Een bevalling met een verdrietig einde.

Maandag 22 november een dag die ik nooit vergeten zal. De dag dat begint met een bevalling en eindigt als een zwarte dag.

Afgelopen nacht heb ik weinig kunnen slapen, je krijgt wel medicatie om in slaap te kunnen vallen maar niet om door te slapen, dit werkte heel erg goed tot diep in de nacht. Toen ik wakker werd sliep mijn vriend nog heel erg diep en ik wilde hem niet wakker maken. Ondertussen om weer in slaap te kunnen vallen heb ik nog even op mijn telefoon gekeken en nog even mijn facebook gecheckt, tot mijn grote verbazing hoor in de kamer naast mijn een gillende vrouw die moeite aan het doen is voor haar kleine baby die hoogstwaarschijnlijk levend ter wereld gaat komen. Ik raakte gelijk emotioneel omdat ik weet dat zij moeite aan het doen is en ik nog aan het wachten ben om mijn bevalling verder op gang te helpen, mijn bevalling van mijn stil geboren dochter. (snachts hoor je dus meer dan overdag omdat het stil is). Toen ik eindelijk ietsje rustiger was geworden heb ik op de bel gedrukt en ben ik naar de gang gelopen, ik wilde tenslotte nog steeds mijn vriend niet wakker maken. Hier kwam ik de nacht zuster tegen een hele lieve vrouw die even met mijn op het bankje(op de gang) naast onze kamer ging zitten. Ze heeft mijn verder nog getroost en gezegd dat de hele wereld niet eerlijk is. Ik had haar ook uitgelegd dat ik van dat geschreeuw/gekreun geschrokken was, waarop ze mijn aanbood om oordopjes te gaan halen op het kantoortje. Ze vroeg ook nog of ik een broodje en wat te drinken wilde hebben. Na een paar happen en nog even gepraat te hebben vroeg ik of ik naar buiten mocht. (ik zat tenslotte nog niet gesnoerd aan alle toeters en bellen). Dat was geen probleem en als ik weer naar binnen wilde dan mocht ik buiten op de bel drukken en dan zou de deur weer open gaan. Toen ik over de gang liep, liep ik ook weer langs dat ene deurtje, het deurtje waar we een vrijdag op zaterdag nacht ook moesten zijn, het deurtje waar we achter te horen kregen dat het hartje niet meer klopte. Daar moest ik even slikken, tenslotte moest ik er toch langs. Uiteindelijk heb ik best lang buiten gestaan, ik denk wel 2 uurtjes, Ik had gebeld met meerdere mensen die mijn weer steeds meer gerust stelden en dat dit er allemaal bij hoort, al die emoties.

Toen ik later weer naar boven ging heb ik mijn vriend wakker gemaakt, het was tenslotte al 8 uur/half 9, de dokter zou namelijk langs komen om te kijken hoever mijn ontsluiting al gevorderd was. We kregen eerst ontbijt en daarna zouden we gaan kijken van hoe of wat.

Rond half 11 kwam de dokter binnen en vertelde wie ze was en wie ze bij haar had. (de verloskundige en de verpleegkundige). Ook hier werd er weer gevraagd hoe we alles wilde gaan doen, in mijn vorige verhaaltje had ik het er al over. Zoveel mogelijk pijnloos bevallen en foto's van hier tot Tokio.

Het was zover om 11 uur heeft de verloskundige gekeken wat het ballonnetje voor werk heeft gedaan. Jes 4 cm ontsluiting dat gaat dus al goed. Ze heeft het ballonnetje eruit gehaald en zijn we begonnen met de weeën opwekkers, We moesten wel laag beginnen en langzaam opbouwen aangezien ik bij mijn vorige bevalling een keizersnede heb gehad en de kans op complicaties dan hoog is. Toen alles aangesloten werd vroeg ik hoelang het ongeveer zou duren als de weeën opwekkers aan gingen. De verloskundige zei ongeveer tussen de 10 a 12 uur maar ik verwacht dat jij aan de gunstige kant zou zitten en dus eerder de 10 uur. We hadden toen even snel uitgerekend en ze zou dus nog voor de nacht geboren worden, in het gunstige geval.

Ik had aangegeven dat ik eerst een paar weeën wilde voelen aangezien ik dit bij mijn zoontje ook niet heb gevoeld. Nou ik heb het geweten, ik vroeg dus vrij snel om de ruggeprik, De verloskundige had bij voorhand al gewezen dat het misschien best lang kan duren voor die gezet kon worden. Ik had geluk, die man van de anesthesie was er al met een kwartier. (gelukkig maar).

