Door het dal en terug naar boven

Zonder bloedtransfusie maar met een vreselijke ervaring rijker vertrokken we naar huis. We waren alle 3, Björn, Noah en ik, flink van de kaart van wat er gebeurd was. Noah kon mij niet loslaten en andersom had ik hier ook moeite mee. De prikwondjes in zijn handje haalden steeds het moment weer naar boven dat hij daar zo lag te huilen in dat bedje en ik over hem heen hing om hem te kalmeren. Ik voelde me zo schuldig! 

Die maandag erna was de dag dat de tweede gehoortest plaatsvond. Het dopje ging in zijn oortje en het duurde even... iets langer.... te lang. Nog een poging. Ik wist inmiddels al genoeg, deze poging lukte ook niet. Mijn gevoel klopte..  ook voor de tweede gehoortest slaagde Noah niet. We kregen uitleg over de vervolgstappen. Er zou iemand komen met een speciale gehoortest en als dit ook niet goed zou zijn zouden we doorverwezen worden naar het audiologisch centrum. Maar we moesten ons vooral nog niet teveel zorgen maken want die speciale gehoortest neemt op een andere manier waar,  dus het zou ook zomaar kunnen dat er helemaal niets aan de hand was. 

Na al die weken kwam hier dan de mentale breakdown. Er was een aardig lijstje te vinden via google aan mogelijke gevolgen van rhesusantagonisme en we konden de punten bijna allemaal afvinken. Alleen hersenbeschadiging (maar doofheid kon daarvan wel een symptoom zijn) en overlijden hoefden we nog niet aan te kruisen. Nu wist ik gelukkig wel dat van overlijden echt geen sprake zou zijn en dit ook niet zou gaan gebeuren, maar we bleken er wel vaker naast te zitten en dat maakte ons zo bang. Dat we er zelf steeds naast zaten kwam mede omdat aan Noah zelf zo weinig te merken was. Hij groeide als kool! Het waren puur de metingen die ons steeds vertelden dat het minder goed ging dan we dachten. Ja oké, hij was wel een beetje bleek. Die dag belde mijn leidinggevende precies op het moment dat Noah ook nog eens helemaal over zijn toeren was en zij kreeg de bom van emoties even over zich heen... waar ze met haar beste bedoelingen probeerde om mij iets positiefs te laten zien maakte dat de situatie op dat moment alleen maar erger.

 Ik wilde even geen lichtpuntje zien. Het enige wat ik wilde was mijzelf ontzettend klote voelen. En het liefste had ik dat iedereen samen met mij in de mineur kroop. En het woord 'gelukkig -met daarna een positieve boodschap- , vooral niet gebruiken! Er was niets gelukkigs aan op dit moment, we waren sinds de geboorte al 6 weken aan het knokken tegen die legers en elke keer kwam er weer wat bij. Dan weer bloedarmoede, dan weer een hartruisje, de gehoortest die niet goed was...  we waren doodmoe van alle afspraken en steeds het nieuws dat er nog lang geen licht was aan het einde van die tunnel. 

De dag erna hadden we controle bij de kinderarts. Ik was zelf inmiddels weer gekalmeerd. Eerst even bloedprikken. Netjes in zijn hieltje deze keer, waar hij normaal amper op reageerde. Noah was er duidelijk klaar mee. Hij gilde het uit, echt een gevalletje next-level. Met verbandstrik om zijn voet, in de maxicosi-op-onderstel duwde ik hem gillend van de prikafdeling naar het restaurant en werkelijk elk gezicht was op ons gericht 🙈 ik had thuis alvast een bvo'tje (borstvoedinkje-voor-onderweg) afgekolfd. Die kwam mooi van pas 😄 Een hoop ooh's en aaah's om ons heen toen het flesje erin ging en Noah meteen oké was. Ik hoorde nog een vrouw zeggen; aaah hij had honger. Ik glimlachte stiekem van trots. Ons mannetje had een lekker temperamentje en liet horen dat hij genoeg had van dat geprik. En die keel van zonet was een beetje overdreven, maar hij had groot gelijk. 

De uitslag volgde bij de kinderarts. Noah's hb was weer gezakt naar 4.4. Dat vond ik niet zo gek na dat bloedbad van de vrijdag ervoor. Er was ook gunstig nieuws want er werden meer nieuwe rode bloedcellen aangemaakt en dat zou weleens het keerpunt kunnen betekenen. Ik ben het gesprek aangegaan over de situatie van de vrijdag ervoor en heb aangegeven dat ik de indruk had dat Noah onnodig veel pijn heeft gehad. Er zijn inderdaad verschillende manieren van bloedafname bij baby's en wat zij hadden gedaan was ook een van de mogelijkheden maar veel minder gebruikelijk omdat de kans op mis prikken daarbij veel groter is. Hier heb ik dan ook maar meteen een eind aan gemaakt bij Noah door in zijn dossier te laten noteren dat bloedafname met een hielprik moest gebeuren en niet anders. Hiermee kon ik die situatie niet ongedaan maken maar dit voelde wel beter zo. 

Later deze week kregen we 2x een ontzettend heftig bericht uit onze omgeving. Een vriendje van onze oudste zoon had een vreselijk ongeluk en  onze buurvrouw met wie ik 10 weken verschilde in zwangerschap, had heel slecht nieuws. Deze situaties waren zoveel erger dan waar wij in zaten. Zelf waren we al wel wat van de afgelopen week bekomen en we konden de situatie met Noah inmiddels relativeren. Onze gedachten waren vooral bij deze 2 gezinnen. We waren ons er al die tijd al van bewust dat het altijd nog erger kon, nu kwam dat ineens wel heel dichtbij. 

En wat Noah betreft... terug in de positieve flow. Het zag er allemaal gunstig uit en ook al was zijn hb veel te laag, hij maakte wel meer nieuwe rode bloedcellen dus we vertouwden erop dat het goed ging komen. Omdat Noah zo klaar was met prikken besloten we om ook echt alleen te bellen als het ècht ècht nodig was. 

Voor de speciale gehoortest waren we nog altijd niet gebeld. Wij wachtten rustig af. Even wat minder afspraken, de uitslag kon toch niet veranderd worden... 

Bovenstaande foto: Newborn shoot door Malou Evers fotografie.