Die ene wens ♡ #Part4

Zoals je misschien al begrijpt uit de quote, hadden wij wederom dikke vette pech.Weer was een poging mislukt, weer waren er maanden aan voorbij gegaan, weer werd al onze hoop de grond in geduwd en weer waren we verdrietig.Gaat het ons ooit nog gegund worden? Hebben we niet genoeg gedaan? Hebben we niet lang genoeg gewacht?Waaaaaarom?Zoveel vragen die nooit iemand kan beantwoorden, maar waar je zelf wel mee zit. Je snapt het gewoon niet.Het lijkt of de halve wereld "zomaar" zwanger wordt, maar het voor ons gewoon niet is weggelegd.En ik weet inmiddels echt wel heel erg goed dat wij niet de enige zijn, maar toch voel je je soms heel alleen.Hoe lief iedereen om je heen ook is en hoe lief alles wordt bedoeld, voel je gewoon aan alles dat niemand  zal voelen hoe jij je op dat moment voelt.Antwoorden als "och, zwanger zijn is toch niks aan" of  "anders doe ik het wel voor je!" Echt oprecht en ontzettend lief bedoeld om mij een goed of beter gevoel te geven, maar wat me intussen ook ontzettend verdrietig maakte.Ik wilde niets liever dan ziek zijn van de zwangerschap! Kwaaltjes krijgen, omdat er leven in mij groeit! Die schopjes voelen en ondertussen 25kg aankomen! Kon mij het allemaal wat interesseren! Ik wilde het gewoon ZELF meemaken. Van begin tot eind, al zou ik mijn hele zwangerschap op bed moeten liggen, het-kon-mij-niets-boeien! Als ik maar zwanger zou worden.

Op de dag dat ook deze poging weer was mislukt, heb ik een appje gestuurd in de inmiddels aangemaakte groep waar ik berichtjes in kon plaatsen, maar waar niemand op kon reageren.Ik heb het volgende gestuurd: "Hey allemaal.. Helaas ben ik net ongesteld geworden, dus deze poging is niet gelukt. Ik heb zelf even tijd nodig om het te verwerken dus zet mijn tel eventjes uit. Don't worry! We hebben nog 2 kansen, maar nu is het gewoon even k*t".

Niets leek mij even fijner dan gewoon lekker een flinke pot lopen janken, niets of niemand aan mijn hoofd. Vervolgens stond mijn moeder (onwijs lief bedoeld), voor de deur. Helemaal in tranen. Ja, het is ook zeker haar verdriet. Haar kind lukt het maar niet om kinderen te krijgen, maar tegelijkertijd wordt zij dus ook geen oma van mijn kinderen. Toch stond ik hier totaal niet om te springen. Ik vroeg toch om rust? Dit heb ik haar ook gezegd. Natuurlijk stuur je je eigen moeder niet weg die je komt troosten, maar in de tussentijd was ik ook haar aan het troosten en was dus mijn "laat me maar ff lekker janken" momentje helemaal weg.Uiteindelijk hebben we wel even fijn gekletst en kon ik het weer aan de kant zetten. 

We hadden nog 2 cryo's, dus hop! Kin omhoog en we gaan weer door.De kans op een goede ontdooiing is 85%. Best veel al zeg ik hetzelf. De kwaliteit kan beter of slechter worden. Hier konden ze niets over zeggen.

Zodra het mocht zijn we gegaan voor de 2e terugplaatsing van deze ronde. Net over de grens in België kregen we telefoon dat ons embryo het helaas niet had gered. We konden dus weer naar huis, zonder terugplaatsing.Gek genoeg vond Mark dit best heftig en ik helemaal niet.Misschien omdat het nog niet in mijn buik was geplaatst? Ik me er nog niet aan had gehecht? Want op de 1 of andere manier doe je dat toch meteen. Wie weet blijft deze wel plakken en dan ben ik afstandelijk geweest? Voor hoever dat mogelijk is natuurlijk!De laatste cryo was wel goed uit de "vriezer" gekomen. Dus Jeuj! Weer een terugplaatsing! Maar deze Jeuj was van korte duur..Welgeteld 11 hele dagen tot mijn menstruatie weer doorbrak. 

Op naar een nieuw gesprek met de arts. Hoe nu verder? Wat kunnen we nog doen wat onze hoop toch nog een beetje laat groeien?

03-12-2019 hebben we weer een goed gesprek met de arts gehad. Ze hebben die dag 14 buisjes bloed afgenomen om een aantal zaken uit te kunnen sluiten. Hierin is te zien of ik last zou hebben van bloedstollingen, immuniteit en de suikerspiegel.Met immuniteit kijken ze na of mijn lichaam vecht tegen alles wat lichaamsvreemd is, zo dus ook een embryo.Op 20 december kreeg ik nog een hysteroscopie om te kijken of ze stollingen/vleesboompjes of littekens o.i.d. zou zitten wat een innesteling in de weg zou kunnen zitten.Op 28-01-2020 de uitslag van alle onderzoeken!

Let's go for it! We hadden in elk geval weer een sprankeltje hoop! Wie weet komt er iets uit wat ons al die tijd in de weg heeft gezeten.Zo niet, dan weten wij ook niet meer waar het nog aan kan liggen.

Ik zeg "Op naar 2020!!"