Een dag maar, en toch voor altijd.

Ik weet het nog als de dag van gister, mijn man ging zoals gewoonlijk 's ochtends naar zijn werk en ik was ook wakker. Ik had die nacht onrustig geslapen omdat ik een drukkend gevoel had in mijn buik, een soort menstruatie krampen. Zodra mijn man naar zijn werk was besloot ik toch maar even de verloskundige te bellen, zij gaf aan dat het vermoedelijk bandenpijn was en ik maar even rustig moest gaan liggen. Zo gezegd zo gedaan. 

Na ongeveer een half uurtje werd onze zoon wakker en toen ik wou opstaan voelde ik het warm worden onder mij. Ik keek naar beneden en zag mijzelf zitten in een enorme plas bloed. Ik schrok verschrikkelijk en schreeuwde het uit van angst en paniek. Door mijn geschreeuw raakte onze zoon overstuur en ben ik al strompelend, terwijl het bloed uit mij liep naar hem toe gelopen om hem te troosten, dat ging natuurlijk niet want ik was zelf compleet in paniek. Ondertussen direct de verloskundige gebeld en ik schreeuwde door de telefoon dat ik ontzettend veel bloed verloor, dat ik een miskraam had. Dat was wat ik dacht. De verloskundige kwam er direct aan en ondertussen mijn man gebeld, ook hij kwam direct en was er binnen no time. Hij had in die tussentijd met schoonmoeder gebeld zodat ik in de tussentijd niet alleen zou zijn. 

Toen de verloskundige er was wilde ze direct het hartje opzoeken. Ik vond het doodeng, ik was bang voor de stilte die zou vallen. Maar dat gebeurde niet, zijn hartje klopte. Wat waren we blij, maar ook ongerust want wat zorgde er dan voor dat ik zo extreem bloedde? Ze dachten aan een gesprongen bloedvaatje aangezien er niks te zien was op de echo later die ochtend. We zijn weer naar huis gegaan en ik moest bedrust houden en minimaal 2 weken niet gaan werken. 

3 weken lang ging het prima, we waren weer wat bijgekomen van de schrik en ik zou weer voorzichtig gaan werken. Tot dat het 's avonds weer gebeurde, ik wilde naar bed gaan en plots verloor ik weer enorm veel bloed. Mijn man belde direct de verloskundige weer en ze kwam er direct weer aan. Weer was zijn hartje gelukkig te horen maar ze wilde dat we toch even naar het ziekenhuis gingen voor een ctg en echo. 

Weer deed onze man het hartstikke goed,, alleen zagen ze nu een groot bloedstolsel tegen de baarmoederwand aanzitten, precies onder de placenta. Dit kwam wellicht door het vele bloeden. Ik zou waarschijnlijk dat stolsel nog gaan verliezen en ik mocht de volgende dag weer naar huis. 

2 weken lang ging het goed, tot ik weer bloed verloor. Hup weer naar het ziekenhuis en dit keer mocht ik pas weg wanneer het bloeden gestopt was. Alle controles zagen er elke keer prima uit, maar dat bloedstolsel bleef wel zitten. Ze konden er maar niet achterkomen wat er nou aan de hand was en ze konden ook niets betekenen mocht onze man geboren gaan worden, dit doen ze immers pas vanaf 24 weken. 

Om de 2 weken bleven de bloedingen terug komen, het was emotioneel erg zwaar om zolang in onzekerheid te zitten en gewoonweg niet te weten wat er nou aan de hand is. We moesten op z'n minst streven naar die 24 weken. 

Met 23 weken kwam ik weer in het ziekenhuis terecht en ben ik er ook niet meer uitgekomen. Ik heb eerst 2 weken lang in Harderwijk gelegen tot ze daar op de ctg een dipje zagen in zijn hartslag. Normaal gesproken zouden ze hier niet zo snel van schrikken maar gezien onze situatie namen ze toch even contact op met Isala. 

In overleg met Zwolle ben ik overgeplaatst naar isala, mocht onze man geboren worden kan hij daar opgevangen worden. Eenmaal in Zwolle begon de rollercoaster pas echt. Elke dag controle en de eerste longrijpers werden toe gediend met 24 weken zwangerschap. Ik weet al niet eens meer wat er exact allemaal gebeurd en gedaan is. Het was alsof we in een waas leefden. Tot ik 's nachts grote bloedstolsels verloor.. Ik bleef krampen houden en ze wouden, om mij gerust te stellen, even naar het hartje luisteren. Maar ze kon geen hartslag vinden..

