Don't quit on a bad day

Borstvoeding is voor mij prioriteit. Al voor mijn zwangerschap was ik vast beraden dat als ik ooit mama mocht worden mijn kindje borstvoeding zou krijgen.

Dat het niet makkelijk zou zijn wist ik van te voren.  Bij Lou, mijn eerste zoontje lekte ik met 18 weken zwangerschap al melk. Na de bevalling had ik een enorme productie, gelukkig stabiliseerde deze na anderhalf week en heb ik vervolgens 19 maanden probleemloos kunnen voeden. Ja natuurlijk toen Lou tandjes kreeg heeft hij mij wel eens gebeten en had ik daar een paar dagen last van. Maar er zaten nooit echt hobbels in de weg. Toen Lou 19 maanden was, was ik 22 weken zwanger. Lou dronk (lees; sabbelde) alleen nog maar om in slaap te komen en mijn productie stopte zo goed als helemaal. Het voeden werd onprettig en toen heb ik met Lou overlegd dat de borsten in het vervolg voor de baby in mama haar buik was. De eerste dag was hij enorm verdrietig maar de 2e dag wees hij naar mn borsten en riep heel vrolijk; BABY!!

Toch voelde ik me enorm schuldig en falen. Had ik hem de borst enkel geweigerd omdat het voor mij niet meer fijn was? Wat als hij er wel echt nog behoefte aan had, moest ik mezelf dan niet opzij zetten? Maar hoe meer  ik zag dat lou er na een paar dagen al helemaal niet meer om vroeg kreeg ik er vrede mee. We hadden een prachtig borstvoeding avontuur achter de rug en we hebben het allebei positief geëindigd zo! 19 maanden, niet de 24 die ik zo graag wilde bereiken maar toch 19 hele maanden. Waarvan ik er 5 zwanger was!

Vanzelfsprekend dus dat Frenkie borstvoeding ging krijgen.  Ik vond mezelf al een hele ervaren voedster en zag geen enkele obstakel. Toen Frenkie in het ziekenhuis via de sonde te eten kreeg was het dan ook voor mij niet meer dan logisch dat ik ging kolven zodat hij toch borstvoeding kreeg.  Ook dat ging probleemloos de eerste paar dagen. Helaas kolfde ik veel meer dan dat hij nodig had en kreeg ik enorme overproductie. Dit werd een probleem toen hij weer live mocht voeden. Gelukkig heb ik in het ziekenhuis hulp gehad van een lactatiekundige en ging ik vol goede moed met Frenkie naar huis.

En nu? Nu zit ik met enorme kloven, hebben we spruw en zag ik een paar dagen geleden door het bomen het bos niet meer. Ik zat er helemaal doorheen. Zo goed en zo kwaad als het ging bleef ik huilend door voeden. Tijd om een lactatiekundige in te schakelen! Zo gezegd zo gedaan en gisteren is de lactatiekundige geweest. Zij heeft spruw geconstateerd en zag dat ik Frenkie niet op de juiste hoogte aanleg en zijn lichaam niet goed genoeg tegen mijn lichaam aandrukte. 

Kleine veranderingen die gelijk verlichting gaven tijdens het voeden.

Frenkie is nu 2 maand en ik heb in die 8 weken voeden al meer pijn en problemen gehad dan ik bij Lou in 19 maanden heb gehad. Zo zie je maar weer dat je altijd de hulp van iemand anders kunt gebruiken, hoe goed je ook denkt dat je het doet. Van mijn "fouten" was ik mij totaal niet bewust. Ik hoop dat ik Frenkie nog heeeel lang mag voeden,stoppen is geen optie voor mij.

Geven jullie borstvoeding of flesvoeding? En waarom?