Een lang verhaal naar tranen

Hee guys,

Een wat latere blog. Ik zit voor de tv en voel me al een poosje niet helemaal top. Maar nu ik hier zit, kwam het in eens in mij op om het toch maar op te schrijven.

Paar maanden geleden kon ons geluk niet op. Terug thuis van de dokter ben ik op advies toch maar een test gaan doen. Na al zo veel hoop en zo veel testen, plaste ik maar over dat "staafje" heen. Na de uitslag te zien was ik zo blij. Ik kon het eigenlijk niet geloven en had dit ook niet verwacht. Dit verwacht je niet na zoveel negatieve uitslagen. POSITIEF, POSITIEF! 

Ik was onwijs blij, maar toch hield mij het een en ander tegen. Ik vertelde mijn vriend dat ik het heel graag met mijn moeder wilde delen. Dit omdat ik in mijn hoofd had, stel het gaat mis, dan heb ik mama. De eerste echo zat er al aan te komen en ik kon niet wachten. Want ja, een broertje of zusje erbij voor Benjamin zou ik heel graag willen. Daar was die dag dan eindelijk, de echo. De echo zag er goed uit. Ze zagen dat ik korter zwanger was dan ze hadden uitgerekend, ik was 6 weken en een paar dagen. 

Toen ik daar lag en ik naar de echo keek, voelde het niet zoals ik mij zou moeten voelen. Ik had zoveel vragen in mijn hoofd en zoveel twijfels. En ergens weet je wel dat je gevoel het juiste zegt, maar bij dit... nee bij dit mag je gevoel het niet goed hebben en zo wimpelde ik het weg. Toch nog met het idee in mijn hoofd of ik het zou moeten zeggen wat ik nu denk?

paar dagen later was mijn vriend boodschappen doen terwijl ik Benjamin in bad aan het doen was. Het was rustig en ik zou Benjamin even badderen en naar bed toe brengen tot ik plots onwijs veel pijn kreeg. Het voelde alsof ik echt naar de wc zou moeten, maar ik durf niet te zeggen of ik nou in eens heel nodig moet plassen, poepen of dat het iets anders is. Omdat mijn vriend nog niet thuis was heb ik mij uitgekleed en ben ik onder de douch gaan staan bij Benjamin (die daar in bad zat), want tja, ik kan hem niet alleen laten. Ik dacht, ik moet gewoon plassen, dus dan maar onder de douch. Ik merkte al gauw dat de pijn niet direct verlichte, maar de druk wel afnam. Ik vertelde dit aan mijn vriend toen hij thuis kwam. Maar dat was het dan ook. Ik ben mij gaan afdrogen en we hebben de avond als iedere andere gewone avond voortgezet.

1 week later voelde ik mij niet helemaal top. Ik was veel verdrietig en ja, dat kan bij de zwangerschap horen, maar het voelde allemaal zo anders. Ik wist niet hoe ik mij zou moeten voelen en hoe ik positief moest zijn. Volgens mij duurde het toen niet heel lang voor ik bloed ging verliezen. Ik verloor eerst wat oud bloed, wat je vaak ziet voor je ongesteld gaat worden. Dit volgde al snel door echt rood bloed, best veel. Ik heb meteen de verloskundige gebeld. Ze zei dat ik mij geen zorgen moest maken en dat dit ook zeker past bij een hele goede zwangerschap. Ik besefte diep van binnen dat ze dit zei om mij gerust te stellen. We spraken af dat als het erger wordt of meer dat ik terug zou bellen. Het was vrijdag, dus ja... niet heel prettig ivm het weekend.

Een dag later verloor ik nog steeds bloed. Ik ging 's morgens naar de wc en zei nog hard op tegen mijzelf: ja, dit is het. Dit is het einde van mijn zwangerschap. Mijn vriend gaf het niet op en bleef positief. Ook mijn moeder (die diep van binnen ook een slecht vermoede had) bleef positief en dat heeft mij zeker geholpen.