Ik heb geschreeuwd, gehuild en gekrijsd. Ze pakten direct een echo aparaat erbij en gelukkig vonden ze toen wel zijn hartslag, goddank. De controles werden hierdoor alleen maar meer. Tijdens 1 van die controles zagen ze dat onze zoon een opgezet darmpje had, dit kon van alles betekenen. Dat kan duiden op een darmobstructie, een vernauwing of knik, of een aanlegfout. Het kan ook helemaal niets betekenen. Maar het wordt wel serieus opgepakt. 

Een week later was dat opzette darmpje weg, alleen zagen ze dat zijn hele buikje vol met vocht zat, het was 1 grote zwarte vlek. Zijn darmpje was geknapt. Dit was niet goed, dat wisten we direct. Ook dat er nog bij, hoeveel konden wij maar bovenal ons mannetje nog aan? 

Ze gingen direct in overleg..

Vrij snel daarna kwamen ze met 4 man terug, naar onze kamer.

We werden overgeplaatst en we mochten zelf onze voorkeur aangeven. Het werd het WKZ in Utrecht. En vanaf daar werd het eigenlijk alleen maar erger.

Ik werd direct aan een magnesium infuus gelegd en daar reageerde ik heel heftig op. Het voelde alsof mijn hele lichaam vanbinnen kookte en ik raakte compleet van de wereld. Ondertussen werd mijn hele lichaam bedekt met koude, natte washandjes en kreeg ik koud water om maar wat "af te koelen". Zo'n beetje om de dag werd ik naar een andere kamer gebracht vanwege het vele bloedverlies en harde buiken, ze dachten dat het zou omslaan en dat het weeën zouden worden. Nachten lang heb ik aan de ctg geleden, op een bevallingsbed, niet te doen bijna. Ik mocht er niet meer uit, dus plassen moest op de ondersteek. Vreselijk vond ik het maar dat was nou eenmaal niet anders. Gelukkig is mijn lieve man elke nacht bij mij gebleven, voor hem was dit minstens net zo zwaar. Vreselijke zorgen om je zoon die het heel zwaar heeft, maar ook om mij. 

Later die week hadden we een gesprek met meerdere artsen en die vertelde ons een aantal vermoedens wat dat bloedverlies zou kunnen veroorzaken. 1 van die opties was solutio placentae, oftewel loslatende placenta.

Een zeer spoedeisende en levensbedreigende zwangerschapscomplicatie, voor zowel de baby als voor mij. Het komt maar bij 0,3% van de zwangerschappen voor. Dat kwam hard binnen, we waren zo moe van alle zorgen en angst. Maar op de één of andere manier ga je in de overlevingsmodus en denk je; dit overkomt mij niet.

2 dagen later begon 1 van de zwaarste dagen van ons leven. Ik werd snachts wakker met enorme buikpijn en een aanhoudende harde buik. Ik drukte op de bel, er kwam een verpleegster en ik vertelde mijn klachten. Ze ging even overleggen, want ze had mij nog niet gezien en binnen no time was ze terug. Ik moest onmiddellijk naar de ok, er werd een katheter ingebracht, een infuus aangesloten en ik werd met een noodgang naar de ok gereden, we waren zo ontzettend bang.. Ik was pas 27.3 weken zwanger. Ik werd onder narcose gebracht en toen ik wakker werd was ik alleen. Letterlijk. Onze zoon was geboren. En dat alles bij elkaar in 15 minuten tijd. Ik mocht gelukkig direct naar de nicu waar onze super kleine, maar oh zo dappere Djay in zijn couveuse lag. Papa mocht niet bij de spoedkeizersnee aanwezig zijn maar mocht gelukkig nadat Djay geboren was direct met hem mee. Daar zaten we dan, smoorverliefd op onze tweede zoon. Hij deed het wonder boven wonder erg goed. Wel wisten we dat hij nog geopereerd zou moeten worden, maar dit stellen ze liever zo lang mogelijk uit, zodat hij iets meer kon aansterken. Djay deed het erg goed dus we gingen even naar onze eigen kamer om bij te komen en ondertussen kon ik beginnen met kolven. Ook waren ondertussen mijn moeder, stiefvader en schoonouders gearriveerd. Op dat moment kwam de kinderarts binnen om ons een update te geven en dat was wonderbaarlijk een positief gesprek! Als Djay zo door ging, zouden ze gaan kijken hoe hij het zou doen zonder beademing. Ze ging weer weg en we waren zo blij en trots!

