Een baby die altijd op de arm wilt liggen

Enkele weken verstrijken. Ik noem Ceril een “pakke baby”. Een baby die altijd op de arm wil liggen, want leg je hem neer, dan gaat hij krijsen. Vermoeiend vind ik dat, want met een peuter van twee jaar en een half die hier ook nog rondloopt heb ik mijn handen al goed vol.

Bij de volgende controle bij kind en gezin blijkt dat Ceril enrom gezakt is op de gewichtscurve. Omdat hij heel ziek geweest is maken we ons geen zorgen, maar hij moet wel elke week gewogen worden.

De week nadien laat ik hem met een klein hartje wegen. GEEN GRAM VERSCHIL! En ook een week later is er geen verandering te zien op de weegschaal. In samenspraak met de huisarts huur ik een weegschaal. Vanaf nu wegen we Ceril voor en na elk voedingsmoment. Zo weten we hoeveel hij gedronken heeft.

Al snel wordt ons vermoeden bevestigd. Zelfs na 40 minuten tutteren bij mama zien we maar 30g verschil. Ceril drinkt veel te weinig!

In samenspraak met de kinderarts beslissen we om full-time te gaan kolven. Iets wat ik heel erg tegen op keek. Bij Oscar heb ik namelijk 12 weken borstvoeding gegeven door full-time kolven omdat hij niet aanhapte. Maar het moet, voor Ceril.

Elke twee uur en een half vraagt Ceril een flesje, zowel overdag als in de nacht. Het is pittig, maar als we tijdens het weegmoment dat cijfer omhoog zien gaan, dan is het plots alle energie waard!

De nachten dat mijn vriend moet werken zijn zwaar, want met de combinatie van kolven, voeden en verluieren blijft er weinig slaap voor mezelf over.

Maar na 2 weken zien we verandering. Overdag blijven er drie uur tussen de voedingen, soms zelfs eens vier uur. En ’s nachts krijgen we een blokje van zes uren slaap. Een rustige baby, en zien we daar een lachje? Ja, dit is het kolven waard!

Nog één keer probeer ik om Ceril live te laten drinken, maar als we zien dat hij alweer te weinig heeft is de keuze snel gemaakt. Die extra energie heb ik over voor een gelukkige baby.