de afdeling kwam ze af en toe even binnen lopen. Zo lief!

Op de kinderafdeling werden we naar kamer 7 gebracht. Het geluksgetal 🤞. Daar kon het lange wachten beginnen op het geschikte bloed. De verpleegkundige die voor ons zorgde zei tegen Noah, ik hoop dat je bloed er snel is mannetje. Je hebt het hard nodig. Aan de monitor was ook te zien dat zijn conditie al achteruit gegaan was ten opzichte van de middag. Soms leek hij zelfs even weg te vallen. Uiteindelijk kwam daar rond 20.30 het verlossende woord. Het lab had gebeld. Er was een match!

Op dat moment gebeurde er iets bijzonders. Noah werd wakker. En hij bleef wakker. Net zo lang tot zijn bloed er was. En dat duurde lang want nadat het nieuws kwam dat er een match was duurde het nog bijna een uur totdat het zakje bloed op kamer 7 arriveerde. De verpleegkundige scande het zakje en dit gaf een foutmelding. Omdat de bloedgroep van de donor 0-neg was en Noah zijn bloedgroep A-pos moest er nogmaals een check uitgevoerd worden of het echt een goede match was. Noah bleef nog altijd klaar wakker en wachten totdat bevestigd werd dat het echt oke was. De bevestiging kwam en de bloedtransfusie kon beginnen.

Terwijl het slangetje van het infuus rood kleurde van het bloed wat in zijn handje liep, bekeek Noah aandachtig wat er gebeurde. Hier kreeg ik gewoon de kriebels van in mijn buik. Alsof hij helemaal door had wat er gebeurde. Hierdoor verruilde de spanning of het allemaal goed zou gaan zich meteen met vertrouwen. Dit gìng goed komen. De verpleegkundige bleef erbij om regelmatig zijn bloeddruk te controleren. Om 22.09 liep het eerste bloed van het zakje zijn handje in. Ondertussen zaten Björn en ik echt super gênant een pizza te eten op de rand van de stretcher naast het bedje van Noah. We hadden de hele dag nog niets gegeten en daarom hadden we via thuisbezorgd wat laten bezorgen in het ziekenhuis. Beetje ongelukkige timing dat dit precies tegelijk kwam maar het maakte de situatie wel wat luchtiger.

Bij mij ging er van alles door me heen. Ten eerste hoe bijzonder het was dat Noah zijn bloedtransfusie helemaal volgde. Maar zeker ook hoe bijzonder het was dat er ergens een donor rondliep die niet wist dat hij (lees: hij/zij) op dat moment het leven aan het redden was van onze baby. Wat zou diegene nu aan het doen zijn? Wist hij het maar. Want wat waren wij dankbaar!!!!

De bloedtransfusie verliep goed. Een grote last viel van ons af. Rond 2 uur in de nacht zou het zakje bloed er in zitten. We konden met een gerust hart gaan slapen. En dat deden we ook. Toen we wakker werden voor de nachtvoeding was de infuuspaal weg. Bizar, dacht ik. Heb ik nu helemaal gemist dat ze dit eraf hebben gehaald? Björn werd wakker en vroeg aan mij, oh is het al klaar? Ook hij had dit moment niet meegekregen. Vervolgens kwam de verpleegkundige binnen omdat ze ons hoorde. Zo zei ze, jullie slapen diep! Ze had zich afgevraagd waarom wij nog niet hadden gebeld. Toen was ze even binnen gelopen en bleek dat de infuuspaal al stond te piepen. Zowel Björn, Noah als ik lagen er in diepe coma doorheen te slapen. Terwijl de verpleegkundige alles heeft losgekoppeld is niemand van ons wakker geworden.

Na de nachtvoeding sliepen we verder. Ineens werd Noah furieus. Zo erg dat zelfs de verpleegkundige kwam kijken omdat de monitor alarm sloeg omdat zijn hartslag zo tekeer ging. Uit boosheid trok No het handschoentje waar zijn infuusje onder zat van zijn handje af. Oke, het bloed werkt. Noah heeft weer energie! Hij was laaiend op zijn infuus en wij hebben geen oog meer dicht gedaan, uit angst dat hij uit zijn boosheid de boel los zou trekken. Toch was dit een goed teken. Noah liet zijn ware aard zien. Er zat weer power in. De bloedtransfusie had zijn werk gedaan!

De volgende ochtend was het wachten op het bezoek van de kinderarts. Noah deed het super. Alsof hij 6 redbulletjes binnen had gekregen. Een compleet ander kind. Daarbij zag hij ook meteen een stuk minder geel. Zijn kleur was er echt op bekomen. De arts beaamde dat het goed ging en we mochten naar huis. Maar we weten zijn bloedwaarde toch nog niet? Nee klopt, maar het was wel duidelijk dat de bloedtransfusie zijn werk had gedaan en die waarde zou zo kort na een bloedtransfusie niets zeggen. Dus er werd geen bloed meer afgenomen. We mochten naar huis. Over 2 weken zouden we weer een controle hebben. Weer verbaasde het me hoe lange tijd er dan tussen mocht zitten. Toch ging het zichtbaar beter met ons mannetje dus opgelucht pakten we onze spullen om naar huis te gaan. Wat een dag en nacht hadden we achter de rug. Maar het was allemaal goed gegaan en alles meegevallen.

Dit was dan het moment waarvan we zo hoopten dat het nooit zou komen. Maar wat uiteindelijk zo’n bijzonder moment werd. Noah had vannacht een nieuwe start gemaakt. Dankjewel donor. Ik zou willen dat je wist hoeveel je voor ons hebt betekend. ❤