Nadat de prik gezet was had het ongeveer een half uur inwerk tijd nodig voor de optimale bestrijding. We hadden ook nog een druk knop gekregen waar ik op kon drukken als ik net wat meer nodig had dan de automatische dosering. na ongeveer 20/25 minuten vroeg de verpleegkundige of ik al wat voelde van die ruggeprik, ik zei nog links voel ik niet en rechts voel ik nog heel erg veel en was best wel pijnlijk. Ik kan een hoop hebben maar dit was niet te doen. Waarop ik nog zei tegen haar ''dit hadden we net niet afgesproken''. Toen ik dat zei drukte ze op de knop om de verloskundige erbij te halen. Toen ze binnen kwam zei ze ''we gaan even kijken hoever je bent en anders laten we die man nog even terug komen om hem evt opnieuw te zetten''. Na haar onderzoekje zei ze dat ik al zover was en dat ik dus die 10 cm ontsluiting had. Ik kon het niet geloven, en hun zelf ook niet en je zag ze echt zo kijken van ohwjee we moeten nu al iets gaan doen.

Na ongeveer 20 minuten persen was daar ons kleine meisje, ons stilgeboren meisje, ons meisje die niet onder ons mag zijn. Na die 20 minuten kwamen weer die tranen, de tranen dat de bevalling van ons kleine meisje is geëindigd, maar ook de tranen dat ze niet huilde zoals elke andere baby doet die ter wereld komt. huilend om mama en papa die hun kunnen troosten. Huilend om te laten weten dat ze goed kunnen ademen. Huilend om te laten horen dat ze leven.

We hadden aan de verloskundige aangegeven dat eerst hun zouden kijken hoe ze eruit zag en of het voor ons aantoonbaar was om haar vast te houden. Ze heeft ons helemaal uitgelegd dat alles erop en eraan zat, hier en daar wel een stukje huid wat los was gelaten(dat gaat heel erg snel als ze nog in je buik zitten en overlijden), en dat ze niet eng was om te zien.

Ze is uiteindelijk om 10 over half 3 geboren.

Een achteraf hele snelle bevalling die niemand had verwacht en nog zonder complicatie van mijn vorige keizersnede. Ik ben hier heel erg dankbaar voor aangezien ik niet heel erg uitgeput ben geraakt.

Ik heb na alle details van de verloskundige onze kleine meisje nog op de borst genomen en zeker nog 1,5 uur met haar mogen knuffelen.

Na die 1,5 uur was het tijd om haar los te laten en haar te meten en wegen maar ook haar aankleden. Mijn vriend heeft haar gewogen want ik wilde heel erg graag gaan douchen en aankleden, Ik heb nog zelfstandig gedoucht wat mocht van de verpleegkundige. (mijn vriend keek die verpleegkundige aan zo van wat moeten we hier nu van zeggen). Maar ik had die kracht, die kracht van doorgaan. Nadat ze was gewogen en gemeten, hebben we alle spulletjes erbij gepakt om nog een voetafdrukje en handafdrukje te maken op papier. Weer die tastbare herinnering waar ik later naar kan kijken. Dit wilde we tenslotte heel erg graag.

Ik heb haar zelf aangekleed wat ik heel erg graag wilde en wat mijn ook gelukt is. Je bent tenslotte nog maar net bevallen. Het wassen werd al lastig aangezien al sommige stukjes huis los waren gelaten. We hebben haar netjes in haar lieve pakje aangekleed en met wat vochtige doekjes haar gezichtje ontdaan van het huidsmeer wat ze nog had. Heel erg voorzichtigjes hebben we het weggehaald zonder haar huidje te beschadigen. We moesten natuurlijk wel een klein beetje haast maken aangezien make a memory langs zou komen om foto's te maken. We wilde haar namelijk zo snel mogelijk ietsjes laten afkoelen zodat haar huidskleur zou bij trekken voor de foto's. (we hadden iets te lang met haar geknuffeld waardoor ze ietsje rood paars was geworden door teveel warmte)

Het is allemaal zo tegenstrijdig. Een baby hoor je warm aan te kleden en lekker warm te houden door zo veel mogelijk te knuffelen en te kroelen. Nu moesten we haar op een ijskoude plaat leggen die haar lichaampje zou afkoelen zoals bij een ieder ander overleden persoon.

In mijn volgende verhaal ga ik verder in op dit verhaal, anders word hij veels te lang.