Een bezoekje aan de hapa

We zouden makkelijk eten, Rene kwam niet thuis ’s avonds en ik had de hele dag gewerkt. Dus ik had patatjes gehaald, lekker makkelijk. En een feest voor de kinderen want zo vaak doen we dat niet.

Stef had de patatjes op het aanrecht gezet en ik was met Maud in de gang bezig om de jas uit te doen. Maud was zoals altijd vrolijk en lekker aan het springen. Ze had er alleen geen rekening mee gehouden dat haar schoenen en de vloer nat en dus glad waren. Ze sprong ook nog eens op haar tenen.

Op een gegeven moment gleed ze uit en vlogen haar voeten naar achteren en viel ze vol met haar kin op de plavuizen vloer. Gevolg: behoorlijke snijwond in haar kin. Ik kon het door het bloed niet goed zien en ze wou natuurlijk door mij getroost worden. Ik heb toen de buurvrouw gebeld of ze even mee wou kijken of het een bezoekje aan de dokter waard was. Ik was er al bang voor, ze zei meteen dat moet waarschijnlijk gehecht worden.

Het was natuurlijk 17.15 dus ik de huisartsenpost bellen, we mochten meteen komen. Stef en Lotte gingen met hun bord en al richting de buren en Maud had een bakje met patat mee zodat ze in de auto wat kon eten.

Bij de huisartsenpost aangekomen waren we vrij snel aan de beurt. En inderdaad het moest gehecht worden, het zouden waarschijnlijk 3 hechtingen worden.

De huisarts legde netjes aan Maud uit wat ze ging doen, ze vertelde wel dat Maud met het prikje mocht huilen want dat deed pijn maar daarna hoefde ze niet meer te huilen. Ik vroeg me op dat moment af hoe ze zich dat voorstelde, maar goed. Maud haar kin werd verdoofd, ze moest wel huilen maar bleef netjes liggen. Toen kwam de huisarts met de hechtnaald aan, en Maud begon te huilen. De huisarts ging toen rustig tegen Maud vertellen dat het niet nodig was om te huilen, tja ik kon me best voorstellen dat ze moest huilen, het vorige prikje had ook pijn gedaan. Ze is 2 jaar dus eigenlijk vond ik het wel logisch. Aangezien ik haar op dat moment goed vast had heb ik maar tegen die huisarts gezegd dat ze gewoon kon beginnen, als Maud het zat was dan zou het niks meer worden. Ze heeft er dus 1 hechting ingezet en zei dat ze de rest ging plakken. Ik vroeg nog is het niet verstandig er nog 2 in te zetten, de lijm moet droog blijven en dat zal niet makkelijk gaan op de plek waar de wond zat. Nee zei de huisarts dat was niet nodig.

Nou met 1 hechting en een bellenblaas gingen we weer naar huis. Verder was er gelukkig niks aan de hand met Maud.

Omdat ik zelf dokterassistente ben zou ik zelf de hechting eruit halen. De steristrips die erop zaten waren al een paar keer losgegaan omdat er of appelmoes, of drinken langs haar kin droop. Ik zag op een gegeven moment tot mijn schrik dat het was gaan wijken, ik baalde als een stekker. We konden er op dat moment niks meer aan doen.

De hechting is er inmiddels uit maar het is niet zo mooi geworden als ik had gehoopt. Ik kan alleen maar hopen dat het nog wat bij zal trekken. Het zit gelukkig niet midden in haar gezicht maar onder haar kin.

De volgende keer weet ik wel dat ik mijn gevoel zal volgen en zal zeggen dat ze nog wat extra hechtingen erin moet zetten.

Maud heeft er in ieder geval niks aan over gehouden en toont vol trots de plek op haar kin aan iedereen.