Ik was ondertussen aan het kolven en Robert zou met zijn ouders naar Djay gaan. Ik zou dan naar het kolven met mijn moeder en stiefvader gaan. Maar op het moment dat Robert en zijn ouders weg wouden lopen kwam de arts terug.. het ging niet goed met Djay, er werd lucht in zijn buikje geblazen en de oorzaak was een gaatje in zijn darm. Hij werd direct geopereerd, wij mochten nog even snel naar hem toe, nog even snel voor dat hij onder het mes zou gaan. Er zat veel haast achter, dus werd hij ter plekke, op de afdeling zelf geopereerd..

De operatie zou ongeveer 3 uurtjes duren maar dat werd ondertussen steeds langer.. we zaten vol spanning en halverwege de avond kwam een arts een update geven, ze hebben Djay tijdens de operatie moeten reanimeren, dit was gelukkig gelukt. Na een poosje was de operatie geslaagd en had ons ventje een tijdelijke stoma gekregen. We waren heel dankbaar en blij, maar wisten ook dat er nog geen enkele zekerheid was. Djay had het er namelijk erg moeilijk mee om zijn bloeddruk op peil te houden, deze zakte steeds naar beneden en hiervoor kreeg hij adrenaline shots toegediend. Dit deed telkens maar even zijn werk. We voelden de spanning van de artsen om ons heen. De bloeddruk bleef maar dalen en dan kwamen we er ook nog eens achter dat zijn infuusje gelekt had. Had hij wel voldoende binnen gekregen? Toen het aantal shots al boven de 20 zat kwam de kinderarts naar ons toe. Soms kun je ogen al lezen voor dat er gesproken wordt. Ze konden niks meer doen voor Djay, de strijd was te zwaar. We moesten hem laten gaan, we moesten voor altijd afscheid nemen van ons kindje. Hij had zijn grote broer nog niet eens ontmoet..

Onze moeders zijn de hele nacht bij ons in het ziekenhuis gebleven, en hun hebben dan ook, naast ons, als enigen afscheid kunnen nemen van hun kleinzoon. Wat een verdriet, als ik er alleen al aan denk rollen de tranen weer over mijn wangen. Het is zó oneerlijk..

En dan komt het moment, je ziet je kindje aan tig draden en snoeren liggen, zijn lichaampje helemaal opgezwollen van alle toegediende medicatie. Je voelt het, het is genoeg, het is goed zo. Het was aan ons om hem uit zijn lijden te verlossen. En dan kies je voor je kind, hoe ongelooflijk veel pijn het ook doet, hij is het allerbelangrijkst en hij heeft ons nu het hardst nodig.

Ze hebben hem overal van afgekoppeld, behalve van de morfine. Ze legden Djay op mijn borst en het besef dat dat onze eerste knuffel was maar tevens ook de laatste is ondraaglijk. Hij heeft het nog ruim een uur volgehouden.

En dan komen ze kijken hoe het ervoor staat, en krijg je de woorden te horen die nooit meer uit je hoofd zullen gaan. Hij is overleden, hij is er niet meer..

Dit had hij zo niet verdiend, hij heeft de hele zwangerschap en de 25 uur daarna zo hard gevochten, en dan was dit hoe het afliep.

Je moet mensen bellen om de geboorte te melden, maar vervolgens ook gelijk zijn overlijden. Een rouwkaart laten maken in plaats van een geboorte kaartje. Een uitvaart regelen in plaats van je kraamweek in te luiden. Een koelplaat onder zijn matrasje van zijn bedje leggen, in plaats van hem goed warm toe te dekken. Verdriet in plaats van blijdschap. Maar oh zó trots, zo trots op onze strijder.

Onze lieve Djay zal altijd bij ons gezin horen en wij zullen hem altijd en overal bij betrekken. Ondertussen is onze derde zoon geboren en mag hij Djay zijn naam als tweede naam dragen. We hebben en mooie herinnerings kist in de kamer staan, zodat onze jongens toch nog een beetje hun broertje kunnen leren kennen. Ook hebben we voor hun as sieraden laten maken, voor als ze oud genoeg zijn. Djay staat fijn bij ons thuis. Op zijn eigen plekje.

Wij zijn de mensen van het wkz in Utrecht eeuwig dankbaar voor het vechten voor onze zoon en de goede zorgen voor, tijdens en na het overlijden van Djay.

Djay Thomas Rick

♡14-11-2018

☆15-11-2018

Één dag maar, en toch voor altijd!