Een hobbelige start

De keizersnede stond gepland op 37.2. Maar spontaan begon mijn bevalling met 36.2, en heb toen dan ook een vervroegde keizersnede gekregen. De twee jongens zijn geboren met 2580gr/46cm en 2706gr/48cm. Ook de apgarscrore’s waren meteen goed. Best netjes voor een tweeling dacht ik zo!

We moesten drie dagen in het ziekenhuis blijven. Na 3 dagen was het kantjeboord om naar huis te gaan. De kleinste van de twee zat echt op het randje van dysmatuur zei de verpleegkundige. Gelukkig zat hij er 80 gram boven dacht ik nog.. 80 gram is beter als niets he?! Beide jongens dronken direct goed uit de fles en deden het eigenlijk meteen prima.

Toen de kinderarts vroeg: ‘zie je het dan wel zitten om met ze naar huis te gaan?’, heb ik gevochten om naar huis te mogen. Ik heb moeten lullen als brugman. Ik had immers al een zoontje en wist toch hoe alles moest? Stuur ons maar lekker naar huis dacht ik. De arts twijfelde maar omdat we al ervaring hadden, en ik er zo’n sterk vertrouwen in had, mochten we dan toch naar huis. Wat heerlijk, ik kon niet wachten! Op naar mijn oudste zoontje en thuis lekker wennen met zijn vijfjes.

De jongens dik ingepakt in kleren, een jas, een muts en een dikke maxi cosi zak.

Eenmaal thuis aangekomen kwam de kraamverzorgster ook. Toch even de baby’s temperaturen. De kleinste, had 36.2! 36,2?!?!?! Ik dacht dat ik naast me stoel zou vallen. Hoe kan dit nou?! Ze waren echt mega goed ingepakt! We hebben van alles geprobeerd maar het duurde superlang voor hij weer op een goede temperatuur was. Nou dat begint lekker dacht ik..

Hij ging in een rap tempo ‘achteruit’. Hij kon niet alleen zijn warmte slecht vasthouden, hij viel ook steeds meer af. Hij bleef afvallen, en dat terwijl hij wel steeds meer dronk! Het zat me niet lekker. Mijn partner en de kraamverzorgster zeiden elke dag ‘we kijken het nog een dagje aan’. Na al een keer contact met de vk te hebben gehad toch besloten het nog een dagje aan te kijken. De volgende dag was hij weer afgevallen.. Ik barste in tranen uit en zei: ‘het is niet goed dat hij elke dag meer gaat drinken maar toch blijft afvallen’. Ik stond er op dat we actie ondernamen. Ik had het al een paar dagen aangekeken met de moed ver in mijn schoenen gezakt. Samen hebben we de vk gebeld en afgesproken dat ze kwam kijken. Afgesproken hem nog 1 dag de voordeel van de twijfel te geven en anders zouden we morgen de kinderarts bellen. De volgende ochtend kon ik niet wachten om hem te wegen. Hij moet toch wel een keer aankomen, hij drinkt elke dag meer?!?! We wogen elke dag voor de fles. ‘S ochtend gaf ik zijn broer de fles, dacht ik.. in alle zenuwen had ik ze omgewisseld en dus hem de fles gegeven.. shit! Dan maar wachten tot het volgende voedingsmoment.

Waar ik al bang voor was gebeurde, Helaas was hij weer afgevallen. Zoals afgesproken heeft de vk contact gezocht met de kinderarts. We mochten meteen langskomen. Samen met de kleinste ging ik naar het ziekenhuis. Papa en de andere twee jongens bleven thuis. En ja hoor, hij werd opgenomen. Voor de zekerheid kreeg hij een sonde. Deze sonde hebben we gelukkig maar 1 keer hoeven te gebruiken voor het laatste beetje van de fles. Diezelfde avond gaf de kinderarts mij de keus ‘wil je naar huis?’. Ik weet nog precies hoe het gesprek ging. ‘Tuurlijk wil ik het liefst naar huis maar ik laat de keus bij jou, als jij zegt dat we moeten blijven, dan blijven we’, zei ik. Ik had mij na de bevalling zo hard gemaakt om naar huis te mogen en eenmaal thuis dacht ik: waren we nog maar een nachtje gebleven, dan had hij in het ziekenhuis laten zien dat het minder ging. De arts zei ‘als het mijn keus is wil ik hem nog een nachtje houden’. Zo gezegd zo gedaan. Na weer een hele nacht zonder sonde mochten we de volgende dag naar huis. Hij had toch nog die twee dagen extra nodig gehad.

Je was ook zo klein binkie, maar 2580 gram. Maar toch zo’n sterk mannetje! Gelukkig deed je het na die twee dagen ziekenhuis stukken beter! Alsof je dacht ‘ja doei ik wil naar huis’ 💪💙.

Wat een kraamweek dacht ik.. en toen wisten we nog niet dat het nog erger kon en wat ons te wachten stond met de hersenvliesontsteking van je broertje.