Dit was jouw thuis.

Dit was jouw huisje. Jouw veilige huisje. Het huisje wat mijn buik moest nabootsen. Dit huisje hield jou warm en hielp jou om lichamelijk verder te ontwikkelen. Dit huisje beschermde jou tegen prikkels en gevaren van buitenaf. Dit huisje gaf jou, groot en deels, wat mijn lichaam niet meer kon bieden.

Wat hebben we veel aan je couveuse gezeten. Om bij jou te zijn. Ik weet nog: ik was één van de weinige moeders die de behoefte voelde om de couveuse zelf schoon te maken als je bij je papa lag. ‘Je hebt genoeg aan je hoofd en jij moet rustig aan doen en herstellen. Wij doen dit gewoon’ zeiden de verpleegkundigen dan. Maar ik wilde jouw huisje zelf verschonen en soppen. Want dat was één van de weinige zorgende handelingen die ik voor je kon doen. Dat voelde goed. Dat moest ik voor jou doen.

En nu ben je alweer bijna een jaar thuis. Thuis in je eigen bedje, je eigen kamertje. Verschoon ik je eigen bedje en sop ik je kamertje. Alweer bijna een jaar is dit je huis, je thuis. Nog even. Bijna. En dan is alles echt een jaar achter de rug. Ik ben trots op jou, hoe je het hebt gedaan, hoe je het doet en op alles wat je nog gaat doen.