Echo, vruchtwaterpunctie…. Uitslag?

“Forse afwijkingen werden er gezien..”

Maar helaas, de beelden verder waren nogsteeds niet goed. We hadden nog een klein beetje de hoop dat het allemaal een hele grote stomme vergissing was wat er de dag ervoor gezien was. Dit was echter niet het geval, hoe kan dit nu toch terwijl de kleine zo lief speelt? Dat soort vragen spoken er steeds door mijn hoofd.

Er is te zien dat ons kindje een forse hersenafwijking heeft, de hersentjes zijn niet (goed) ontwikkeld, het hoofdje zit vol met vocht, dit is volgens de artsen erg zorgwekkend. Ook is er te zien dat de baby een beiderzijdse schisis heeft met een open gehemelte en daarbij nog een forse hartafwijking.

Na de echo werden mijn vriend en ik meegenomen naar een kamer waar wij alles goed konden bespreken en uitgelegd krijgen. Mijn vriend zat vol vragen en bleef maar praten en praten met de gynaecoloog, ik was wat stilletjes in mijn eigen gedachten verzonken. Voor de arts was duidelijk dat het geen haalbaar feit zal zijn, dit kindje op deze wereld. Mijn vriend dacht hier hetzelfde over, want als de arts dat zegt dan is dat zo (hier dacht hij met zijn hoofd, niet veel later dacht hij met zijn hart en werd het allemaal iets ingewikkeldere.) Ikzelf dacht “Jullie kunnen me wat! Dit kleine mensjes blijft veilig en warm in mijn buik, niemand beslist over dit leventje, alleen ik mag en kan dat!”

“Mijn wereld stort letterlijk in”

Na een lang gesprek met de gynaecoloog hebben wij de afspraak gemaakt na de kerst een vruchtwaterpunctie uit te voeren. Dit voor mij met name om te weten of het een erfelijke aandoening is (voor als de kindjes ooit ook kinderen willen bijv.) maar ook vooral in de hoop dat het zal bevestigen wat er op de echo’s te zien is, want al is het al twee keer gezien, geloven wil ik het gewoon niet. Hoe dan ook je gaat toch twijfelen of het allemaal wel echt zo is en vooral of het allemaal wel echt zo ernstig is als ze de artsen zeggen. Je kunt het niet geloven, je wilt het vooral niet geloven. Je wereld stort letterlijk in, alles staat stil, hier heb ik helemaal geen zin in… ‘Kunnen we dit hoofdstuk overslaan en gewoon verder waar we gebleven waren en dat de echo’s gewoon goed zijn??’ Nee dit kon niet. Dus op voor de vruchtwaterpunctie. Heb enkele dagen, tussen het moment van de echo en vruchtwaterpunctie in, alleen maar kunnen huilen van verdriet. Ook huilde ik soms van geluk als ik de baby zo lief zorgeloos voelde bewegen in mijn buik en/of als ik mijn lieve kindjes zo lief samen zag spelen.

Na een klein weekje gingen wij terug voor de vruchtwaterpunctie. De punctie was geen pretje, maar zeker niet ondragelijk veel pijn en daarna viel mij gelukkig ook alles mee. Na 2 dagen zouden wij de uitslag krijgen, het geslacht en de uitslagen van chromosoom 13, 18 en 21.

“De uitslag!”

Ons lieve kleine meisje (Jep een dochter en zusje, direct verliefd!) heeft een chromosoom afwijking en wel de afwijking: Trisomie 13.

Meer valt er niet te zeggen, maar het was wel een opluchting, want hoe slecht deze resultaten ook zijn de twijfel is weg. Of nou helemaal weg is het niet, want het gaat nu eigenlijk pas beginnen.

Oud en nieuw 2017/2018 “vieren” en de volgende dag gelijk weer naar het ziekenhuis, waar ik vol vertrouwen en volle moed heen ging. Maar toen stortte ik opeens helemaal in.. Van verdrietig, hormonen en emoties, van angst, van twijfel, heel veel twijfel….

Liefs Sharon 

Instagram: liefleven.sharon

(deze blog schreef ik al in 2017/2018 om van mij af te schrijven, te relativeren, te verwerken, nu na 2 jaar wil ik alles nog eens delen, zelf terug lezen en opnieuw voelen. het kost ontzettend veel energie maar heb het nodig zegt mijn gevoel. En daarbij hoop ik dat ik misschien andere mensen ook kan helpen, dus heb je vragen? stel ze alsjebieft)