Een meisje missen

Deze blog vind ik moeilijk om te schrijven. 

Moeilijk, omdat ik weet dat heel veel mensen hier een mening over hebben. En die kan dus ook negatief zijn... kan ik dat wel hebben? 

Ik ben een persoon die zich vaak drukt maakt om wat andere van haar vinden en het wil dat iedereen haar aardig vind. Maar goed dat is nou eenmaal niet zo in het leven. Toch wil ik mijn verhaal delen omdat ik zeker weet dat ik niet de enige ben. 

Here we go

Na een traject van hormonen slikken en ziekenhuis in en uit (Ik weet vanaf mijn zestiende dat ik PCOS heb)  was ik dan eindelijk zwanger!! En ik wist gelijk, dit word een jongen. En ik had gelijk. Oh wat waren we blij. De zwangerschap ging voorspoedig en na 40 weken beviel ik van onze oudste. 

Na 1.5 jaar wilden we graag een broertje of zusje voor Dean dus ik maakte een afspraak met de gynaecoloog. Ik begon weer met hormonen slikken en na dit keer een langer traject was ik na ruim 2 jaar weer zwanger. Wauw wat een geluk. Ik weet dat het voor sommige helemaal nooit is weggelegd of dat men er nog veel langer over doet om zwanger te worden dus ik was me er terdege van bewust dat ik geluk had. 

Ik voelde me deze zwangerschap heel anders. Ik was ineens heel erg misselijk en ik had overal puistjes. En ik dacht echt : in mij groeit een meisje!

Ik heb mij altijd al als meisjes mama gezien. Ik ben gek op roze en strikjes en jurkjes en ik heb bijv al mijn barbies en poppenhuis bewaard. 

Tijdens de geslachts bepaling kreeg ik te horen : "ah ik zie een piemeltje" 

Ik dacht echt dat ik van die stoel afviel? Huh ? Een jongen.... Er zat toch een meisje in mijn buik...

Ik zeg je eerlijk. Dat mijn man en ik naar de auto toe liepen heb ik gehuild. Ik was zo teleurgesteld. En dat gevoel heeft best lang geduurd. Als een vriendin een meisje kreeg voelde ik een soort steek van jaloezie...waarom zij wel en ik niet. En nee begrijp me alstjeblieft niet verkeerd. Ik probeer het zo goed mogelijk uit te leggen. Ik ben niet teleurgesteld dat we liam hebben gekregen want hij is met mijn oudste samen mijn alles! En ik besef me heel goed dat er mensen zijn voor wie dit helaas niet is weggelegd. Ik zou hem voor geen 10 meisjes willen ruilen . 

Het was dus geen teleurstelling omdat liam in mij groeide. Maar het rouwen om het kind wat ik nooit zou hebben. Het verlies van een droom die ik ooit had. Het accepteren dat ik nooit zou ervaren hoe het is om een dochter te hebben (denk bijv aan trouwjurken shoppen of samen nagels lakken) en toch sta je ineens weer met beide benen op de grond als je leest dat iemand zijn kindje verliest. gezondheid is het allerbelangrijkste! 

Had ik een voorkeur voor een meisje? Ja.

Ben ik daar de enige in ? Ik denk het niet.

Liefs Sabrina ♡