Een nieuw begin in 2017 #4

Als de verdoving grotendeels is uitgewerkt mogen we (eindelijk) naar onze dochter toe..

Wat is ze mooi. We mogen haar niet vast houden alleen aanraken door de raampjes van de couveuse. Ze reageert op onze aanrakingen door haar voetje op te trekken en haar oogjes te openen. Ze heeft wel iets meer zuurstof nodig maar dit hadden ze verwacht. Ze doet het veder prima. Ze heeft een klaplong maar met een klein gaatje. Ze gaan proberen dat haar lichaam dit zelf opknapt. Na een tijdje bij haar zijn geweest gaan we naar onze kamer terug en ga ik starten met kolven. Het komt direct op gang. Ondertussen stellen we vrienden ook op de hoogte. We gaan wat proberen te slapen. Beschuit met muisjes gaan we morgen wel eten.

We hebben net een kleine 2 uur geslapen als we rond half 3 wakker gemaakt worden door een arts van de neonatologie. De situatie van onze dochter is verslechterd. We gaan direct naar haar toe. Op het moment dat we aankomen word onze dochter gereanimeerd. Dit breekt mijn hart. Ze knapt weer iets op.
De artsen vertellen ons dat de klaplong die onze dochter heeft toch een groter gat heeft als dat ze dachten. Ze heeft een drain gekregen. Ondertussen worden er foto's gemaakt en blijkt dat de drain niet helemaal goed zit en opnieuw geplaatst moet worden. Opnieuw moet ze gereanimeerd worden. Na elke keer lijkt ze toch weer op te knappen. De artsen vertellen ons steeds wat ze aan het doen zijn en hoe ze het doet. Er moet ook een lijntje onder haar knie aangelegd worden voor medicijnen. Deze zit de eerste keer ook nog niet goed en moet opnieuw gedaan worden. Rond half 6 is ze stabiel. Wij besluiten terug naar onze kamer te gaan om nog wat slaap te kunnen pakken. Ik ben kapot en kan door alles bijna niet wakker blijven.

Om 8 uur worden we weer wakker gemaakt. De situatie van onze dochter is weer verslechterd. De arts verteld ons dat ze onze dochter nog maar een overlevingskans van 10% geven. Ik breek nu helemaal. van 94% naar 10%. Hoe kan dat? Onze dochter. Het komt binnen maar ook weer niet. Ik bel mijn ouders en vraag hen om het te vertellen tegen mijn broers en zussen. Mijn ouders waren al onderweg naar het ziekenhuis. 

We gaan weer naar onze dochter toe. Ondertussen verteld de arts dat de infectie die ik bij me draag ervoor heeft gezorgd dat de longblaasjes en longen erg slecht ontwikkeld zijn van onze dochter. Ook reageert ze niet of nauwelijks op alle medicatie die ze haar geven. Onze dochter reageert niet meer op onze aanrakingen. Is ze gewoon moe? Komt het van alle medicatie? Of? 

Er komt een fotograaf van make a memory. Er worden schermen om ons heen gezet voor privacy en de fotograaf maakt foto's van onze dochter. Mijn ouders zijn ook gearriveerd en mogen haar ook bekijken. We besluiten haar wat rust te geven en gaan naar onze kamer terug. Mijn man zijn vader en vrouw zijn ook gearriveerd en mijn man wil ze naar onze dochter te brengen. Op de neonatologie zijn ze op dat moment bezig met een foto van onze dochter aan het maken en ze worden terug gestuurd. Ze zijn net terug op de kamer als de arts langs komt. Het gaat heel slecht met jullie dochter. Het beste is als jullie nu mee komen. We worden naar de neonatologie gebracht. Op het moment dat we aankomen zijn ze voor de 4de keer onze dochter aan het reanimeren. De arts ziet ons en er word besloten dat ze gaan stoppen. Onze dochter word van alle machines afgekoppeld en op mijn borst gelegd. En daar overlijdt onze mooie dochter..