Een 3e kindje wat nou als papa dat eigelijk niet wilde?

Hallo allemaal hierbij het verhaal van ons 3e kindje:

Het was 14 februari 2019

Toen onze 2e zoon 6 maanden oud bracht ik 's ochtends mijn oudste zoon naar school en al een paar dagen was ik zo misselijk. Ik voelde me niet lekker en bedacht me dat ik na de bevalling nog geen menstruatie had gehad, dus ik belde de dokter en vroeg of ze de menstruatie konden opwekken door middel van 3 pillen (heb ik vaker gehad lange cyclus en PCOS). Bovendien wilde ik een spiraaltje laten plaatsen, maar ik wilde eerst op mijn menstruatie wachten. De dokter vond dit prima, maar wilde eerst dat ik voor de zekerheid een test ging doen ik begon. Ik dacht meteen: waarom?! Ik heb toch nog geen menstruatie gehad? Maar volgens haar kon het alsnog. 'Prima', zei ik. Ik verwachtte nooit dat deze positief zou zijn. Ik heb PCOS dus de kans op een spontane zwangerschap was klein. 

Het was rond 10 uur. Ik ging naar de wc en deed een test. De jongste sliep in de kinderwagen en de oudste was nog op school. Ik ging verder met opruimen, maar met de minuut werd ik toch echt zenuwachtig/bang. Ik liep rustig naar het toilet en tot mijn grote schrik zag ik 2 dikke strepen! 😯 Ik schrok zo erg, de paniek sloeg toe, ik begon te huilen en dacht: shit en nu? 

Ik belde gelijk mijn zus op, omdat zij toen bij mij om de hoek woonde. (Achteraf had ik hem zeker eerst moeten bellen maar hij werkt niet om de hoek en aangezien ik zo schrok was dit mijn eerste reactie) Ik zei: 'Ben je thuis en kun je even komen?' Zij hoorde de paniek in mijn stem en ik kwam zo snel mogelijk naar mij toe. Ik bedacht me alleen maar: hoe kon dit gebeuren? Ik was net bezig met afvallen. Het ging allemaal goed met 2 kinderen, het was een makkelijke baby en nu weer 1 erbij hoe ga ik dit doen!? Maar 1 ding wist ik 100% zeker: dit kindje komt er hoe dan ook. Ik zou nooit zomaar een kindje weg kunnen/willen halen...

Daar was ze dan. Mijn zus kwam aan en ze zag mij huilen en in complete paniek. Ze vroeg gelijk wat er aan de hand was. Ik liep naar het toilet en ze liep mee. Ze begon gelijk te lachen en ze was hartstikke blij. Ik keek haar aan van: wat is dit nou?! Ze zei: 'Waarom ben je daar zo verdrietig van, is toch hartstikke leuk 3 kinderen? Je hebt er al 2 , 1 erbij lukt wel!' Toen dacht ik: oké, ze heeft wel gelijk! 

Vlak erna bedacht ik me: oh shit! Ik heb vorige week nog een electro behandeling gedaan om af te vallen... Ik heb gelijk een verloskundige gebeld en ook uitlegt over de behandeling. Ik kon die middag om 14.00 gelijk terecht om te kijken of dit goed zat. Mijn partner was aan het werk en die had ik nog niks verteld. Ik wist tenslotte niet hoe die hier op zou reageren. Dus ik besloot alleen naar de echo te gaan met de jongste en eerst te kijken of het nog wel goed met het kindje zou gaan en hem erna pas in te lichten, ik was erg in paniek en ook bang voor zijn reactie dus besloot de echo af te wachten en dan het hem te vertellen achteraf had ik het hem wel eerst moeten vertellen maar hij werkte verweg en uit paniek gebeurde dit zo.

