Een heel jaar met Sep

We made it! Afgelopen weekend werd onze Sep 1 jaar. Wat een mijlpaal! Zoals ik al eerder eens deelde op dit platform was onze start alles behalve rooskleurig en in plaats van een roze wolk, was hij pikzwart. Ik belandde in het ziekenhuis met zwangerschapsvergiftiging en 1,5 week later werden we al papa en mama van een mini mannetje die met zijn 33 weken het echt geweldig goed deed. Toen we eindelijk thuis waren met zijn drieën had onze Sep nog last van wat premature issues zoals zware (verborgen) reflux, maag- & darmprobleempjes en slapen ’s nachts was geen hobby van hem. Daarnaast kampte ik nog maanden met een hoofd vol ruis. Ik kon (en kan) me slecht concentreren, prikkels verwerken en mijn korte termijn geheugen was (en is) niet optimaal. Ik had dus nul ruimte om na te denken over wat er eigenlijk gebeurd was en het delen van mijn verhaal was het enige wat mij in ieder geval wat rust gaf, maar echt begrijpen kon ik het toen nog niet. Toch, net als bij iedereen met een baby, kwamen we in rustiger vaarwater naarmate Sep groter werd en zijn klachten verminderden. Langzaamaan kwam er dus ook meer ruimte om na te denken wat mij allemaal was overkomen, wat ons allemaal was overkomen.

Hiermee kwam ook de behoefte naar meer informatie. Avondenlang heb ik gesurft op het internet, wetenschappelijke artikelen gelezen, webinars van dr. Spaanderman gekeken en ervaringsverhalen gezocht. We zijn precies een jaar verder en nu komt het eigenlijk pas binnen en voel ik zo onwijs de behoefte om te delen wat ik voel, waar ik bang voor ben. Ik heb het gevoel dat ik heel de nasleep van pre-eclampsie en Hellp behoorlijk heb onderschat. Tijdens mijn zoektocht zag ik vaak verhalen voorbij komen van vrouwen die er nog erger aan toe waren dan ik. Die weinig erkenning kregen vanuit hun werk en in de ww of ziektewet terecht kwamen omdat hun werkgever of arbo-arts weinig tot geen kennis hadden van de gevolgen van PE en Hellp. Vaak denk ik dan bij mezelf, waarom zoek ik dan die erkenning, deze mama’s hebben het veel moeilijker. Ik werk weer 32 uur en ja, ik heb last van concentratie problemen en ben snel overprikkeld (wat nu in Covid tijden nog meer opleeft omdat alles via Teams en Zoom gaat), maar ik werk wel en ik kan ook werken. Het zijn denk ik de bagatelliserende, maar goed bedoelde, reacties als ik vertel waar ik nog last van heb, je kunt het namelijk niet zien. Mensen zien oververmoeidheid en geheugen problemen als standaard gevolgen van het krijgen van een kind, zeker je eerste. Ik denk dat ik soms zou willen dat je het verschil kon laten zien. Waar de standaard dingen stoppen en de gevolgen van zwangerschapsvergiftiging verder gaan. Zeker nog met de zorgen erbovenop die een premature baby met zich meebrengt. Het vervelende is vooral, je zoekt geen medeleven en ook geen oplossingen, het enige wat ik graag zou willen is erkenning. Dat iemand zegt, ik hoor je en het is ook gewoon mega shit. Het gevoel krijgen dat je, je zegeningen moet tellen (kindje is mee naar huis, bloeddruk en lever zijn weer normaal, ik zit niet in de ziektewet etc.) en niet mag klagen weegt soms wel zwaar. Toch ben ik een redelijke positivo en ben ik ook intens blij dat Sep het zo goed deed en doet. Dat hij altijd vooruit ging en bijna nooit grote stappen achteruit maakte. Dat hij met 38 weken al mee naar huis mocht in plaats van de standaard 40, dat hij zo vrolijk is, lief en altijd wilt knuffelen. Dat alle positieve dingen de zware periodes overtreffen staat als een paal boven water, maar dat betekent niet dat alles daarmee vergeten is of verwerkt.

Anyhow, one year in en we hebben het toch maar gedaan met zijn drietjes. Sep heeft een gigantische ontwikkeling doorgemaakt, van mini baby die nog geen 2 kg woog tot een flink kereltje van bijna 9,5 kilo. Hij wandelt altijd met een big smile achter zijn loopkarretje, kruipt als een speer door de kamer en ontdekt de hele wereld op zijn eigen tempo. Ook ikzelf heb echt een transformatie doorgemaakt van super onzekere, zieke, overprikkelde, getraumatiseerde mama naar een redelijk zekere, vrolijke, maar vooral weer een stuk gezondere mama en daarbij ook een grote shoutout naar mijn grote liefde. Ik denk dat zonder de steun van mijn J we dit nooit zo goed gered hadden (die ook echt een top papa is).

Ik heb het gevoel dat ik echt een hoofdstuk kan afsluiten, bijna dan. Juist omdat veel mensen niet goed doorhebben hoe heftig zo’n zwangerschapsvergiftiging is, vond ik het moeilijk om echt te accepteren dat ik echt écht heel ziek was en dat dit meer gevolgen heeft dan alleen wat prikkel issues. Daarom heb ik besloten om mijn herhaalkans te laten bereken en te laten onderzoeken waar de mogelijke oorzaak ligt dat ik de unlucky one was die deel uitmaakt van deze kleine groep vrouwen (die stiekem groter is dan ik verwacht had). Ik heb wel even getwijfeld of ik het wel wilde weten, maar met het oog op de toekomst (en daar hoort misschien wel een broertje of zusje voor Sep bij mocht ons dat gegund zijn) wilde ik toch wat meer zekerheid en een plan van aanpak. Zo’n verrassing als vorig jaar zou ik liever niet nog een keer meemaken namelijk. Dit laatste beetje informatie zal hopelijk ook echt het laatste zetje zijn om deze hele ervaring in een doosje te doen, af te sluiten en alleen nog vooruit te kijken naar de toekomst.

Liefs Merlin 

ps. alle credits voor bovenstaande foto naar yourstoryteller_nl, zij heeft ons gezin zo mooi vastgelegd, vol liefde en vrolijkheid - precies zoals we zijn.