Door mijn ouders van roze wolk naar donderwolk

Onze fantastische steun en toeverlaat is na 4 dagen de deur uit. Wat gaan we haar zorg missen. Ja, het was ook raar. Jij ligt in bed te rusten en een ander runt jouw huishouding. Maar alles went en als ze dan weer weg is is dat ook weer omschakelen.

Nou kwamen we al niet heel soepel uit het zieken huis. We moesten langer blijven dan gepland omdat Luck klein en licht was en na een paar dagen in het ziekenhuis bleef zijn gewicht wel licht toenemen, maar bleef de bilirubine score niet goed. En liet de voeding ook te wensen over, maar onder strikte voorwaarwaarden mochten we naar huis. Nou schreef ik in de vorige blog al dat mijn ouders de roze wolk in een donderwolk wisten te veranderen en ik ben er aan toe jullie in dat verhaal mee te nemen.

Daarvoor moet ik iets verder terug in de geschiedenis. Ik kom uit een gezin van 5. 2 ouders, inmiddels 50 jaar getrouwd, en 3 kinderen. 2 meiden en 1 jongen. Ook in die volgorde. Wij zijn al jaren geen hecht gezin en eigenlijk best wel heel erg uit elkaar gegroeid. Een jaar of tien geleden toen ik mijn man net kende was ik behoorlijk klaar met de situatie, voelde me het buitenbeentje, niet serieus genomen (mijn broer en zus waren 2 handen op 1 buik). Bij vader- en moederdag en verjaardagen deden zij altijd een gezamenlijk cadeau, en werd ik gewoon niet gevraagd. Dat heeft mij op een gegeven moment doen besluiten een stap terug te nemen en met bijzondere dagen (kerst, pasen e.d.) niet meer te komen en geen contact meer met broer en zus te willen.

Dat gaf voor mij heel erg veel rust. Toen ik wist dat ik zwanger was heb ik ze dat persoonlijk verteld. In dat zelfde jaar hebben zij slaande ruzie gekregen en kregen we een brief van mijn ouders die er in het kort op neer kwam dat wij geen leuke kinderen waren. Op deze manier hun ouwe dag aan het vergallen waren en dat we het maar even heel snel moesten gaan bijleggen zonder dat zij zich er mee gingen bemoeien.

Deze brief bracht mij zo van slag dat ik met een hoge bloeddruk op het ziekenhuis terecht kwam. Hierop heb ik mijn ouders laten weten dat ik om een bij hun bekende reden geen contact had, ook niets aan de ruzie kon doen en ook de rest van de zwangerschap zo stress vrij als mogelijk wil volbrengen. Ik lag tenslotte al 5 maanden hele dagen op bed en had nog 4 maanden rusten te gaan. Daar kwam nog het nodige commentaar op, maar dat heb ik maar naast me neer proberen te leggen.

Zo dacht ik rustig de zwangerschap door te komen en een rustig herstel te hebben na de keizersnede. Ook dat liep iets anders. Wij wonen in Oldenzaal en ik ben bevallen in Enschede, waar ook mijn ouders wonen. We hadden dan ook afgesproken dat mijn man onze auto bij mijn ouders zou parkeren en dan met de fiets naar het ziekenhuis zou gaan om de parkeerkosten een beetje in de hand te houden.

Toen hij ’s avonds na het bezoekuur daar aankwam zag hij een brief op tafel liggen die voor mij bestemd was. Het was een brief van mijn zusje iets over nu samen moeder en dat ze haar neefje wel wou zien.

Nou had ik dit voor de bevalling al zien aankomen en ook bij mijn ouders aangeven dat dit niet ging gebeuren en ik ze er zelfs door de bewaking van het ziekenhuis uit zou laten zetten. Duidelijker kon ik dacht ik niet zijn. En dan toch deze brief. Mijn man gaf gelijk aan dat dit nu allemaal niet ging gebeuren. Dat Luck en ik voornamelijk rust moesten hebben want dat Luck erg kwetsbaar is en als hij verder achteruit zou gaan hij naar neonatologie moest. En wij dit probeerden te voorkomen en dat daarbij het welzijn van moeder ook meespeelt. Daarmee hadden we dachten we een punt gemaakt en gezet.

Maar nee, de volgende dag kwam mijn man de auto inruilen voor de fiets en kwam het verzoek of hij niet toch nog eens met mij wou praten of er toch nog iets mogelijk was. Al zouden alleen haar kinderen komen, want die wouden graag hun neefje zien en konden aan de hele situatie niets doen. En zo geschiedde. ’s Avonds kwamen mijn ouders met de kinderen. Deze werden zo ongeveer door oma de kamer ingeduwd, van kijk daar ligt jullie neefje. Aanraken mocht van de verpleging niet, want Luck lag weer kritiek en had al zijn krachten nodig om bij mij te mogen blijven. Volgens mijn moeder was dat een mooi excuus. Op het moment dat ik dit schrijf begin ik van binnen weer te koken. Ik had de verpleging van dienst al ingelicht over de situatie en verzocht dat op het moment dat ik op de bel zou drukken ze zo spoedig mogelijk bij mij zou komen om het bezoek netjes te verwijderen.

Kun je je voorstellen dat je volop in de stuwing (lees een B-cup die is is opgelopen naar een E-cup, maar wel in het vel van en B-cup zit), dus een voorgevel die voor je gevoel onder je kin zit en met gierende hormonen door je lijf je bezoek krijgt waar je de zenuwen van krijgt en dat degenen die je zou moeten begrijpen, je moeder tegen je begint dat je er alles aan doet zodat die kinderen hun neefje niet vast mogen houden? Toen ze dat uitsprak heb ik op de bel gedrukt de verpleging de visite weg laten werken en een potje zitten janken.

Toen ik van de huilbui was bijgekomen heb ik mijn 2de moeder (de vriendin van mijn moeder, waar ik altijd terecht kan voor een schouder of om gewoon even te kletsen) gebeld en advies gevraagd.

Op haar advies heb ik mijn vader terug laten komen naar het ziekenhuis. Hem uitgelegd dat mijn aangegeven grenzen niet gerespecteerd zijn en dit niet weer ging gebeuren. En dat als ze hun kleinzoon wilden zien opgroeien het op mijn voorwaarden (lees van mijn man en mij) kon.

Met deze mededeling heb ik hem naar huis gestuurd. Wij zouden de volgende dag uit het ziekenhuis worden ontslagen en dan waren ze zondag welkom om samen te bespreken hoe het verder zou gaan.

Mocht je je afvragen waar mijn man tijdens het bezoek was. Die was naar de carnaval, iets met opkomst van eigen vereniging en ook toe zijn aan wat ontspanning (op aanraden van mij. Had ook niet verwacht dat het bezoek zo zou gaan).

De volgende dag naar huis was ik even vergeten dat ik nog een hobbel te nemen had. Mijn oma. Zij was bang dat ik haar achterkleinkind dan ook bij haar weg zou houden. Natuurlijk niet. Wat moet ik nou zonder mijn oma en mijn oma zonder haar achterkleinkind. Toen niet wetende dat ze elkaar maar 1 jaar zouden kennen.

Tot de volgende blog.