Een huilbaby in huis

7:00 uur de biologische wekker gaat; mwehhhhhhhh mwehhhhhhhh, aaaaaaaaaaaaaggggghhhhhh, aaaaaaaahhhhhhhhhhhhhhhhggggg ja onze zoon is wakker... 

Snel een flesje erin. Onder het maken hoor ik in de kamer naast mij; MAMA BABY!! MAMA BABY AU!! en ik denk alleen maar, ja mama weet dat de baby waarschijnlijk huilt om au. Maar baby moet ook eten. Ondertussen loop ik met fles en al terug en pak een dekentje en hydrofiele doek, stiekem denk als ik dit op je hoofdje leg word je eindelijk stil! Maar snel stop ik die gedachte weg. Want ondertussen hou ik zielsveel van jou. Tijdens de fles geven geniet ik even van de stilte en van je mooie hoofdje, ik denk nog na dat ik echt hulp moet gaan krijgen, inmiddels niet meer alleen voor jou, maar ook voor mij. Ik kruip weer in een negatieve spiraal en als ik al een postnatale depressie heb verbaasd mij dit niets. 

Al 3x heb ik met jou bij HAP gestaan, gesmeekt om hulp, huilend stuurde ze me 3x toe weg. 'mevrouw u heeft een huilbaby hier kunnen we niets mee' maar zien ze dan niet dat je huilt van de pijn? Volgens mij huil je van de pijn! 

Al 2x ben ik met jou in je korte leventje extra op controle geweest bij het cb. Waar ze mama wel serieuser nemen, maar waar ik nog steeds niet mee ben geholpen. Ik denk aan een koemelkallergie en was inmiddels al gestart met pepti. Maar och ventje hierop ga je alleen maar harder huilen. De mevrouw van het cb kan jou gehuil niet aan. Ze raakt helemaal zenuwachtig en gaat steeds sneller praten (misschien wil ze ons zo snel mogelijk weg hebben om gehoorschade te voorkomen, want o o wat kan dit kleine mannetje hard huilen) we gaan over op nutramigen. Dit moeten we 4 weken aankijken.. ik heb het 8 dagen volgehouden in die 8 dagen nog 3 x gebeld met het cb. En 2x langs geweest bij de huisarts. Het huilen is zo intens, het huilen wordt niet minder wat moet ik? 'Wel helemaal niets. Wachten tot de 4 weken voorbij zijn.' is het advies. Maar weet je hoe zwaar dit is psychisch. Op dag 6 nog naar de huisarts, hier wordt ik nog serieuzer genomen heb ik het gevoel. Ik krijg nexium mee omdat de huisarts denkt aan verborgen reflux. Hij zegt erbij dat ik heel snel resultaat zal zien. Eenmaal thuis denk ik wat is heel snel? Is dit nu? Is dit morgen? 

Maar ik zie niets... geen verschil... Op dag 8 huil je 12 uur non stop in krijs stand. Ik trek het niet meer. Ik kan alleen nog maar huilen 😭 maar er is helemaal niemand om mij te helpen want het is zaterdag. 

Weer terug naar de HAP, want waar moet ik anders heen? Ik kom niet verder dan de assistente 'mevrouw ik zie in het systeem dat dit de 4e keer is dat u contact met ons opneemt voor uw baby. Maar wij kunnen niets voor u doen, u heeft een huilbaby. Ik wens u veel succes. Ik ben de wanhoop nabij. Wat moet ik nu? Waar moet ik heen? Is er dan nog iemand om mij te helpen? Op eigen houtje beslis ik per direct te stoppen met nutramigen. Ik koop via marktplaats een pot neocate in de hoop dat dit beter aanslaat.

Op maandag bel ik weer het CB. 'U HEEFT WAT GEDAAN!' DAT KUNT U HELEMAAL NIET DOEN! nou mevrouw van de cb dat kon ik wel! Er is niemand om me te steunen als ik het nodig heb en mijn kind geelt het uit van de pijn lijkt wel, wat moet ik dan? 'wij kunnen u nu niet meer verder helpen' geeft ze aan. In overleg ga ik weer terug naar de huisarts. 

De huisarts is heel meegaand. Ik voel dat hij niet zo goed weet wat hij ermee aan moet. Deze casus met huilbaby... Ik krijg een verwijzing naar de kinderarts dit is op maandag. Ik moet morgen, dinsdag bellen voor een afspraak. 

Op dinsdag bel ik met de afdelingen van de kinderarts, ze geven aan een afspraak in te plannen en daar ontvang je een brief van. 

Inmiddels is het alweer maandag, 14 november '22. Inmiddels alweer een week verder. Maar nog geen reactie gehad van de kinderarts. Weer ga ik bellen. Ik krijg bevesting dat de afspraak is gemaakt. Wij worden verwacht op 15 december '22. Ik voel me gedeeltelijk opgelucht.. maar na 3 uur met een krijsend kind rond te hebben gelopen voel ik steeds meer paniek. NOG 4 WEKEN DIT! NOG 4 WEKEN ALLES ALLEEN MOETEN DOEN. HOE DAN! 

inmiddels ben ik al 5 weken in alle staten en loop ik rond met een kind dat tussen de 4 tot 12 uur krijst per dag. Ik ben het eind zoek.. ik voel me helemaal leeg gezogen. Ik kan niet meer. Ik voel me zo erg in paniek. En uit het niets wordt ik woedend. Want hoe durven ze een mama, die net uit een prenatale depressie komt! Volop in een traject zit voor ptss! Moeite blijkt te hebben met het verleden en huiselijke mishandeling, terwijl ze al zo vaak vraagt, jongens help mij wat moet ik doen HELEMAAL AAN HAAR LOT OVER TE LATEN MET EEN HUILBABY!! 

Moe, boos, zwaar emotioneel bel ik WEER de huisarts. En ik zeg, Ik wil NU hulp, je stuurt me maar naar de huilpoli al is het in Groningen! Vandaag! Hij leeft met mij mee. Hij heeft mij denk ook zien veranderen de afgelopen 3 weken van een redelijke zelfverzekerde mama die de touwtjes goed in handen had naar een instabiele vrouw die emotioneel steeds verder de weg kwijt raakt. Hij gaat voor mij bellen. Eindelijk! Ik word terug gebeld door het Jkz met de vraag hoeveel ons mannetje huilt en ook hoe ons mannetje huilt. Laat het nu toch net heel toevallig zijn (sarcastisch) dat ons mannetje net op dat moment aan het huilen was. Dus ik leg gewoon even de telefoon bij hem. En zij reageert, o dat is wel erg heftig mevrouw. Ik begrijp u volkomen. We hebben een plekje voor u, voor morgen 15 november in de ochtend. Eindelijk word ik gezien! Of we er wat aan gaan hebben dat is een 2e.. 

Maar eindelijk vandaag is dan de dag dat we gezien kunnen worden door de kinderarts. Laat die kleine dan asjeblieft net zo huilen als thuis.

Het leven met een huilbaby doet je zo ontzettend veel! Psychisch raak je op, lichamelijk raak je op, emotioneel raak je op. Bij elke kik die je hoort schiet je in schrik reactie in de stress want o nee!! Het begint weer.. hopelijk slaan we nog eens een andere weg in. 

Kun je ook lezen: 8x bizarre weetjes over zwangerschappen