De 1e 12 maanden van Dirk
12 maanden Dirk. Met alle ups en downs.
Afgelopen week mocht onze jongen 1 jaar worden. Tijd vliegt voorbij. Waar veel ouders zeggen wow wat worden ze snel groot. Wij moeten zeggen wat is hij inmiddels al groot. De afgelopen 12 maanden gingen niet vanzelf voorbij. Vlak na zijn geboorte kreeg ik het gevoel dat er iets niet klopte met onze Dirk. Waardoor we niet echt lekker op die blauwe wolk zaten. De 1e 48 uur van zijn leven heeft hij gekreund. Toen dat stopte kwamen we erachter dat hij ook niet echt lekker gevoed kon worden. Hij kwam niet zelf voor zijn voeding, en aanhappen was echt een drama. Hij kon mijn tepel gewoon niet vinden. Toen al kreeg ik het gevoel dat ik hem moest beschermen met alles wat ik in me had. Na de kraamtijd appte ik mijn moeder meerdere keren per week wat er mis ging met het voeden en waar het dan aan lag. Mijn moeder appte me elke keer hetzelfde terug. Dat moet je stoppen of er helemaal voor gaan. En dan ging ik er weer helemaal voor. Voor wel geteld 2 dagen en dan appte ik mijn moeder weer. Ik snapte Dirk niet, waardoor niks liep met hem. Dagen werden weken, weken werden maanden.
En de rest... is geschiedenis. Nu zijn we 12 maanden verder, mijn kleine mannetje word groter en groter. Dirks ontwikkeling gaat heel langzaam vooruit. Stapje voor stapje, vakje voor vakje gaat hij vooruit. Elk stapje die hij zet is een cadeautje die we mogen uitpakken. Hij tovert met elk stapje een stralende lach op onze gezichten.
Is dan alle pijn vergeten, weg? Nee zeker niet! De pijn gaat niet weg. Het zal ergens altijd blijven schuren. Doet het mij dan niks meer? Nee maar ik hem besloten dat ik daar niet meer aan wil denken. Ik heb besloten naar de positieve te kijken, naar alles wat hij wel kan. Als je het nieuws krijgt dat je kind wat mankeert dan valt de grond onder je voeten vandaan. Dan dondert je kaartenhuisje, die je zorgvuldig in elkaar hebt gezet, in elkaar. Dan kan je maar 1 ding doen en dat is eventjes ademhalen. Het even laten bezinken. Het allemaal een plekje geven. Dat is niet makkelijk en daar doe je langer dan een dagje over. Je moet dwars door je gevoel, je gevoel dat zo dubbel kan voelen. Want je wilt je pijn niet voelen, je wilt je voor je kind groot houden. Je wilt niet dat je kind jouw pijn voelt, want hij heeft er zoveel meer last van. Maar niks is minder waar, je kind weet niet beter, Dirk heeft dit al vanaf zijn geboorte en snapt niet dat zijn zus en broer anders zijn dan hij. Zonder dat je jezelf eerlijk in de ogen kan kijken met de pijn die je voelt, kan je het niet een plek geven.
En dat is precies wat nodig is, om je kind te kunnen accepteren zoals hij/zij is. Het is niet makkelijk voor me geweest. Ik heb dingen met Dirk meegemaakt die ik heel moeilijk vind en vond. Maar het wegstoppen dat maakt het alleen maar erger. Dus heb ik besloten dat mijn pijn, mijn pijn is, en ik het niet wegstop maar het deel. Deel met de mensen om me heen.
Er zei pas iemand tegen me, wat jij mee maakt is heel inspirerend voor andere ouders die iets soortgelijks mee maken. Je kan je zo alleen voelen. Ik heb gezocht en gezocht naar een soortgelijk verhaal. Helaas is het lastig te vinden. Dus ik hoop echt dat ik een handje kan helpen in jullie onzekerheid en pijn. Weet dat ik door hetzelfde heen ben gegaan. Het gevoel van alleen zijn, het gevoel van niet begrepen worden. Ook al is het donker in de tunnel, en zie je geen licht. Keep walking. Er is licht aan het einde van die tunnel. En ik kan je zeggen dat het dubbel en dwars waard is.
Mamaplaats
Wat een lieve foto!