1 jaar geleden
Deel 4: wat begon als een verkoudheid..
Binnen een half uur lag hij volledig aan de beademing..
Eindelijk kregen we de erkenning die we zochten, en mijn moedergevoel werd gehoord. Binnen een half uur na aankomst in het ziekenhuis lag onze vriend volledig aan de beademing en niet veel later ook aan de sonde, omdat hij volledig uitgeput was. Opgelucht, maar ook totaal overvallen. Er werden tests gedaan om 100% uit te sluiten of hij RS, corona of een ander virus had.
Toen de arts eindelijk kwam met het verlossende woord dat mijn gevoel juist was en ze blij was dat ik zo doorgedrukt had, viel er een last van mijn schouders. We werden snel naar de kinderafdeling gebracht, waar hij volledig geïsoleerd zat. De zusters in pakken, hoewel kindonvriendelijk ogend, waren ontzettend lief. De eerste dagen was hij extreem slap, zo slap dat hij niet eens bij mij kon liggen. Dit kostte hem veel energie en resulteerde in een dip in zijn saturatie en zuurstof, waarna hij urenlang sliep.
We besloten hem zoveel mogelijk zelf te laten liggen om energie te sparen. Het waren heftige dagen, waarin je hem echt op en neer zag gaan. Het voelde als een achtbaan van emoties, met momenten van opluchting en onzekerheid.
Niet altijd voelde ik begrip. Helaas hadden we een dag een zuster die mij overrompelde en veel verwachtte van ons mannetje. Gelukkig kon ik dit duidelijk maken bij een andere zuster, die mijn bezorgdheid begreep en het met me eens was dat het hem nog te veel was om hem te wassen en verplicht wakker te maken.
We werden op zondag opgenomen en vrijdag leek hij iets de betere kant op te gaan. Mijn vertrouwen was beschadigd, zowel in hem als het ziekenhuis. Het klinkt heftiger dan ik bedoel, maar ik was gewoon ontzettend bang hem kwijt te raken en dat het hem te veel zou zijn om zelf te ademen. De nacht dat het zuurstof bij hem eraf ging was ontzettend zwaar. Wil je weten waarom? Deel 5 komt volgende week. 🩷
