Van prenatale depressie naar fulltime moeder

Ik heb een poos niks gepost omdat ik zoveel moest verwerken. Niet alleen mijn depressie de baas zijn, ook bevallen, de kraamweek, ineens twee kinderen hebben, de krampjes, de slapeloze nachten. Ik heb niet stil gezeten!

Nu zijn we drie maanden verder. Een roerige periode met heel veel dieptepunten maar gelukkig 1 groot hoogtepunt; mijn prachtige baby.

Waarom de drie maanden zo zwaar waren? Ik doe alles alleen. En niet “alleen” zoals anderen die een opa/oma/familielid/etc hebben om af en toe te ontlasten. Nee ik ben écht alleen. Ik ben al drie maanden non stop aan. Ik heb alles zelf gedaan, van de krampjes tot de vele nachtelijke voedingen, huishouden bijhouden en mijn puber verzorgen. 

In de kraamweek had ik kraamzorg maar ik vond dat verschrikkelijk. Ik stuurde haar meestal na een uur weer weg, blijkbaar ben ik een ongelofelijke zeikerd betreft mijn huishouden en kan niemand anders dat goed genoeg doen. Slapen doe ik ook niet als er een vreemde in huis is dus nee, dat was echt niks voor mij.

Dan vragen jullie je waarschijnlijk af hoe het gaat met mijn depressie? Nou die verdween bij het uitpersen van mijn zoon. De zon begon weer te schijnen. De bevalling was overigens verschrikkelijk, wel snel, hij had klem gezeten dus alles verliep niet geheel vlekkeloos maar uiteindelijk ging ook dat prima.

In de tussentijd zijn we wel weer opgenomen in het ziekenhuis voor een paar dagen, hij was sloom en dronk niet goed, maar ook dat is weer voorbij.

Van de 14 weken ben ik er 7 ziek geweest, ik had continu hele hoge koorts en ben ook naar de SEH gegaan aangezien mijn koorts maar bleef stijgen ondanks de 6 paracetamol in mn mik. Kreeg een antibioticakuur en ook dat is achter de rug.

Ik ben niet meer zo boos als mijn zwangerschap, maar die gevoelens zijn niet weg ofzo. Tijdens mijn zwangerschap kon ik gewoon niet filteren en dingen naast mij neerleggen. Inmiddels heb ik redelijk contact met mijn zus en ouders. Mijn jongere zusje was boos dat ik haar niet had geappt toen ik was bevallen en zweeg mij dood na mn bevalling (ik had niemand geappt, was daar niet meer bezig). Heb haar maar voorlopig uit mijn leven gebannen, het draait nu even niet om haar en haar gevoelens. Zij is overigens gewoon zo, heel egocentrisch en vals. Prima ik heb daar geen zin in. Ik heb het al te moeilijk gehad in mijn zwangerschap en sowieso is 2023 mijn slechtste jaar ooit. Ik wens dat niemand toe, het was een hel. Er is zoveel gebeurd, het is een wonder dat ik nog leef en dat mijn baby nog leeft. 

Ik merk dat ik veel meer bezig ben met mijzelf en mijn eigen geluk, ik ga mijzelf niet meer wegcijferen voor anderen, zodat bijvoorbeeld mijn ouders kerst kunnen vieren met mijn kind terwijl ik alleen thuis zat te janken op de bank. Belachelijk gewoon, en ik mijzelf maar wegcijferen. Ik wil ook gewoon kerst vieren met mijn eigen kind (inmiddels kinderen). 

Contact met mijn ouders verloopt moeizaam. Mijn moeder is heel egocentrisch, alles draait altijd om haar. Zelf zal zij zeggen dat zij altijd alles voor anderen doet, maar deze vrouw was flink afwezig afgelopen jaren. Toen ik in het ziekenhuis lag op de IC hoorde ik haar vertellen over dat ik als kind zoveel aandacht nodig had en dat wij zo’n goede band hebben. Wat een bullshit, ik deel al niks meer met haar sinds ik een klein kind ben. En hoezo moet zij altijd vertellen aan mensen hoe geweldig zij is? Dat is echt een tik van haar, veren in haar eigen reet douwen. 

Mijn vader gaat mij altijd de les lezen, ik snap dat niet want ik vraag niet om zijn levenslessen. Ik kan zelf heel goed bepalen hoe ik wil dat mijn leven loopt en ik vraag niet om advies. En zijn lessen zijn geen suggesties, nee je “moet” alles precies zo doen zoals hij het zegt en daar krijg ik dan een hele preek bij, alsof ik een klein kind ben. 

Het is allemaal prima zo. Ze mogen langskomen maar een emotionele band wil ik niet meer met ze hebben, het heeft geen zin. Het gaat altijd om hun, zij hebben geen 1 keer zichzelf verplaatst in mij. Alles wat ik heb gezegd, geen 1 keer dachten zij “jeetje je was inderdaad wel heel alleen”. Nee hoor, mijn moeder schiet in de slachtofferrol “ik kan ook niks goed doen” en mijn vader gaat emotioneel manipuleren (hij gaat altijd vanuit het niets foto’s appen van vroeger “kijk hoe leuk het hier was”, pleur op).

Ik ben heel alleen, maar ik weet wel wie ik kan vertrouwen. Ik kan namelijk altijd op mijzelf vertrouwen en ik kan alles alleen. De afgelopen 3 maanden waren loodzwaar, maar ik heb het wel gedaan. Ondanks ziekte, uitputting, razende hormonen. Ik heb alles alleen gedaan. En daar ben ik trots op.