Deel 2: De heftige ziekenhuis 4 daagse van Dirk

Ik schreef de vorige keer over onze eerste dag opname ziekenhuis. We gaan verder waren we gebleven waren. 

Ik word wakker van de wekker die om 6.10 uur gaat. Ik sta op en druk op het belletje. Binnen 2 minuten staat er iemand in de kamer. Ze gaat gelijk aan de slag met zijn flesje en komt een plaszakje opplakken. Ze vraagt hoe we geslapen hebben, nou niet goed. Hij is heel de nacht onrustig geweest. Hij is laat in slaap gevallen maar was ook weer vroeg wakker. En wilde daarna niet meer slapen tot hij om 5 uur weer in slaap viel. Ze kijkt me aan en zegt dat is je ook wel te zien. Dirk laat zijn flesje even los en kijkt me met zijn blauwe ogen doordringend aan. Alsof hij zegt en jij mag klagen? Weet je wel wat ik gister allemaal heb moeten doen? Dat was ook niet leuk. Ik til hem even omhoog voor een boertje. Nou dat vond meneer niet leuk, hij wilde meer drinken. 

Om half 12 komt er een fysiotherapeut langs en er word vandaag toch nog een keer bloed geprikt. Ik raak meteen in paniek. Nee niet nog een keer. Maar ze zei erachteraan wel door middel van een hielprik. Oke dat kunnen we wel aan. Nou die hielprik werd uiteindelijk een duimprik. Zn glucose werd getest (was gewoon goed) en nog een aantal dingen zoals zijn bloedsamenstelling. Het was daarna tijd voor zijn dutje. Ik legde hem nog eventjes neer. 

Klop klop daar kwam de kinderarts een praatje met mij maken. Het was mij vooraf niet duidelijke waar we stonden en wat er ging gebeuren dus ik was gister helemaal gesloopt en enorm geschrokken. Zij heeft met mij doorgenomen waar we staan. Er worden nu allemaal onderzoeken gedaan omdat ze denken dat hij een stofwisselingsziekte heeft en omdat ze al het andere vast willen uitsluiten. Verder wilde zijn oogjes goed checken want dat is een deel van de ontwikkeling. Nou daarvoor sturen ze ons door naar Bartimeus, oogcentrum in Zeist. Ze was heel eerlijk en heb dat gesprek ook nu nog steeds in mijn achterhoofd. 

Toen zij weg was, kwam de fysiotherapeut al. Die heeft gekeken naar hoe zijn spierspanning is. (want dat hij nogal veel) Hij lag altijd in een hurkligging. Hij strekte zijn beentjes nauwelijks. Nu hebben we oefeningen gedaan om zijn beentjes te strekken. Hij kon het nog niet zo goed maar dat komt vast goed. Ik had heel erg het idee tijdens die sessie dat hij het super goed deed en ik daar voor niks zat. Maar zij zei aan het einde als ik nu mijn oordeel moet geven zou hij nogal negatief zijn, terwijl ik denk dat hij beter kan. Ik kom vanmiddag nog eens terug. 

En ja hoor de 2e sessie ging al veel beter. Nog steeds niet perse super maar veel beter als eerst. Daarna gingen we een bordje eten en naar ons bed want we waren allebei doodop. 

Woensdag, tja toen was het een heerlijk rustig dagje ze hielden hem voor observatie. Ze kwamen hem onderzoeken en hij deed alles super. Hij volgde weer vrij goed met zijn ogen. Super fijn. Donderdag zou de fysio nog komen en dan mochten we naar huis. O wat keek ik daar naar uit. Terug naar mijn andere kindjes, die mij zo miste en ik hun. Donderdag is hij gewogen, hij was toen al 200 gram aangekomen en had hij nog een sessie fysio, dat ging al super goed. Hij kan al wel dingen alleen weet niet zo goed hoe het moet. We moeten hem helpen. 

En ja hoor, om 12 uur zaten we in de auto naar huis. Eindelijk. Ik ging smiddags even naar mijn moeder. Om alles nog eens te bepraten en bespreken. Hij heeft met mijn moeder geknuffeld, maar eerst begon hij te brabbelen en te grinniken. Ik heb hem nog nooit zo blij gezien. Volgens mij dacht hij eindelijk eens iemand anders om mee te knuffelen. 

Vrijdag werden gebeld door de kinderarts, daar kwam eigenlijk niks uit, behalve dat al zijn uitslagen er goed uitzagen. Daar zijn we wel blij mee. In het weekend moest ik vooral even bijkomen. Het was zoon rollercoaster en je kreeg zoon bak aan informatie en vragen over je heen dat ik echt even tot rust moest komen. De week erna verliep redelijk rustig. Wel had onze dochter de waterpokken maar die trokken na een aantal dagen alweer weg. Vrijdag hebben we met bartimeus een afspraak gepland. En voor de rest rustig aan gedaan. 

Dit alles zo schrijvend denk ik, waar maak je je zo druk om. Het waren maar onderzoeken. Maar nee het waren niet zomaar onderzoeken. De toekomst van mijn zoontje hangt ervan af. Het is niet niks. Iemand in mijn omgeving zei: waar kan ik me nu zorgen om maken? Ik kan er toch niks aan veranderen. Nee ik mag als moeder me zorgen maken, sterker nog dat moet ik. Wie doet het anders voor een 7 maanden oude baby. Hij zelf kan nog niks. Hij zelf kan nog niet zeggen mama ik voel dit... Ik mag me zorgen maken, ik mag de pijn voelen. Ik zie mijn kind lijden. Ik zie mijn kind door onderzoeken gaan, die hij doodeng vind. Ik zie het... Hij maakt het mee dat maakt de band alleen maar sterker. Maar het doet pijn en dat is oke.

En nu zaterdag 20 juli zaten we weer in het ziekenhuis, dit keer met benauwdheidsklachten. Eerst bij de huisartsenpost, die hebben hem gepuft maar dat hielp niet genoeg. Daarna op de SEH. Daar konden ze niet perse heel veel vinden. Hij is waarschijnlijk verkouden en heeft daar astmatische klachten op. Ik ben enorm geschrokken. Je staat zo machteloos. Hij heeft zoveel last er van maar je kan niks doen. Dat is wel erg frustrerend. Maar goed we zijn weer thuis en onze Dirk komt er wel weer.