Weer een week later en ik bloedde nog steeds. Ondertussen al paar telefoontjes verder. Ik belde weer op en vertelde dat ik echt heel graag een echo zou willen, omdat ik het niet vertrouw. Ik kon alleen maar huilen en ik voelde me hopeloos. Eindelijk... De afspraak staat gepland. Vrijdag, vandaag... ik mag een echo laten maken. Het was zo dubbel. Ik wist dat het foute boel was, maar toch is het fijn om er zeker van te zijn. Ik was er al zo lang mee bezig in mijn hoofd, dat dit mij hoe dan ook gerust zou kunnen stellen.

Mijn vriend was nog steeds positief. Hij zou thuis op mij wachten samen met Benjamin. Heel stom misschien, maar ik wilde heel graag alleen naar de verloskundige gaan. Ik zat daar te wachten en te wachten, maar er kwam maar niemand. Toch maar even bellen dan. Ik belde haar op en hoorde aan haar stem dat ze mij in alle hectiek met een andere bevalling mij "vergeten" was. Ik snapte het wel, maar voelde me ook zo verdrietig. Hoe dan? Hoe kan het dat er niemand is die mij even kan helpen? Niemand die mij even de zekerheid geef, goed of slecht? Ik ben naar huis gegaan.

Na een uurtje belde ze mij op en vertelde ze dat ik om 1800uur nog zou kunnen komen. Daar was ik heel blij mee, want om dit weer over het weekend heen te moeten tillen, zou ik niet kunnen. Ik ben er heen gegaan (alweer alleen, omdat ik dit zo wilde) en ging daar zitten. Ze vertelde mij al dat ze zelf het idee heeft dat het ook niet goed zit en dat we maar snel gaan kijken. 

Ik lag daar op het bedje en ik voelde even helemaal niets. Wel ging er door mijn hoofd of ik nou naar het scherm zou moeten/durven kijken of niet. Maar ik keek direct en we zagen beiden dat het niet goed zat. Ze vertelde mij dat het vruchtje is overleden en dat het er waarschijnlijk binnenkort uitkomt. Ik heb een Missed Obortion. Ik zou nu 9 weken moeten zijn en het vruchtje is overleden met 7 weken. Hoe dan ook, voor mij was het al mijn kleine baby waar ik al zo lang naar uit kijk. Die ik na iedere wimper weg te blazen wenste. Hoe kan dit? Waarom?

Ik zat daar op mijn stoel en zij was van alles aan het vertellen, maar er kwam even niks binnen. Ik wist dat het zo was. Ik wist dat dit zou gaan gebeuren. Bij de eerste echo had ik dit idee al. Niet alleen bij de echo, voor ik überhaupt zwanger raakte dacht ik al dat dit bij mijn eerst volgende zwangerschap zou gaan gebeuren. 

Ze vertelde mij dat ik maar naar huis moest gaan en dat zij contact met mij zou opnemen hoe we nou verder zouden gaan. Het enige wat ik nog wist wat we hadden afgesproken was dat we dit weekend aan zouden kijken. Als dit weekend het vruchtje niet uit zichzelf los zou komen, zou het eruit gehaald worden.

Ik kwam thuis en ik voelde me zo verdrietig, boos, boos dat mijn gevoel het goed had en onwijs vies. Vies, want het zit al 2 weken iets in mij wat dood is, wat niet goed is. Ik was wel "blij" dat mijn lichaam dit zelf heeft afgestoten ipv dat het zo'n slecht "vruchtje" zou zijn en wij bij de 20 weken echo deze blissing zouden moeten maken. Maar verdrietig, want ik wilde het al zo lang en eindelijk was het zo ver en dat is gewoon weg. In 1 klap is het weg.