Bij de echo bleek dat ik rond 7 weken zwanger zou zijn en ik mocht 2 weken erna weer terugkomen, omdat ik medisch was met de andere zwangerschappen met mijn medische achtergrond en ik ook de afvalbehandeling gehad had, moesten we het goed in de gaten houden. Het was 15.15, ik haalde mijn oudste zoon van school en toen kwam mijn vriend thuis. Ik had ondertussen een hartje van papier gemaakt met een tekst: 'Voortaan zijn wij met zijn vijven, fijne Valentijn', etc. (Het was tenslotte Valentijn). Maar toen kreeg ik de reactie waar ik bang voor was... 

Hij schrok enorm. Hij was boos en hij wilde het echt niet en vond gelijk dat we het weg moesten halen. We hebben al een druk leven met 2 jongens, dan nog een kind erbij? Nee, dat wilde hij beslist niet, dat was gelijk duidelijk... Zelf was ik nog erg in shock en ook erg verdrietig en teleurgesteld om zijn reactie: 'En nu!?' Ik wilde het beslist niet weg laten halen, dat zou ik niet over mijn hart verkrijgen. Maar zijn besluit stond vast. Hij wilde het niet. De weken gingen voor bij we negeerden elkaar veel. We leefden meer langs elkaar heen en met de dag voelde ik me meer depri... 

Tot de 12 weken heeft het geduurd. Hij ging mee naar de 12 weken echo, wat natuurlijk al een echt baby'tje was. Het hartje klopte. Hij maakte zijn excuses aan mij en vertelde dat we er samen voor gingen, hoe zwaar of moeilijk het zou worden: wij hebben al zoveel meegemaakt samen, dit kan er ook nog wel bij! Zijn reactie was vooral zo omdat hij heel erg schrok en 2 kinderen kost hoop geld laat staan 3 maar hij besloot voor ons meer te werken om de kinderen en ons een mooie toekomst te brengen.

Er viel een last van mijn schouders, maar toch begon ik steeds meer te twijfelen aan mezelf. Of ik dit wel kon en hoe het me gaat lukken om voor  3 kindjes te zorgen. De middelste was tenslotte ook nog een baby en kwam 's nachts ook nog 1 x, soms 2x, dus mijn rust was ver te zoeken ik begon steeds vermoeider te worden en aan mezelf en aan onze relatie te twijfelen. Hij heeft me natuurlijk heel erg gekwetst en ik bleef daar maar aan denken, het bleef zich maar afspelen als ik me ogen dicht deed. Ik had dit ook aan de verloskundige doorgegeven en het heeft tot een week of 25 geduurd voordat ik er toch blij mee was en er van overtuigd was dat ik dit wel kon. 

Toen besloten we ook nog even te verhuizen naar een iets groter huis, wat ook nog verbouwd moest worden. Gelukkig was de huizenmarkt goed en was ons 1e koophuis zo verkocht en kregen we met 37 weken de sleutel van onze nieuwe woning, waar nieuwe vloeren in moesten, een nieuwe keuken, wc, alles moest geverfd worden, etc. Gelukkig hebben we heel veel uitbesteed en waren mijn partner en vader alles in orde aan het maken, zodat ik niks hoefde te doen en ik rustig op de bevalling kon focussen.

Ik ben met 39+2 ingeleid, de bevalling hebben wij net ze 2e gedaan en we waren super blij toen ons 3e zoon te wereld kwam alle zorgen verdwenen en we zijn gezegend met emmooie kinderen toen hij 1 week oud was, zijn wij overgegaan naar ons nieuwe huis. Het was een gekke, drukke en stressvolle periode waar veel emoties waren, maar een jaar later zijn we nog steeds samen, is ons huisje bijna helemaal af en gaat het goed met 3 kids, wat wel superdruk, zwaar en weinig tijd voor mezelf heb en vooral omdat de jongste bijna altijd ziek is.

Ik zal hier later een aparte blog over schrijven. Hopelijk vonden jullie het leuk een stukje van mijn verhaal te lezen. Op Instagram plaats ik regelmatig foto's/filmpjes van de kids, dus lijkt het je leuk om in mijn leven mee te kijken, leuk! 💖