Een maand met voornamelijk afwachten

Na dat we het akkoord geven hadden dachten we eigenlijk dat de operatie met een weekje of 3 a 4 gepland zou worden. De artsen gaven van te voren meerdere keren duidelijk aan dat ze op de spoedlijst bovenaan geplaatst was. Vanwege problemen met personeel, veel operaties die nog ingepland moesten worden en ook omdat er ook een PICU bedje vrijgehouden moest worden zou het plannen een uitdaging worden. Uiteindelijk duurde het langer dan 4 weken en zaten we thuis af te wachten tot de oproep. We hadden uit voorzorg nauwelijks sociale contacten, want een virus kon ze nu niet gebruiken natuurlijk. Toen we de voorlopige datum ontvingen bracht het spanning maar ook hoop. Hoop dat ze zich fijner zou voelen en minder vaak ziek zou worden. Ondanks dat we heel voorzichtig waren werd ze net voor de operatie alsnog verkouden. Na haar late middagslaapje had ze diepe intrekkingen en een hoge ademarbeid. We wilden het even aankijken, maar al gauw besloten we toch het ziekenhuis te bellen. De dienstdoende arts zag meerdere dingen en gaf aan dat hij haar wilde vernevelen. Iets wat niet zomaar gedaan mag worden volgens haar behandelend ziekenhuis dus dit herhaalde ik maar even. De arts nam telefonisch contact op met Maastricht en kwam terug met de boodschap We gaan vernevelen. Dit zorgde voor angst, want er was altijd gezegd dat ze niet wisten of ze bij vernevelen haar luchtpijp en luchtwegen dicht zou slaan. Na zoveel ziekenhuisopnames, zoveel strijd over elke keer een verplichte PCR test, kon ik dit ook alleen nog maar accepteren. Ze kwam het vernevelen gelukkig goed door en dit werd nog een aantal keer herhaald de volgende uren. Plus nog wat extra medicijnen. En zo kregen we de volgende dag de keuze blijven of naar huis gaan. Die keuze was zo gemaakt, want zij was het enige kindje zonder influenza op de hele afdeling dus wilde haar daar zo snel mogelijk weg hebben. Thuis bleef ze goed verkouden en de operatie kwam in zicht. De kinderarts belde ons op om te overleggen en er was maar een manier om de operatie door te laten gaan. Niet te veel info delen met de anesthesist. Wat voelde dat dubbel.. want wat als ze de narcose niet goed aan kon, doordat we niet helemaal eerlijk waren over de weken voor de operatie. De kinderarts en chirurg waren het beiden eens, als we het hele verhaal zouden delen zou de anesthesist de operatie cancellen. En de volgende keer zou de kans weer groot zijn dat ze net een verkoudheid onder de leden zou hebben.. zo zou uitstel gevaarlijker kunnen worden. De beste kans op een goed verloop en spoedig herstel was de operatie door laten gaan die week.