Een brief aan Seth voor zijn tweede verjaardag

De tijd gaat snel, ongelofelijk snel. Ik knipperde enkele keren met mijn ogen en je was al twee jaar!

 Al sinds je geboorte ben je een super lieve baby en kan ik alleen maar over je stoefen. Buiten dat eigen willetje dat je al sinds kleins af aan hebt ben je heel braaf en gaan we overal met jou naartoe. Maar het is waar wat ze zeggen, wacht maar tot de peuterpuberteit. “Ik ben twee en ik zeg nee” is dagelijkse kost. Wat niet wil zeggen dat je niet braaf meer bent, maar het is een pittige periode.

In het algemeen mogen we ons nog gelukkig prijzen dat de drama’s voornamelijk thuis plaatsvinden. In het openbaar hebben we dit ook al meegemaakt met jou maar bleef de schade toch eerder beperkt. Maar ik hou mijn hart al vast wat ons nog te wachten staat. Afgelopen weekend hadden we een crisis in de winkel en moest ik kiezen: mijn volle winkelkar laten staan of toegeven. Wat doe je dan? Gelukkig was mijn man er bij en kon hij met Seth naar buiten, maar anders had ik die keuze moeten maken. Ik wil niet de mama zijn die altijd toegeeft, maar het beeld dat ik voor ogen had dat “mij dit nooit zou overkomen” heb ik ook al lang opgegeven. Ik zou niet die moeder zijn in de supermarkt met een huilend kind op de grond, maar dit lijkt dichterbij dan ik ooit had gedacht. Als ik dit nu bij andere ouders zie gebeuren kijk ik met een blik van ‘I feel you’ en denk ik meteen: dit gaat mij ook nog overkomen. Meer dan 1 keer.

Het is een periode waar elke ouder door moet, de ene dag zal heftiger zijn als de andere. Maar zoals ik zei hebben we het geluk dat hij op een ander in het algemeen wel een pak flinker is. En liever een stout kind thuis dan op verplaatsing natuurlijk 😉

Maar bon, tot zo ver mijn “geklaag” over de peuterpuberteit. Zoals je kon lezen in mijn vorige brief zijn er heel wat angsten van je afgevallen. Na een periode dat je heel weinig durfde begint dit eindelijk te beteren. Een echte waaghals zal je nooit worden al staat mijn hart soms even stil met wat je allemaal doet. Anderzijds speel je absoluut niet graag alleen, waardoor er altijd wel iemand in de buurt is. Je neemt onze hand vast en neemt ons mee naar waar jij wil. Als we even geen tijd hebben of niet mee gaan, komen we terug in het hoofdstuk ‘peuterpuberteit’ 😉

Het liefst ben je buiten. De winter was absoluut niet zo fijn. We moesten je heel de dag bezig houden terwijl je steeds vroeg om naar buiten te gaan. Elke dag dat het weer wat meevalt laten we je even buiten spelen, je geniet hier enorm van. Om dan een groot drama te krijgen als je weer naar binnen moet.

Het liefst lees je boekjes en maak je puzzels. Je bouwt hoge torens en kijkt dan aandachtig hoe alles in elkaar gezet moet worden. Maar gaat er iets mis of gaat het niet snel genoeg kan je heel gefrustreerd zijn.

Je bent een echte dierenvriend. Het liefst van al kijk je naar de dieren. We zullen dus heel blij zijn als de kinderboerderij in de buurt zijn deuren opent volgende maand. Daar zal je ons nog vaak zien. Gezien het nu winter is keek je ook vaak dieren in je boekjes en deed je de geluiden na. Je bent vooral gefascineerd over dagdagelijkse dieren. Passeren we een wei met een koe of een paard is hij gelukkig. Ook passeren we dagelijks vrachtwagens en tractors, wat ook jouw ogen uitsteekt.

Ondertussen praat je al veel en graag maar begrijpen we er toch nog niet veel van. Jij begrijpt ons al heel goed en kan al heel wat losse woordjes, maar zinnen zijn nog niet aan de orde. Maar een babbelkous ga je zeker wel worden, daar ben ik van overtuigd. In jouw eigen brabbeltaaltje loop je hele verhalen te vertellen, zelfs met de nodige gebaren.

De afgelopen twee jaar waren de prachtigste en heftigste uit ons leven. Maar wat is het leuk om jou te zien ontwikkelen en meer en meer een echte persoon wordt. Een persoon met een eigen wil, een eigen persoonlijkheid. Ik ben zo benieuwd wat je het aankomende jaar allemaal weer gaat leren, nog maar een paar keer knipperen met mijn ogen en we weten het..