Een heftige periode

Eindelijk was je daar. Mijn lieve kleine Dex. Je was nog geen 3 kg en je was 49 cm. Je keek me aan met die mooie lieve blauwe ogen. Ik moest huilen, van blijdschap. Zo blij dat de heftige en gecompliceerde zwangerschap voorbij was. En natuurlijk dat jij bij ons bent! (Wat ik nog was vergeten te vermelden in mijn vorige blog was: dat mijn vriend een week voor de bevalling zijn voet brak) 

Je mag nog even bij mij liggen en daarna wordt je meegenomen voor controle. Je werd helemaal goedgekeurd. Daarna lig je nog even bij je vader. Mijn vriend ging ‘avonds  naar huis toe omdat hij te veel pijn had aan zijn voet. De borstvoeding verliep goed en alle kwaaltjes die ik had waren gelukkig weg. 

Na 3 dagen ziekenhuis gingen  we naar huis toe. (In België mag je langer blijven als je bent bevallen. Ik ervaarde dit als zeer prettig) eenmaal thuis kwam kraamzorg langs. Dex had moeite om aan de borst te happen en daarom kolfde ik ook af, zodat we zeker wisten dat hij genoeg binnen kreeg. Dex was echt ontzettend rustig en stil. Dex huilde amper en leek altijd heel tevreden. ( hier kom ik later op terug) Maar wij dachten dat dit gewoon normaal was en ook kraamzorg maakten zich geen zorgen. 

Na 7 dagen kwam de GGD weer op huisbezoek en ik merkte dat Dex wat onder temperatuur had. 35,9. Ik trok meteen aan de bel en maakte me zorgen. Ik dacht misschien had ik zijn kamertje niet van te voren moet luchten? De GGD zei dat ik me nog even geen zorgen moest maken en dat ik het nog even moest aan kijken.

Een uur later werden we gebeld door de GGD het zat haar toch niet lekker en ze vroeg of ik de huisarts wilde bellen. Een uur later stond de huisarts er. Zijn temperatuur was wel iets beter, maar niet zoals het hoorde te zijn.  Ook reageerde hij niet meer goed op reflexen. We werden direct door gestuurd naar het ziekenhuis in België. Ik belde overstuur mijn moeder op dat Dex naar het ziekenhuis moest. Ik was zo over mijn toeren dat ik wel een paar keer heb lopen gillen dat ik hem niet kwijt kon en dat hij niet dood mocht gaan. 

Mijn moeder haalde  ons op en daar kwamen we terug in het zelfde ziekenhuis waar ik nog maar recent bevallen was. Ze hadden  Dex direct in de couveuse gelegd , zodat hij het lekker warm had en zijn lichaam weer helemaal op de juiste temperatuur kon komen . Er werd bloed afgenomen van je en een infuus aangebracht. Het prikken ging lastig. En je gaf nog steeds geen kik, toen ze een paar keer mis prikte. Ik mocht gelukkig bij jou blijven slapen, want ik wilde je echt niet alleen laten. Mijn vriend ging weer terug mee naar huis. (Vanwege de Corona mocht er maar één ouder bij zijn) 

De dag daarna werd er een echo gemaakt van je hoofdje en dit zag er gelukkig allemaal goed uit! De artsen maakten zich zorgen, omdat Dex zich gedroeg als een prematuur kindje (en dat was hij niet) hij bewoog weinig en was ontzettend slap. 

Na een paar dagen en een urine kweek verder, kwam daar de uitslag. Een urineweginfectie. Zelfs de artsen vonden dit raar, hoe kan nou zo’n klein mannetje al zo’n infectie hebben. De arts zei dat dit het slappe gedrag van Dex kan verklaren en de temperatuur. Bij kleine kinderen kunnen ze koorts krijgen bij een infectie of onder temperatuur. Hehe dachten we , eindelijk! Nu nog even de antibiotica opstarten en dan zijn we zo weer thuis! Er werd tegen  ons gezegd als zijn temperatuur goed was dat hij met ons mee naar huis mocht. 

(In die tijd heb ik ontzettend slecht geslapen en ik zat 24/7 op de kamer samen met Dex. Dex mocht uit de couveuse als hij eten kreeg en daarna even om te knuffelen. Ook moest ik stoppen met de borstvoeding omdat hij zo slecht kon aanhappen en het misschien aan de moedermelk lag. Ik had namelijk medicatie geslikt tijdens de zwangerschap en ze dachten misschien dat dit ook het gedrag van Dex kon verklaren. Dit deed me ontzettend veel verdriet. Ik had het hier ontzettend moeilijk mee. Uiteindelijk na een week raadde de arts het me aan om naar huis toe te gaan en daar te gaan slapen. Ik sliep ondertussen nog maar 4 uur op een nacht , omdat ik elke nacht de temperatuur van Dex in de gaten hield want misschien mocht hij dan mee naar huis. Met veel pijn en tranen gaf ik Dex af, eenmaal thuis begon ik nog harder te huilen. Het voelde alsof Dex er niet meer was. Het wiegje waar je in geslapen hebt is leeg, je box is leeg. Het leek wel alsof je dood was. Ik voelde me leeg en ik dacht na over hoe andere moeders zich moeten voelen die hun kindje echt zijn verloren.) 

Maar helaas na een paar dagen begon Dex ook saturatie dalingen te doen (saturatie is het zuurstof in het bloed, volwassen krijgen vaak een klipje op de vinger en kinderen meestal rondom hun teen of voet) dit zorgde ervoor dat ze Dex niet meer konden behandelen in het ziekenhuis. Aangezien ze geen flauw idee meer hadden wat het kon zijn. en moest hij doorgestuurd worden naar een ander ziekenhuis. We waren op dat moment al 2 weken verder. Je werd opgepikt door de ambulance en doorgestuurd naar Brugge. Wat waren we bang. Waarom deed jij al die dingen? Waarom werd  je niet gewoon beter?  

In mijn volgende blog schrijf ik over de ziekenhuis tijd in Brugge. Wat voor onderzoeken Dex heeft gehad en wanneer hij eindelijk mee naar huis toe mocht.