Dikke vette min.

Maar omdat onze meid het zo goed doet, vind de kinderarts dat ze niet speciaal opgevolgd moet worden door haar. Ze mag gewoon naar kind en gezin, want ze heeft geen speciale zorgen nodig. Dus hier zitten we dan. In de wachtzaal, iets wat nerveus. Niet goed weten wat we moeten doen of wat er gaat komen. Maar we worden meteen verwelkomd door 2 lieve dames die ons helpen met het meten en wegen van Nora. 

Eenmaal bij de kinderarts bespreken we kort hoe alles loopt of we nog vragen hebben.. dan volgen er wat kleine testjes. Volgt ze met haar ogen/hoofd, beweegt ze goed moet haar armen en benen, lacht ze? 

Neen ze lacht niet.. of toch niet “bewust”. Soms in haar slaap, maar dit telt niet. En daar komt hij. Een dikke vette min op haar “rapport” want ja eigenlijk zou ze nu wel moeten lachen. Het is niet dramatisch dat ze nog niet lacht. Maar die min hakt er in. Want onze kleine meid is 8 weken en krijgt al een min. Er is iets dat ze blijkbaar niet goed doet. 

Het dringt pas door in de auto. Het ongeloof want hè.. onze kleine meid drinkt haar flesjes goed op. Zelf, ze heeft geen sonde meer nodig. Ze slaapt goed. Ze geeft aan dat ze een vuile pamper aanheeft. Ze kan haar temperatuur op pijl houden. Ze heeft zoveel bereikt tegenover haar eerste weken. Ze kan al zoveel nieuwe dingen. En toch word ze al beoordeeld op wat ze niet kan. Ik ben gefrustreerd. Het zijn misschien de hormonen. Maar ik maak me er druk in. Want hoe gaat mijn kind echt kind kunnen zijn? Als er al zo vroeg vanalles verwacht wordt? Als ze nu al beoordeelt word op dingen die ze niet goed doet. En niet word gekeken naar alles wat ze al wel kan. Alles wat ze al heeft bereikt. Want het feit is ook, dat prematuur kindjes de weken die ze te vroeg waren, extra krijgen. Ze mag dus 6 weken “achter” lopen. Maar daar word niet naar gekeken. Ze heeft nog tijd. 

Maar ik heb ook een beetje het gevoel dat ik als moeder heb gefaald. Want had ik meer tegen haar moeten praten, meer gek moeten doen, meer moeten proberen om haar te laten lachen? Al vind ik het moeilijk, ik probeer het los te laten. Want ik wil me niet druk maken in de kleine dingen. Ik wil genieten van al de dingen die ze al kan, alle dagen. Want ook al lacht ze nog niet. Ze zal het snel wel gaan doen. En voor we het weten kruipt ze, loopt ze, gaat ze alleen naar school, is het niet meer “cool” om tijd te spenderen met mama. Of om mama te knuffelen. Dus neem maar je tijd, lieve meid! Om op je eigen tempo te groeien, zonder druk.