Een huilbaby?

Het was eind april. Noor was ongeveer 14 weken oud. 14 weken waarin we geteisterd werden met gehuil. Vooral Noor natuurlijk, maar het intense gehuil en gekrijs sneed ook door ons heen. Noor huilde en krijste bijna de hele dag en sliep nauwelijks. Alleen op mijn schoot, tegen mijn borst, sabbelend op mijn pink.

We hadden dit al aan iedereen aangegeven. De huisarts stelde vast dat Noor een gezond kind was, ‘alleen lastig voor mama’, terwijl hij haar niet onderzocht. De keren dat wij belden en aangaven dat er iets niet goed was, vroegen om maagzuurremmers of een verwijzing naar een kinderarts werden we niet serieus genomen. Na lang aandringen kreeg Noor een maagzuurremmer maar dit werkte ook niet. Met frisse tegenzin verwees de huisarts ons naar de kinderarts, met als reden ‘overbelasting ouders’. Later zou blijken hoe erg de huisarts er naast zat.

Noors start was al slecht. Tijdens de bevalling bleef haar schouder vastzitten. Om haar er toch uit te krijgen is haar sleutelbeen gebroken. Daar had ze zoveel last van dat ze op de high care lag met morfine, paracetamol en minimal handling. Ze kreeg moedermelk via een sonde omdat ze te veel pijn had om te drinken. Wel werd toen al aangegeven dat ze erg veel pijn leek te hebben voor zo’n breuk, en dat de meeste baby’s met een sleutelbeenbreuk niet zo’n pijn hebben en ook geen morfine nodig hadden. 

Later pas beseften we waar Noor toen al last van had.