Een malrotatie, wat is dat eigenlijk?

We waren er eindelijk uit wat er nou eigenlijk aan de hand was. Ons zoontje, ondertussen 7 dagen oud, heeft een malrotatie. En malrotatie betekend dat zijn darmen waren afgeklemt en dat er dus geen eten doorheen kan. Omdat darmen eigenijk altijd in beweging zijn, kon er soms wat voeding doorheen maar het meeste werd er weer uitgespuugd. De gele kleur kwam doordat de voeding was gemengd met gal.

Meteen na het laatste onderzoek moest Siem weer spugen. Deze keer was het niet geel maar zelfs groen. Dit betekende dat er actie ondernomen moest worden. Er is meteen naar het ziekenhuis in Nijmegen gebeld en we konden daar terecht. Mijn vriend werd naar huis gestuurd om kleding te halen voor de komende dagen, voor ons en voor ons zoontje. Het zou nog wel even, z'n twee dagen, duren voordat hij geopereerd zou worden werd ons verteld. 

Ineens ging het heel snel. In de tijd dat mijn vriend weg was gegaan stonden de ambulancebroeders al naast mij. We moesten zo snel mogelijk naar het ziekenhuis in Nijmegen want er was geen tijd te verliezen. Elke minuut zou tellen. We reden met sirene en zwaailampen weg.

 In Nijmegen aangekomen stonden er meteen allemaal artsen en verpleegkundige naast ons. Heel veel vragen over erfelijke ziektes en bloedgroepen later werd er besloten dat er meteen geopereerd zou moeten worden. Er volgde een uitleg waar ik maar 1 ding van hoorde. Er was een grote kans dat hij het niet zou overleven omdat er teveel darm afgestorven zou zijn. Het had te lang geduurd voordat ze wisten wat er aan de hand was. Mijn vriend was nog niet eens in Nijmegen aangekomen. Wat gebeurd er allemaal? Ze zouden toch pas over een paar dagen opereren?

Het moment was daar, we gingen naar de OK. Ik bel nog 1x naar mijn vriend en die staat op dat moment in de parkeergarage. Hij moest rennen om op tijd te komen en afscheid te kunnen nemen. We liepen ver door het ziekenhuis, de verplegers namen Siem mee in een couveuse en hadden zelfs een AED en first aid kit mee mocht er onderweg nog wat gebeuren. 

De operatie zou ongeveer 4 uur duren. Wij mochten ons gaan settelen in het Ronald MCDonaldhuis in de buurt. Deze 4 uur leken wel 4 dagen te duren totdat we eindelijk het verlossende telefoontje kregen: de operatie was geslaagd! Er was geen darm afgestorven en hij zou het overleven. 

2 weken herstellen in het ziekenhuis. 2 spannende maar slopende weken. Weken waarin wij rust probeerde te nemen zodat we straks thuis konden zorgen. Maar ook weken van liefde en merken wat er nou echt belangrijk is in het leven. Weken waarin je vurig hoopt dat hij gaat poepen en dat zijn darmen het doen. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een poepluier.

Nu vier jaar later hebben wij een grote, gezonde jongen. Een blije jongen met een streepje (litteken) op zijn buikje. 

Het vervolg over hoe Siem grote broer werd is in de volgende blog te lezen.