Deel 3: wat begon als een verkoudheid..

Zondagochtend ontwaakten we, de zorgen om onze kleine vriend nog altijd als een donkere wolk boven ons. De zetpil leek slechts een druppel in de oceaan, zijn drinkgedrag was minimaal en zijn plasluiers schaars. Een tweede oproep naar de huisartsenpost volgde, maar zelfs de toestemming om langs te komen voelde als een strijd. De tijd die we onderweg waren, overschreed de tijd die aan onze bezorgde blik op onze kleine man werd besteed.

Beslissend om de dag rustig door te brengen en nauwlettend te observeren, zagen we hem verder aftakelen. Een innerlijke tweestrijd begon: mijn zoon sliep buitengewoon veel, iets wat normaal is voor een baby, maar die dag was hij amper één uur wakker geweest. Met dit onzekere gevoel gingen we vroeg naar bed, ons vriendje tussen ons in zoals altijd. Bij het verschonen ontdekte ik echter dat hij ernstig benauwd was. Alles in mij schreeuwde dat er iets goed mis was.

Zonder aarzeling belde ik weer, maar de reactie aan de andere kant van de lijn was onthutsend. "Mevrouw, u bent al meerdere keren geweest, we kunnen u niet opnieuw toelaten." Ik was verbijsterd. Terwijl ik nog moest beginnen met FaceTimen, concludeerde de stem aan de telefoon dat er niets bijzonders aan de hand was. Ik tilde mijn zoon op omdat hij begon te miepen, en op het moment dat ik mijn verhaal deed, zakte hij weg in mijn armen. In paniek begon ik in zijn gezicht te blazen, probeerde hem bij bewustzijn te brengen. Een schrikreactie volgde, maar al snel viel hij opnieuw weg. En nog steeds bleef de persoon aan de telefoon beweren dat er niets ernstigs aan de hand was. Ik verbrak de verbinding.

Zijn tas stond klaar, ik gaf mijn partner de kleine en nam zelf het initiatief. Bellen, spullen pakken, het maakte niet uit waarheen, maar iemand moest naar mijn kind kijken. Een ander ziekenhuis aan de lijn gaf me meer vertrouwen. Vijftien minuten later belde het eerste ziekenhuis terug. Ze zeiden dat we konden komen op aandringen van het ander ziekenhuis. Mijn scepsis weerhield me niet om mijn twijfels uit te spreken. Een andere arts belde terug en gaf me het gevoel dat ze ons serieus namen. Op weg naar het ziekenhuis, weer een onzekere reis.

Binnen de muren van het ziekenhuis hoefde de arts niet eens te kijken. "Jullie komen nu mee," zei ze resoluut. Daar lag hij, omringd door slangen, sondes en medische apparatuur. Elke arts die volgde, benadrukte de ernst van de situatie: dit had niet langer mogen duren, hij heeft het heel zwaar al gehad. Uiteindelijk heb ik mijn zoon vijf keer slap in mijn armen gehad, elke keer vrezend voor het ergste. Die angst blijft, als een schaduw die niet verdwijnt.

Het is ongelooflijk hoe je als moeder kunt worden afgewimpeld, een baby van drie maanden oud die wegvalt, en nog steeds aarzelen ze. In deel 4 deel ik onze dagen in het ziekenhuis en hoe ik als moeder deze ervaring beleefde. Een rollercoaster van emoties, van wanhoop naar hoop, van onbegrip naar erkenning. Blijven jullie lezen?

We zijn ook te volgen op Instagram!⬇️

www.instagram.com/familie.kruys