Dysmatuur

In een van mijn vorige blogs had ik al iets erover verteld. Bij de verloskundige kwam naar voren dat Mason aan de kleine kant was. Hierom een extra echo gehad in het ziekenhuis bij de gynaecoloog maar hier kwamen verder geen grote zorgen uit.

Bij de bevalling bleek alleen dat Mason toch veel kleiner was dan verwacht, 2108gr en 46cm bij een zwangerschapsduur van 38 weken. In het begin afgevallen naar 2080gram. Wat is het schrikken zeg als je je kindje zo klein te wereld ziet komen en ook nog zo onderverwachts. Wat komt daar veel bij kijken en wat moet z'n klein mensje dan allemaal meemaken. Wat breekt bij het zien van al die dingen je moederhart.

Maar wat deed hij het gelijk goed , de kinderartsen stonden versteld. Hij dronk zelfs gelijk uit de borst. Alleen zijn glucosewaarde moest even in de gaten gehouden worden. Deze werd gelijk na de bevalling gecontroleerd en ook deze was helemaal goed. Wat een sterk mannetje!

Eenmaal op de kamer waar we de komende 2 dagen zouden verblijven ivm de zwangerschapsvergiftiging , dit was ongeveer 3uurtjes later, werd weer zijn glucosewaarde gecheckt. 0.9 dit is niet oké en gelijk werd kleine Mason bij ons weg gehaald richting de neotalogie waar de kinderarts op hem opwachten.

Wat een hel als ik het zo mag noemen. Wat een onmacht voel je dan. Dat je moedergevoel gelijk aanwezig is wist ik wel maar dat het gevoel zo sterk was had ik niet verwacht. Het toe moeten kijken hoe infuusjes geprikt worden , hoe er bloed geprikt word, steeds weer de schrik van het aanzien hoe klein hij is. En het ergste van alles hem moeten achterlaten. Maar helaas was ik zelf zo ziek en zo vermoeid dat we echt terug moesten naar mijn eigen afdeling. De ergste nacht van mijn leven.

Na nog veel onderzoeken, bloedprikken en alles wisselende uitslagen vooral negatief kwam eindelijk het verlossende woord. Hij doet het zo goed dat hij mee naar huis mag wanneer ik naar huis mocht. Wat voelde dat goed!

Eenmaal thuis begint het dan echt , geen verpleegkundige die je helpen. Heel spannend maar zo super fijn. Een rustige en tevreden baby'tje. Helaas had Mason last van reflux en verborgen reflux , maar hey hij kwam aan en hij groeide super goed , op het vele spugen na leek hij er weinig last van te hebben. Het liggen op het aankleed kussen was alleen een ramp , door merg en been het gehuil en gegil. Maar na wat behandelingen bij de osteopaat ging dit elke keer een stukje beter. De kinderarts in het ziekenhuis vond het na een paar maanden zo positief dat de extra afspraken bij de kinderarts niet meer nodig waren, wat is dat fijn om te horen!

Wat word je "bang" gemaakt in het begin. Wat maakt dit je onzeker.. Waarschijnlijk krijgt hij geen babyvetrolletjes , de kans op een achterstand is aanwezig , de kans op gedragsproblemen is aanwezig , de kans op obesitas is aanwezig en ga zo nog even verder. Dit wil je als kersversen ouders helemaal niet horen! Wij hadden na een tijdje een hele tevreden en goed aankomende baby, hier op gefocust en wat genieten wij elke dag weer. Ondanks het meemaken en de gevolgen van pre eclampsie en het HELLPsyndroom maakte Mason dit allemaal een stuk verdraagzamer, je weet waar je het voor doet. En wat ook gezegd mag worden , wat ben ik trots op Mitchel en mijzelf! Ondanks de vervelende start hebben wij het toch even geflikt!

Ondertussen een ventje van bijna 10 kilo. Hollandswelvaren zegt mijn moeder elke keer wanneer ze hem weer ziet, de babyvetrolletjes zijn aanwezig hoor! Ook qua ontwikkeling doet hij het super goed! 9 maanden en hij zit, kruipt, trekt op, staat en kletst de oren van je hoofd😆