Diepe put.

Ik had het verwacht. De ups en downs, de pieken en dalen. De voor- en tegenspoed, de hoogte- en dieptepunten. Ik had het echt verwacht. Maar dat deze dieptepunt zo diep was, dat had ik dan toch ook weer niet verwacht.

Ik lach, ik praat, ik onderneem dingen en ik geniet. Dat is wat een ander ziet, dat is het beeld wat ik schets. Alleen op dit moment is dat niet genoeg. Ik ben moe, mijn hoofd is moe en het lukt niet meer. Ik wil slapen, maar zelfs dat lukt niet.

Mijn batterij blijft maar leeg, er is geen moment dat het mij lukt om op te laden. Ik moest vanmorgen van de psycholoog dingen opnoemen waar ik energie van krijg, ik wist geen één ding op te noemen. Want momenteel krijg ik nergens energie van, er is niets wat mij leuk en gezellig lijkt om te doen, er is niets waar ik nu energie van denk te krijgen.

Vreselijk vindt ik het, ik weet dat ik hier door heen moet en dat het echt wel weer goed komt. Alleen nu zie ik dat even niet, kost alles energie en vooral energie die ik niet heb. Deze dieptepunt is zo diep dat ik voor nu echt even niet weet hoe ik er uit moet komen. Tijd is het codewoord, met heel veel tijd komt het ooit allemaal wel goed, maar nu even niet.