Een grote verrassing

22 Oktober 2019 is ons meisje Ivy na een thuisbevalling ter wereld gekomen. De bevalling ging goed, haar geboorte minder. Ze was blauw en ademde moeilijk. Na overleg met het ziekenhuis moeten we op verzoek van de verloskundige naar het ziekenhuis. Ivy bleek de zeldzame aandoening CHD (gaatje in het middenrif) te hebben. In deze delen zal ik beschrijven hoe alles ging van ons streek ziekenhuis naar het ziekenhuis in Nijmegen, weer terug naar het streek ziekenhuis en uiteindelijk naar huis.

26 oktober 2019:

De dagen gaan sneller dan verwacht. Gisteren ben je geopereerd. Wat heb je het boven verwachting goed gedaan. Het gaatje was richting plaatje B (foto bijgevoegd).  Ze hebben het kunnen hechten zonder lichaamsvreemd materiaal (patch) te moeten plaatsen. Gelukkig maar. 

Gisteren bleek al dat je de beademing aan het afbouwen was en vandaag bouwen we ook je slaapmedicatie en morfine af. Langzaam komt onze Ivy weer terug.

'S avonds mag je beademingstube eruit. De zuster bereid me voor op een schorre Ivy. Echter als het zover is schrik ik toch. Je huilt maar er komt geen geluid. De zuster lacht: 'Ik had je gewaarschuwd.' Ik lach door mijn tranen heen. Ons meisje huilt en ik huil lekker met haar mee. 

'S avonds mag ik haar voor de eerste keer een luier doen. Na 4 dagen voelt dit extra bijzonder. Het is nog wel even wennen met alle infuusjes in zo'n klein lichaampje.

27 oktober 2019:

De volgende dag komen we 's ochtends op de afdeling.  Echter ga ik alleen naar binnen want de lijnen uit je navelstreng mogen eruit. Dit doet de lieve zuster onder begeleiding. Een lamp schijnt op je buikje. Even kijk ik weer naar je grote snee. Ondanks dat het goed heelt blijft dit altijd jouw herinnering. 

Terwijl de zusters met je bezig zijn troost ik je. Je bent nog schor en hebt een lichte stridor (knorrend geluid vanwege de beademingstube die door je stembanden ging). 

In de middag komen opa en oma. Oma is vandaag jarig en heb je een bijzonder cadeautje voor haar. Er mag ook 1 infuusje uit je hand. Als ik erbij ben om je te troosten open je ineens je ogen. Vol bewondering kijk je de wereld in. Tranen schieten in m'n ogen en snel haal ik papa op. Tientallen foto's volgen. Wat een bijzonder moment na 5 dagen heb je eindelijk je oogjes weer open. 

Het bijzondere moment mogen we ook delen met opa en oma. Snel worden ze opgehaald. Eigenlijk mogen er niet zoveel mensen aan je bedje, maar de zuster maakt een uitzondering voor dit moment. Als opa en oma naast je bedje staan lijk je mijn stem te horen en te zoeken met je ogen. Oma heeft het mooiste verjaardagscadeau van jou gekregen.

Opa en oma stellen voor om 's avonds uit eten te gaan. Ik twijfel maar ook de zusters zeggen dat ik het gewoon moet doen. De afleiding kan ik wel gebruiken na de rollercoaster waar we inzitten. 

Tijdens het eten staat de camera aan waar we jou op kunnen zien. Zo fijn dat dit kan. Zo konden we altijd naar je kijken terwijl wij in het RmD huis sliepen. Wat hebben we er veel gebruik van gemaakt. Nu kijken we echter naar een wakker baby die af en toe huilt voor de aandacht. Je krijgt dan lekker je speentje en sabbelt lekker weg.