Deel 13 - Nachtje ziekenhuis - Ontstoken borsten- een operatie voor MAMA.

25 oktober 2018Dus..Zo lagen we een nachtje in het ziekenhuis. Ik lag de helft van die nacht vast aan het mega chille kolf apparaat. Want thuis had ik het tot nu toe allemaal met de hand gedaan. Direct daarna hebben we dus een automatische gekocht haha. Omdat Elou met 38 weken geboren is, was haar levertje nog niet helemaal 'rijp'. Omdat ze de afgelopen week ook iets te weinig voeding binnen kreeg en meer dan 10% was afgevallen namen ze gewoon het zekere voor het onzekere. Máár.. zei de arts.. Waarschijnlijk mogen jullie morgen ochtend gewoon weer lekker naar huis en dan zondag of maandag weer even bloed prikken om te zien of het klaar is. Haar bili waardes waren niet extreem hoog. Ze dronk die nacht goed, beter dan thuis en was dus goed 'doorgespoeld' wat zo belangrijk was op dat moment. 's ochtends kwam de verpleegkundige en vertelde mij dat we sowieso nog een nacht moesten blijven want de waardes waren volgens haar veeeel te hoog de vorige dag.... HUH? De kinderarts vertelde mij gister juist dat het allemaal heel erg meeviel en dat het gewoon 'meer voor de zekerheid was én dat we waarschijnlijk gewoon 's ochtends lekker weer naar huis mochten. Dus veel te hoog ? Gister was ik helemaal gerust gesteld, was dat dan allemaal niet waar? Het is raar toch, dat je binnen nog geen 12 uur in het zelfde ziekenhuis, op dezelfde afdeling, 2 totaal verschillende mededelingen krijgt? Ik wilde de waardes zien in grafieken pas dan kreeg ik voor mezelf helder wie nou juist tegen me sprak. Een half uur later stond ik met die papieren in mijn hand, daarop stonden hele goed resultaten. "dit was ze, dit is ze nu, flink gedaald en dus geen risico meer". KLAAR. We mogen naar huis, dag erna nog wel even terug voor nog 1 keer prikken maar in principe is het daarna gewoon klaar. ( uitslag na het prikken zondag was ook goed ) Ze zal nog wel een poosje wat geliger blijven, dat kan ook komen door borstvoeding maar is niet erg.

Bij thuiskomst kwam er een andere kraamverzorgster. Even wennen.. Wat mij betreft was de kraamperiode met kraamhulp erbij wel afgelopen. Maar we kregen 3 dagen extra. Direct maar afgesproken dat ze alleen de ochtend zou komen. Pas dag 9 na de bevalling, en ik zelf weer wat tot rust kwam, zakte mijn baarmoeder. Ik voelde het echt gebeuren, deed erg zeer maar wat was het nodig. Daarna voelde ik mij stukken beter. Het echte genieten ging voor mij pas nu beginnen had ik het idee. De rust was terug, de zorgen weg. Ik kreeg meer het gevoel dat ik dit kon. Prio 1 was zorgen dat ik zelf weer fit werd. Voor een tiener en baby zorgen kon simpelweg alleen als ik zelf ook in orde was. Mark was na de geboorte gelukkig 2 weken vrij en kon in die tijd heel veel van mij overnemen. Nina had een week herfstvakantie gehad, was super leuk en gezellig maar voor haar was het ook wel weer heel fijn dat haar 'gewone' ritme terug was toen school weer begon. Nog een paar dagen en papa ging weer aan het werk. Dus nog even lekker genieten van de tijd thuis. Die week deden we onze eerste échte wandeling buiten en kon ik eindelijk pronken achter de kinderwagen en mocht Nina Elou op school aan haar klas laten zien. TROTS !

Alles goed en wel. Elou deed het goed, kwam aan, was heel lief en makkelijk, sliep veel. Wij kregen onze slaap ook goed. De borstvoeding door gezet ondanks de twijfels. Er groeide bij Nina heel veel liefde voor dat kleine frummeltje en zo klungelde we aan. Dat ging precies 1 week goed. Ik kreeg een borstontsteking. Niet 1 maar 2 borsten. Mark melde zich ziek met hoge koorts en ook Nina keerde terug in haar schulpje. HELP ! En die hulp kwam letterlijk. Mijn ouders, schoonouders.. Iedereen deed wat 'ie kon. Feyno moest worden uitgelaten, Elou moest in bad, het huis moest aan kant, eten gekookt. 2 weken, heel wat medicatie en baal momenten later, kwam de rust weer een beetje terug. Je kunt je voorstellen dat de start niet optimaal was. Nu ik dit zo opschrijf bedenk ik me eigenlijk hoe K#T het was... Maar ik kan er alsnog met een warm hart aan terug denken en zou het zo weer over doen. Liefde is alles.. en dat voelde we zo goed. Liefde voor elkaar, onze meiden, het gezin. De familie die een hele belangrijke rol speelde.

Het werd december. Feestmaand. Zonder fratsen kwamen we hier doorheen. We hebben intens genoten deze tijd. ik had sommige nachten last van nachtmerries en werd ook wel eens wakker van pijnklachten bovenin mijn borst. De ene keer erger dan de ander. SEH en huisartspost bezoekjes tussen door. In januari volgde na een vreselijke aanval en een dokters bezoek aan huis, een scan.. Galstenen, galblaas moet eruit. JOEPIE, joh dat kan er ook nog wel bij. Haal er uit dat ding, wat een helse pijnen kan dat veroorzaken zeg. Het leek op die momenten wel of ik opnieuw moest bevallen. Ik ging halverwege januari weer aan het werk en moest dus vrijwel direct vertellen dat ik mij wéér ziek ging melden i.v.m. de operatie, maar ik had nog geen datum dus wanneer kon ik niet zeggen. 2 weken later eind januari was het zover en daarna werd ik verzocht bed rust te nemen en vooral niet te tillen ( bed rust ? hahahaha ik heb een baby en een tiener !). Elke dag kwam de ene of de andere oma om weer te helpen in huis en met het tillen van Elou. De pijn bleef.. niet de aanvallen maar vooral de buik klachten. Ze zakten ook naar beneden, het was niet meer de pijn die ik voelde voor of vlak na de operatie, het was vooral een hele rare pijn die eigenlijk niet zo goed te beschrijven was. Na 4 weken vond ik het allemaal prima maar zo ging dat natuurlijk niet. Tijdens een nieuwe ziekenhuis afspraak verzochten ze mij écht rust te nemen en goed aan te sterken voor ik weer veel te veel wilde doen. Werken ging dus nog even niet en ook in huis werd Mark vriendelijk verzocht de huishoudelijke taken op zich te nemen. ( hoe zielig, maanden lang een jankende zwangere gehad die niks kon, en nu opnieuw ). Gelukkig deed hij het met liefde.

Jeetje wat een zwaar zeik verhaal hierboven hé ? Ik kan er helaas niets anders van maken, dit is zoals het is. Niets meer, niets minder.

Volgende keer zal ik proberen een iets positiever vervolg te schrijven.

Ik beloof niks.

JOE !