Zondag avond aten wij bij mijn moeder. Ik had al heel de dag buikpijn en last van mijn rug. We zaten aan tafel en waren net klaar met eten. mijn moeder stelde voor om Benjamin in bad te doen, zodat wij even rustig aan konden doen. Want mijn moeder wist al van alles en wilde mij graag helpen. Ik sprong op en liep met mijn moeder en Benjamin mee naar boven en ging meteen op de wc zitten. De pijn overdonderde mij. Ik verloor echt heel veel en grootte stolsels. Ik hoorde ze de wc gewoon invallen. Ik keek mijn moeder aan en vroeg, na iedere plons die ik hoorde, is dit het mam?! Ik dacht echt dat hij eruit was en heb met mijn moeder boven de wc gehangen en doorgetrokken. Geen 2 seconden later voelde ik de drang om weer op de wc te moeten gaan zitten. Ik hoorde 1 grote plons en voelde echt dat dit eruit was. De stolsels die eruit kwamen deden ook echt pijn. Ik draaide me om en keek in de wc pot. Ik zei tegen mijn moeder dat ik het zag liggen, maar ik het niet zeker wist, maar toch ook weer wel. Mijn moeder was nar beneden gegaan om een pollepel te halen en een bakje. 

Ik heb met de pollepel het vruchtje eruit gevist. Ik vond het erg bijzonder om het ook echt zo te zien. Het zakje met het vruchtje erin. Zo'n zakje waar Benjamin ooit in heeft gezeten en al zoveel malen groter was toen hij eruit kwam. Het zakje leek in eens zo piep klein, maar ook weer niet. Ik zag het vruchtje echt zitten. Ik maakte er een foto van en had het opgestuurd naar de verloskundige voor de zekerheid. En ja, dit was het vruchtje. Ik was "blij" dat mijn lichaam het helemaal zelf heeft afgestoten en door is gegaan. 

Maandag, de dag dat ik mij een keer niet verdrietig voelde maar wel ziek. Ik was letterlijk ziek. Ik had migraine en ik had overgegeven. Maar ik voelde me niet ellendig.

De dagen gingen voorbij, de pijn nam af en de bloeding nam af. Nu wachten tot ik weer ongesteld word. Als ik dat word, want we waren niet van plan om mijn eerste menstruatie af te wachten.

Na paar weken werd ik ongesteld. Ik was blij, want ja, dat betekend dat ik weer eisprongen krijg en het weer kan. Ik was ook teleurgesteld, want dat betekende ook meteen dat ik mijn eerste eisprong heb gemist. Ondertussen zijn we paar maanden en veel negatieve testen verder en ik voel me verdrietig. Want het gevoel dat het binnenkort lukt heb ik niet. En om mij heen heb ik al van zoveel mensen gehoord dat ze zwanger zijn van de eerste of van de tweede. En ja, je bent blij voor iedereen, maar je beseft wel even dat jij dat geluk zelf niet mee draagt. En dat het niet zo makkelijk gaat allemaal, ook al lijkt het wel zo. Het doet me pijn, ondanks ik gelukkig ben voor andere.

Zou het nou echt genetisch bepaald zijn, of is dit een stomme toeval? Even een opsomming hieronder:De tante van mijn moeder - de eerste lukte heel snel (ze hadden het zelf niet door, zo snel) de 2e liep uit op een miskraam en de derde... die heeft een aantal jaar geduurd.Mijn oma - Idem dito Mijn moeder - Idem dito. Tussen mijn zus en mij zat een miskraam en mijn zus en ik schelen 5 jaar. Stomme toeval zul je denken. Maar zo voel het niet altijd. Ik schrijf alles op in een dagboekje. Wanneer mijn menstruatie is, wanneer mijn menstruatie eindigt, wanneer ik seks heb (ja, heel onromantisch), wanneer ik ergens last van heb en waar. Alles schrijf ik op. Ik weet namelijk dat als het lang duurt ze al deze vragen gaan stellen aan je als je medisch word met het willen krijgen van een kindje. Maar ik wil mijzelf niet voor de gek houden, ik wil geen pijn meer hebben, geen verdriet meer voelen en geen teleurstelling meer krijgen. Alles huilt in mij. Ik huil van blijdschap, want is Benjamin toch een kindje dat is komen aanwaaien met onwijs veel geluk. Maar vooral veel tranen van pijn en verdriet. Want niemand (behalve jullie die hier in zitten of dit ook gehad hebben) zal weten hoe intens veel pijn dit doet en verdriet het met zich mee brengt. Ik voel me alleen, leeg en angstig.